Μια παραβολή που ξέχασε να την πει ο Χριστός και την βρήκα στα αζήτητα!
Πρόκειται για ανέκδοτο, όχι παραβολή. Όμως ποιητική αδεία, το χρησιμοποιώ ως παραβολή. Δεν είναι ούτε από τους μύθους του Αισώπου. Μη το ψάχνετε!
Είναι ιστορία υποταγής στη μοίρα ή αντίστασης και νίκης κατά της «μοίρας». Μπορεί όμως, καθόλου παράδοξο, κοντά στην παραβολή του σπορέως ο Χριστός να ξέχασε το ανέκδοτο! Πάντως θα μπορούσε να την πει για τα Θεοφάνεια. Είναι επίκαιρη.
Το ανέκδοτο έχει ως εξής:
Δύο βατράχια πήδηξαν σ’ έναν κουβά, μισογεμάτο με γάλα. Από δική τους ευθύνη, γιατί τους έσπρωξαν μέσα κάποιοι ή για άλλους λόγους κ.λπ. δεν είναι του παρόντος να το εξετάσουμε.
Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να κάνουν ότι μπορούσαν, χτυπώντας με τα πόδια, για να σωθούν από τον επερχόμενο βέβαιο πνιγμό, σύμφωνα με τα δεδομένα της τραγικής κατάστασης.
Πάλεψαν αρκετή ώρα για να σωθούν.
Το ένα από τα δύο, αφού χτύπησε τα πόδια του απεγνωσμένα να μείνει στην επιφάνεια, τελικά τρομοκρατήθηκε, το έπιασε πανικός, απελπίστηκε, εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, παρέλυσε, βυθίστηκε στον πάτο και πνίγηκε.
Το άλλο δεν τα έβαλε κάτω. Συνέχισε να χτυπά με τα πόδια του ακατάπαυστα. Με αισιοδοξία, ελπίδα, υπομονή, επιμονή, με καρτερία και θάρρος και με πίστη αδάμαστη, πάλευε μη εγκαταλείποντας την προσπάθεια. Ξαφνικά ένιωσε κάτι σταθερό να δημιουργείται κάτω από τα πόδια του. Με το πολύ και επίμονο χτύπημα των ποδιών του έπηξε το γάλα και γίνηκε ένα στέρεο σώμα.
Καταταλαιπωρημένο, όμως με ακλόνητη και αλύγιστη θέληση, έδωσε ένα σάλτο και γλύτωσε.
Είναι αυτονόητο. Ο καθένας αντιλαμβάνεται την αλληγορία και το νόημα αυτής της ιστορίας των δύο βατράχων, που μοιάζει με παραβολή.
Επειδή όμως τα αυτονόητα στη σημερινή εποχή είναι ακατανόητα, θα επιχειρήσω την ερμηνεία τους, σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη και ο καθένας ας βγάλει, ανάλογα με το φρόνημά του, τα δικά του συμπεράσματα.
Στη σημερινή δραματική κρίση που ζούμε και που μπορούμε να την παρουσιάσουμε με τον κουβά, όπου μας έχουν ρίξει μέσα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, δύο συμπεριφορές υπάρχουν.
Η μία που αντιστοιχεί σ’ αυτήν του βατράχου, που απελπισμένος εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια σωτηρίας και του άλλου που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις και τελικά νίκησε.
Τα εξωθεσμικά κέντρα, με τον ψυχολογικό πόλεμο που ασκούν επάνω μας, με όλα τα μέσα, αλλά κυρίως με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τρομοκρατίας, αποβλάκωσης και αποχαύνωσης), προσπαθούν να παραλύσουν οποιαδήποτε αντίδραση του ελληνικού λαού, ως μάταιη και αναποτελεσματική, ώστε να παραιτηθούμε αμαχητί.
Αυτός είναι ο ρόλος τους, τον οποίο επιτελούν κατ’ εντολή των πατρώνων τους τροϊκανών κι’ εκείνων που κρύβονται πίσω απ’ αυτούς.
