Μάθετε επί τέλους ποιο είναι το Πάσχα. «Μηνύματα αφύπνισης του προέδρου της Ομάδας «Ε» Αριστοτέλη   Κακογεωργίου για την ανάκτηση της χαμένης Ελληνικής συνείδησης

Ο Ιησούς, έφτιαξε κοφτερά μαχαίρια από πέτρα κι έκανε περιτομή σ‘ όλους τους Ισραηλίτες, κοντά στο λόφο των Ακροβυστιών. Η δεύτερη περιτομή έγινε την ημέρα του ΠΑΣΧΑ, για να σιγουρευτεί ο Ιησούς ότι, δεν υπάρχει κανένας απερίτμητος. Διότι σύμφωνα με το εδάφιο 4 και 6 του ιδίου κεφαλαίου, πέθαναν όλοι όσοι την εποχή της εξόδου από την Αίγυπτο, ήταν σε στρατεύσιμη ηλικία, επειδή δεν υπάκουσαν στα λόγια του Θεού.

Ο Θεός τους, ορκίστηκε ότι, δεν θα έβλεπαν τη χώρα που είχε υποσχεθεί με όρκο στους πατέρες τους. Στη θέση εκείνων έβαλε ο Θεός τα παιδιά τους, τα οποία δεν είχαν περιτμηθεί κατά την διάρκεια της πορείας στην έρημο. Σύμφωνα με το εδάφιο 8 του ίδιου κεφαλαίου, περιτμήθηκε όλος ο λαός και εν συνεχεία έμεινε εκεί ώσπου να επουλωθούν οι πληγές τους. Σύμφωνα δε με το εδάφιο 9, εκφράζει την ικανοποίησή του ο Θεός λέγοντας: «Σήμερα, ημέρα του ΠΑΣΧΑ αφαίρεσα   την   ντροπή    της Αιγύπτου από πάνω σας».

Για το λόγο αυτό ονόμασαν τον τόπο εκείνο ΓΑΛΓΑΛΑ που σημαίνει «Αφαίρεση». Όλ‘ αυτά έγιναν έξω από την Ελληνική πόλη Ιεριχώ και μάλιστα αμέσως μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας.

Η Ιεριχώ, είχε σχεδόν καταστραφεί και οι διασωθέντες Έλληνες – Κρήτες -Φιλισταίοι, προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες για να επιζήσουν.  Αυτή την ευκαιρία εκμεταλλεύτηκαν οι ηγήτορες των Εβραίων μαζί με το Θεό  Γιαχβέ, τον οποίο λατρεύει και τιμά ο σημερινός Έλληνας, ο κάθε χριστιανός και ο κάθε Μωαμεθανός αλλά και ο κάθε Εβραίος.

Ο « Θεός», είπε στον Ιησού κατά το κεφάλαιο 6, εδάφιο 2 του «Ιησού του Ναυή»: «Σου   παραδίνω  την  Ιεριχώ,  το    Βασιλιά της και τους πολεμιστές της στα χέρια σου».

Και αφού έλαβε χώρα όλο το κατασκευασμένο σκηνικό του κεφαλαίου 6, κατέληξαν σε συνεργασία με τον Θεό της «Αγίας Γραφής» σύμφωνα με το εδάφιο 21: «Κάθε τι που υπήρχε στην πόλη, άνδρες και  γυναίκες,  νέοι,  γέροι,  βόδια πρόβατα  και γαϊδούρια, όλα παραδόθηκαν στη  σφαγή».

Το Πάσχα λοιπόν μας φέρνει μπροστά σε μια ανατριχιαστική θηριωδία που γίνεται από τον ίδιο το Θεό ο οποίος μας επέβαλε να γιορτάζουμε την ημέρα του ΠΑΣΧΑ προς τιμήν του και εμείς πιστοί και υποτελείς εκτελούμε ότι θέλει αυτός ο εγκληματίας Θεός, αλλιώς ίσως έχουμε την τύχη των στρατευσίμων, οι οποίοι πέθαναν κατά την πορεία, επειδή δεν είχαν υπακούσει στον Θεό. (κεφάλαιο 5, εδάφιο 6).

