Η φύση αγαπά να κρύβεται – Ηράκλειτος
Τυπική μορφή του αρσενικού κατά τον Αριστοφάνη είναι ο βάρβαρος που κραδαίνει το φαλλό, φαντάζει μεγαλοπρεπής και όπου λάχει φτύνει.
Το μεγαλύτερο προσόν του Έλληνα είναι ότι έζησε σύμφωνα με τη φύση – Λιαντίνης
Ο προσδιορισμός του φύλου είναι μια ετικέτα γενικόλογη που απέχει της εν πράγματι αλήθειας. Κατ΄ αρχήν, εάν εξετάσουμε τα πράγματα από επιστημονικής σκοπιάς, η διαφορά τεστοστερόνης και οιστρογόνων μας κάνει να νοιώθουμε πόσο τοις εκατό άνδρες είμαστε και πόσο τοις εκατό γυναίκες. Στη φύση δεν υπάρχει διχρωμία αλλά αποχρώσεις ενός φάσματος που είναι κόκκινο και μπλε στα άκρα. Από δομική σκοπιά η φύση είναι θηλυκή, εφόσον το έστω ¨ουδέτερο¨ κύτταρο δύναται να αυτοαναπαραχθεί. Επομένως, πυρήνας της αναπαραγωγικής ικανότητας είναι το κυτταρικό ωόν, που ονομάζεται ωάριο. Κατά την εξέλιξη, η φύση θυσίασε ένα μέρος της θηλυκής της βάσης δημιουργώντας ον ¨αρσενικό¨ για να συμπράττει στην αυξημένη λόγω της εξελικτικής πολυπλοκότητας δυσκολότερη αναπαραγωγή (βλ. περί της ανθρώπινης φύσης, Ε.Ο. Wilson -βραβείο Pulitzer- απλοδιπλοειδία , εμφάνιση του αρσενικού φύλου). Και το ον παραμένει ¨αρσενικό¨ εφόσον παρέχει την απαραίτητη ασφάλεια στην αναπαραγωγή, κυρίως στη μακρόχρονη πλέον απροστάτευτη κυοφορούσα μάνα και το τέκνο της ώσπου αυτό να μεγαλώσει. Και σε αντιστάθμισμα η φύση δίνει στο αρσενικό ένα ξεροκόμματο, να δώσει στα παιδιά ¨κάποια¨ από τα χαρακτηριστικά του, βάζοντας και τη ζάχαρη που ονομάζεται ¨μεγαλοϊδεατισμός¨. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως τα μιτοχόνδρια, που είναι ο ενεργειακός παράγων του κυττάρου, υπεύθυνα για τη δημιουργία του νευρικού συστήματος, στο γονιμοποιημένο κύτταρο προέρχονται μόνο από τη μητέρα. Επομένως, το γεγονός πως το άρρεν μετέχει κατά το ήμισυ στην αναπαραγωγή είναι ιδεαλιστική φαινάκη.
Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι είναι και ότι τον πρώτο καιρό της κύησης το αρσενικό έμβρυο είναι θηλυκό. Το χρωμόσωμα Υ, που προσδιορίζει το άρρεν, μοιάζει με το θηλυκό Χ, που του λείπει ένα πόδι. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το αρσενικό έμβρυο θα γίνει όντως αρσενικό, αρχικά στο σώμα όταν κατά την 5η εβδομάδα της κύησης θα δεχθεί ένα κύμα ορμονών, και δη τεστοστερόνης, ο δε εγκέφαλός του θα μετατραπεί σε αρσενικό όταν αργότερα δεχθεί νέο κύμα ορμονών (ο αρσενικός εγκέφαλος διαφέρει του θήλεως). Έμβρυα που δεν δέχθηκαν το προσδιοριζόμενο κατάλληλο κύμα ορμονών, όταν μεγαλώσουν θα αισθάνονται σε ακραίες περιπτώσεις πως είναι άτομα φυλακισμένα σε ξένο σώμα.
Αποχρώσεις των φύλων υπάρχουν όσα τα χρώματα της ίριδας, όσοι είναι οι διαφορετικοί σε χαρακτήρα άνθρωποι, όσα χρωματικά πίξελ έχει ένας πίνακας ζωγραφικής.