Στόχος τους αποκλειστικός είναι να υποταχθούμε πλήρως και εθελουσίως στις εντολές τους και μάλιστα με τη δική μας παθητική συναίνεση, τάχα για να μας «σώσουν». Με την έννοια: Δεν έχει νόημα να αντιδρούμε. Ας βολευτούμε όσο μπορούμε στη σημερινή κατάσταση, μιας και δεν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε.
Η δεύτερη περίπτωση μας διδάσκει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε καμία βοήθεια από πουθενά, αν οι ίδιοι δεν αντιδράσουμε, εξεγερθούμε και δράσουμε.
Μπορεί να μη φαίνεται με τις ενέργειές μας φως στην άκρη του τούνελ, όμως είναι σίγουρο ότι η δράση μας απέναντι στην δική τους προσπάθεια να μας επιβληθούν, θεωρώντας ότι μας έχουν καταβάλει, θα μας οδηγήσει με βεβαιότητα σε κάποια διέξοδο, έστω κι’ αν δεν είναι ακόμη ορατή, όπως ακριβώς και με τον βάτραχο, που δεν γνώριζε καν το αποτέλεσμα της δράσης του, αλλά υπολόγιζε στη δυναμική της δράσης του και της αποτελεσματικότητας αυτής της δράσης για διέξοδο.
Όμως τελικά θα υπάρξει φως, θα υπάρξει διέξοδος, θα δημιουργηθεί προοπτική για να ξεφύγουμε από τα σημερινά αδιέξοδα; Γιατί όπως όλοι ισχυρίζονται στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!
Το μόνο που χρειάζεται είναι ενεργή δράση. Πρέπει να εξεγερθούμε και τους πάρουμε, όπως είπε κάποτε και ο πολυπολιτισμικός Γιώργος Παπανδρέου «με τις πέτρες». Αντί να φεύγει η νεολαία μας στο εξωτερικό, να φύγουν αυτοί.
Χρειάζεται να συσπειρωθούμε σ’ ένα Πανεθνικό – Παλλαϊκό Κίνημα, που σαν ορμητικός χείμαρρος θα σαρώσει όλον αυτόν τον συρφετό που μας κατατρύχει. Το επιτάσσει ακόμη και το σύνταγμα στο άρθρο 120: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Τότε θα επαληθευτεί αυτό που είπε ο ποιητής Βαλαωρίτης μεταφορικά για τη σωτηρία της Ελλάδας, όχι με πέτρες, αλλά με σβώλους:
«Πάρ’ ένα σβώλο Μήτρο και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά που σου χαλούν το φύτρο!».
Ας μην περιμένουμε παθητικά, αλλά ας δράσουμε! Η μόνη απελευθέρωση θα έρθει από εμάς τους ίδιους.
Παραμονές της γιορτής της Εθνεγερσίας είναι χρήσιμο και διδακτικό να ακούσουμε τα λόγια του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής, αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας και πρωτεργάτη της επανάστασης του 1821 Αλέξανδρου Υψηλάντη:
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στις 8 Οκτωβρίου 1820 απευθύνεται στους Αρχιερείς, Άρχοντες και Προεστούς, προύχοντες του Γένους, απανταχού εις τα νήσους του Αρχιπελάγους διατριβόντες
«…Ναι αδέλφια ομογενείς,
Έχετε πάντοτε προ οφθαλμών ότι ποτέ ξένος δεν βοηθεί ξένον, χωρίς μεγαλύτερα κέρδη. Το αίμα το οποίον θέλουν χύσει οι ξένοι δι’ ημάς, θέλομεν το πληρώσει ακριβότερα και ουαί εις την Ελλάδα, όταν συστηματική δεσποτεία ενθρονιστεί εις τα σπλάχνα της. Όταν όμως μόνοι μας αποσείσωμεν τον ζυγόν της τυραννίας, τότε της Ευρώπης η πολιτική θέλει βιάσει όλας τα ισχυράς δυνάμεις να κλείσωσι με ημάς συμμαχίας και επιμαχίας αδιαλύτους.
Ας μην περιμένουμε παθητικά, αλλά ας δράσουμε! Η μόνη απελευθέρωση θα έρθει από εμάς τους ίδιους.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Αθήνα, 24.3.2016