Αυτή είναι η γιορτή του ΠΑΣΧΑ, σύμφωνα με τα υφιστάμενα κεφάλαια και εδάφια της «Αγίας Γραφής». Αφού λοιπόν αυτό το βιβλίο περιέχει μόνο αλήθειες, δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τις αναφερόμενες δολιότητες και κακοπραγίες του Θεού των Εβραίων, των Χριστιανών και των Μωαμεθανών.. Αυτή τη φονική μέρα την εξιλέωσαν οι ανθέλληνες πατέρες της εκκλησίας με κάποια ανάσταση, δήθεν του μονογενούς υιού αυτού του εγκληματία Θεού και καπέλωσαν την υπέρλαμπρη γιορτή την αναγέννηση της φύσεως, που συμβολιζόταν με την επιστροφή της όμορφης Περσεφόνης από τον Άδη, κόρη της Δήμητρας και του Δία αλλά συγχρόνως και την ανάσταση του Διόνυσου, του Ορφέα, του Αδώνιδος, του Δία και του Ηρακλή Οι εκκλησιαστικοί Ταγοί, ισχυρίζονται με ειρωνεία και ασέβεια προς τους Θεούς των Ελλήνων ότι, αυτοί ήταν ανύπαρκτοι και όλα είναι παραμύθια. Όμως αντέγραψαν κάθε τι το Ελληνικό χωρίς να κατασκευάσουν κάτι δικό τους; Και αφού αναστήθηκε ένας άνθρωπος δήθεν Θεός, με εβραϊκή ρίζα, γιατί να μην έχει αναστηθεί ένας  θεάνθρωπος με Ελληνική ρίζα όπως αυτοί που αναφέραμε;

Αυτό το ΠΑΣΧΑ, που είναι καθαρά εβραϊκή εθνική επέτειος, όπως αποδεικνύεται εκ των αναφερομένων, είναι γιορτή αφιερωμένη στο Θεό που απαίτησε ο ίδιος από τους Εβραίους και συμβολίζει το θρήνο της μεγαλύτερης σφαγής που για πρώτη φορά έλαβε χώρα τέτοιου μεγέθους σφαγή στην ανθρωπότητα. Αυτός ο σφαγέας των αθώων και άκακων υπάρξεων, λατρεύεται σήμερα όπως ανάφερα πιο πάνω, από όλες τις αιρέσεις του Ιουδαϊσμού στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και ο Χριστιανισμός, ο οποίος Χριστιανισμός είχε την ευγενέστατη έμπνευση να καπελώσει την μεγάλη ελληνική γιορτή της ΛΑΜΠΡΗΣ που γιόρταζαν οι αρχαίοι Έλληνες όπως ανάφερα. Το καπέλωμα της Ελληνικής παραδοσιακής γιορτής της ΛΑΜΠΡΗΣ πέρασε από την ανθελληνική ορθοδοξία και ρίζωσε στην ψυχή του Έλληνα, ο οποίος έχασε πλέον την ελληνική συνείδηση και γιορτάζει με την ηγεσία της ορθοδοξίας την ίδια φονική γιορτή που γιορτάζεται από κάθε Εβραίο και μάλιστα την ίδια εποχή με το όνομα ΠΑΣΧΑ. Αυτό το Πάσχα, είναι εβραϊκή ονομασία και σημαίνει, «διάκριση των ανθρώπων από το Θεό», διότι ο Θεός έκανε διάκριση μεταξύ των αθώων παιδιών των Αιγυπτίων και των παιδιών των Εβραίων.