Το θέμα τώρα ας είναι τι κάνει έναν άνδρα ή μια γυναίκα να νοιώθουν πλησιέστερα στα τυπικά χαρακτηριστικά τους. Η απάντηση είναι πως αυτά διαμορφώνονται από τις συνθήκες της ζωής και τις ανάγκες. Σε περιόδους που οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων διαταράσσονται, αρχίζει ο λεγόμενος επαναπροσδιορισμός τους. Τα θηλυκά εξέρχονται της φωλιάς και γίνονται κυνηγοί ταξιδιού ζωής, καριέρας επαγγέλματος, προάγοντας την τεστοστερόνη, χάνοντας το λίπος τους που είναι οιστρογονικό στοιχείο. Σε αντίθεση τα αρσενικά γυρνάνε στη φωλιά και φροντίζουν τα μικρά, ενώ μειώνονται τα αρρενωπά χαρακτηριστικά τους προάγοντας οιστρογόνα. Αυτές είναι οι οβιδιακές φυλετικές (σεξικιστικές) μεταμορφώσεις, και υπάρχουν ¨φυσιολογικά¨. Αλλά, αν δεν υπάρχει από τη φύση ή τη διαισθητική νόηση ομαλός επαναπροσδιορισμός, αρχίζει ο λεγόμενος ¨πόλεμος των φύλων¨. Αυτός σηματοδοτείται από τη μεριά των ανδρών πως ¨οι γυναίκες λύσσαξαν¨, ενώ από τη μεριά των γυναικών πως ¨χάθηκαν οι άνδρες¨. Η προσαρμοστικότητα είναι σημαντικό στοιχείο επιβίωσης και πρέπει να μας διακρίνει.
Σχετικά με το θέμα της δυνατότητας στον άνθρωπο να προσδιορίζει νομικά το φύλο του όπως το αισθάνεται, τίθεμαι σαφώς υπέρ του, όσο ότι πρέπει να ζει σύμφωνα με τη φύση. Η νομοθετική δυνατότητα αναπροσδιορισμού του φύλου αποτελεί το χαρακτηριστικό εξελιγμένης και μορφωμένης κοινωνίας. Επιστημονικά και νοητικά. Είναι απλό κανείς να διαπιστώσει, ιδίως αν έχει τη στόφα του ευμήχανου παλιού έλληνα στοχαστή, το βαθύτερο είδος του φύλου του, αρκεί να αναρωτηθεί γιατί να υπάρχει ραφή στην κάτω πλευρά του όσχεου, και τι χρησιμεύουν οι άχρηστες θηλές αφού δεν βγάζουν γάλα, αν και το τελευταίο σε ορισμένες περιπτώσεις συμβαίνει. Η ραφή είναι σημάδι σύγκλησης του προϋπάρχοντος στην αρχή της κύησης θηλυκού του φύλου, όταν το αιδίο έκλεισε, αφού οι ωοθήκες κατέβηκαν γενόμενες όρχεις και η κλειτορίδα μεγάλωσε γινόμενη ο αρρενωπός φαλλός του (βλ. αιδίο, κοινή ονομασία γενετικού οργάνου παλιά και στα δύο φύλα που σημαίνει «σεβαστό»). Σε αυτά τα συμπεράσματα θα φτάσει εξετάζοντας με τη χαρακτηριστική διαπλεκόμενη πονηριά τον εαυτό του. Όπως και ότι οι κυριότερες λέξεις είναι γένους θηλυκού, π.χ. ζωή, αγάπη, ελπίδα, ενώ αρσενικές είναι, θεός, έρωτας και θάνατος, που έγιναν προφανώς από γυναικεία χείλη.
Σχετικά με το εάν ένα ζευγάρι ομοφύλων μπορεί να αποκτήσει τον γονεϊκό ρόλο, η απάντηση είναι επιμέρους θετική. Εφόσον υπάρχει μήτρα, το οριζόμενο ως θήλυ κατέχει εν πράγματι το ρόλο της μητέρας, έστω και αν το έμβρυο προέρχεται εκ του εαυτού της (κλωνοποίηση) ή συνεισφοράς άλλων (άρρενος ή θήλεων). Και ο παρέχων ή παρέχοντες τη γονιδιακή αναπαραγωγική βοήθεια μπορούν να πάρουν το ρόλο του ¨πατέρα¨. Στην περίπτωση της κλωνοποίησης το αποκύημα θα προέρχεται από μονογονεϊκό στοιχείο, σε περιπτώσεις συνεισφερόντων (όπως, από αλλού το dna του πυρήνα και από αλλού τα μιτοχόνδρια) η οικογένεια μπορεί να χαρακτηριστεί πολυγονεϊκή. Πάντως το θέμα του προσδιορισμού γονέων άπτεται της επιστημονικής διερεύνησης με ευρείς ορίζοντες. Τη θέση όμως της μητέρας δεν μπορεί να την πάρει κάποιος που στερείται μήτρας. Υπό προϋποθέσεις δεν μπορεί να κατέχει και το ρόλο της παρένθετης μητρός. Το θέμα οπωσδήποτε άπτεται της επιστημονικής διερεύνησης και όχι της πολιτικής βούλησης. Δεν μπορεί να νομοθετεί κάποιος ή κάποιοι για θέματα που σχετίζονται με τη βιολογία, την κοινωνιοβιολογία και τη βιοηθική, κρατώντας προτεταμένη τη μονόχρωμη σημαία του φυλετικού ρατσισμού, γιατί η φύση απεχθάνεται τη μονοχρωμία και την ολιγοχρωμία.