Δεν υπάρχει κανένα «Ελληνικό Πάσχα», υπάρχει μόνο «Ελληνική ΛΑΜΠΡΗ». Ποιος από τους Έλληνες όμως γνωρίζει τι είναι ΛΑΜΠΡΗ και ποιος ακόμη γνωρίζει ότι, την ίδια εποχή, που γιορτάζει σήμερα το εβραϊκό «ΠΑΣΧΑ», συνδεδεμένο με την δήθεν ανάσταση του Ιησού, οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν την ανάσταση εκ νεκρών των ετήσιων και αναβλαστικών Θεών, οι οποίοι πέθαιναν πάνω σε σταυρό;

Ο σταυρός, δεν υπήρξε ποτέ εβραϊκό σύμβολο, αλλά ούτε και εφεύρεση της ορθοδοξίας. Η ορθοδοξία για να καπελώσει με επιτυχία τον Ελληνισμό, ιδιοποιήθηκε και αυτό το σύμβολο, το οποίο ήταν Ελληνικό και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στα οποία διαμελίζονται τα τέσσερα βασικά  στοιχεία του κόσμου που συνιστούν το υλικό σώμα της ανθρώπινης ύπαρξης και τα οποία  είναι ο αέρας, η φωτιά, το νερό και το χώμα. Πάνω σε σταυρό υφίσταντο μαρτυρικό θάνατο οι ενιαύσιοι Θεοί των Αρχαίων Ελλήνων.

Αυτό το σύμβολο, καθιερώθηκε από τον Χριστιανισμό ως «ιερό σύμβολο», για να επιφέρει σύγχυση στον Ελληνισμό και το 336 μ.Χ., ανακάλυψε δήθεν η μητέρα του Ρωμαίου Κωνσταντίνου τον Σταυρό. Όλο αυτό το παραμύθι δημιουργήθηκε μετά την σύνοδο την Νίκαιας στην Μ. Ασία, που έλαβε χώρα το 326 μ.Χ., υπό την αιγίδα του Μ. Κωνσταντίνου, ο οποίος μετά αναγνώρισε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας και απαγόρευσε την Ελληνική θρησκεία με ποινή θανάτου δια σταυρώσεως.

Ο λόγος που η εκκλησία έκανε «Άγιο», έναν ανθέλληνα, έναν απάνθρωπο, ήταν οι υπηρεσίες που προσέφερε κατά του Ελληνισμού και υπέρ του εβραϊσμού.

Χριστιανοσύνη όμως δεν μπόρεσε να απομακρύνει τον Έλληνα από τις συνήθειες και τις παραδόσεις του. Αυτός είναι ο λόγος που επινόησε το καπέλωμα διότι, η αντικατάσταση ήταν αδύνατη. Έτσι αναγκάστηκε η εκκλησία με δόλο να αλλοιώσει τα έθιμα των Ελλήνων και με την πάροδο του χρόνου να τα εβραϊοποιήσει, όπως και το κατόρθωσε.

«Η Αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα συμβολίζει τον θάνατο», αλλά και την ανάσταση και αποτελεί ένα κομμάτι της Ελληνικής λαμπρής.

Ποιος από τους πνευματικούς ξενόφερτους ηγέτες, φανέρωσε ποτέ ότι, και το σπάσιμο του αυγού έχει αρχαιοελληνική προέλευση;

Και ποιος ακόμα από τους ιερείς της εκκλησίας μπορεί να έχει το σθένος να φανερώσει στο ταλαίπωρο ποίμνιο ότι, την ώρα της αναστάσεως, ενός εκ των αναβλαστικών Θεοτήτων της αρχαιότητας, μεταδιδόταν στους πιστούς το θείο ΠΥΡ, το οποίο σήμερα πραγματοποιεί η δήθεν «Ελληνική εκκλησία», στην χώρα του Ισραήλ και όχι στη χώρα των Ελλήνων;

Είναι λοιπόν μια αρχαία Διονυσιακή γιορτή, που κατόρθωσε να διασώσει πολλά έθιμα, παρά την πίεση και το χριστιανικό επικάλυμμα. Αυτό οφείλεται στην συντηρητικότητα της Ελληνικής φυλής, τουλάχιστο σε ότι αφορά τις παραδόσεις της, παρότι σήμερα τις έχει συνδέσει με μια εβραϊκής ρίζας γιορτή, χωρίς βέβαια τη θέλησή του και χωρίς τη συγκατάθεσή του.

Ένας εμβριθής μελετητής της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ο M. Nilsson, υποστηρίζει ότι ένας αρχαίος Έλληνας θα αισθανόταν σαν να ήταν στην πατρίδα του αν παρευρισκόταν σ‘ ένα νεότερο πανηγύρι.  Αυτό δείχνει ακόμα μια φορά, το μέγεθος του δόλου της εκκλησίας σ‘ όλο του το μεγαλείο, που καταδέχθηκε να εβραϊοποιήσει κάθε τι το Ελληνικό.

Η αρχαιοελληνική θρησκεία, ήταν φυσιολατρική, γι‘ αυτό και είχε θεοποιήσει στοιχεία της φύσης, καθότι πίστευαν ότι, το θείον είναι διάσπαρτο παντού μες στο σύμπαν. Ουσιαστικά οι Έλληνες, ταύτιζαν το σύμπαν με το Θεό.

Ο Πλάτων, υποστήριζε ότι, ο κόσμος είναι Θεός και μάλιστα σύμφωνα με τα «Ορφικά». Ήταν λοιπόν επόμενο, οι Έλληνες να γιόρταζαν την αναγέννηση της φύσης που συμβόλιζε την Άνοιξη και την ανάσταση της κόρης της Θεάς Δήμητρας της Περσεφόνης.  «Ανέβηκε στην επιφάνεια της γης η Περσεφόνη κι έτρεξε κοντά στην αγαπημένη της μητέρα, που συμβολίζει την Ανάσταση».

Οι Έλληνες είχαν θεοποιήσει την Άνοιξη και την παρουσίαζαν ως κόρη της Θεάς Δήμητρας, η οποία συμβόλιζε τη ΓΗ. Οι Έλληνες λάτρευαν σεληνιακές θεότητες, δια των οποίων καταδεικνυόταν η κυκλική εναλλαγή των εποχών του έτους, η οποία αποτελεί για τους ανθρώπους μικρή εικόνα της αέναης κυκλικής εναλλαγής των μορφών της πολυεπίπεδης ζωής, αλλά και διδασκόταν στον άνθρωπο ο δρόμος προς ανώτερα πνευματικά επίπεδα.

Έτσι οι Έλληνες γιόρταζαν την ΛΑΜΠΡΗ με την σκέψη ότι, η ψυχή του ανθρώπου δεν πεθαίνει, αλλά αναγεννιέται ή συνεχίζει το δρόμο προς τα ανώτερα και υψηλότερα επίπεδα, ώστε να αποθεωθεί, να καταστεί δαίμων και να συγκατοικήσει με τους Ολύμπιους Θεούς, όπως συμβαίνει με τους Ήρωες, τους πολεμιστές  και με τον Ηρακλή, ο οποίος είναι ένας θνητός και αναγεννώμενος Θεός. Το μαρασμό και την παλιγεννεσία γης φύσης, αντικατοπτρίζουν οι ενιαύσιοι θνήσκοντες και αναγεννώμενοι Θεοί των αρχαίων Ελλήνων. Στην αρχαία Κρήτη, λάτρευαν τον θνήσκοντα και ανασταινόμενο Θεό Φελχανό Κρητογενή Δία, του οποίου ο θάνατος, συμβολικά απεικονίζεται πάνω σε ισοσκελή σταυρό. Υπάρχει η πληροφορία ότι, ορισμένοι Ελληνοπελασγικοί Θεοί, σταυρώνονταν συμβολικά πάνω σε πεύκο ή σε άλλου είδους δένδρα, όπως ο Ελληνοφρυγικός Θεός Άττι, ο Ελληνοκελτικός Θεός  Όντιν κ.ά.