Η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει μέσα στο Σαββατοκύριακο το φορολογικό και ασφαλιστικό για να πάει τη Δευτέρα στο Eurogroup. Γιατί βιάζεται; Το Μαξίμου αφήνει να διαρρεύσει ότι θέλει να εμφανίσει την ψήφιση αυτή στο Eurogroup, ως ένδειξη της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικότητας της κυβέρνησης.
Όμως, τα συγκεκριμένα νομοσχέδια δεν έχουν τύχει της έγκρισης των δανειστών. Κι αυτό ίσως να θεωρηθεί από το Eurogroup ως „μονομερής ενέργεια“ και να ζητηθεί είτε να παρθούν πίσω, είτε να τροποποιηθούν επί το χείριστο. Βλέπετε, η κυβέρνηση και το σύνολο των μνημονιακών δυνάμεων από τις 20 Φεβρουαρίου 2015, αλλά και με νόμο τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, που ψηφίστηκε από συμπολίτευση και αντιπολίτευση του μνημονίου, έχουν δεσμευτεί να μην προχωρούν σε καμιά απόφαση πολιτικής πριν λάβουν την έγκριση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Με την ενέργεια αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανιστεί ότι διαπραγματεύεται. Γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτά που ζητούν οι „θεσμοί“ είναι κατά πολύ χειρότερα απ‘ ότι η ίδια εισάγει με το πολυνομοσχέδιο που θέλει εσπευσμένα να ψηφιστεί μέχρι την Κυριακή. Κι έτσι θέλει να πάει στο Eurogroup τη Δευτέρα για να νίψει τας χείρας της, όπως ο Πόντιος Πιλάτος. Αν αποδεχθεί το Eurogroup τα ψηφισθέντα, η κυβέρνηση θα βγει και ζητωκραυγάζει νενικήκαμεν. Γλυτώσαμε τα χειρότερα!
Αν, όμως, οι „θεσμοί“ θεωρήσουν τα ψηφισθέντα „μονομερή ενέργεια“ και απαιτήσουν είτε να παρθούν πίσω, είτε να τροποποιηθούν επί το χείριστο, τότε η κυβέρνηση θα βγει και θα πει: βλέπετε, εμείς διαπραγματευόμαστε για το καλύτερο δυνατό, αλλά δυστυχώς οι „θεσμοί“ δεν ανταποκρίνονται! Με τον τρόπο αυτό η κυβερνητική συμμορία ελπίζει να εξασφαλίσει πολιτικό κεφάλαιο για ενδεχόμενες αιφνιδιαστικές εκλογές. Αν φυσικά της το επιτρέψουν οι δανειστές.
Τόσο η συμπολίτευση, όσο και η αντιπολίτευση των μνημονίων γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που έρχεται. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα 5 έως 9 δις ευρώ επιπρόσθετα μέτρα οριζόντιων περικοπών και φορολογικής λαίλαπας ισοδυναμούν με απευθείας πρόσθετη επιβάρυνση του μέσου νοικοκυριού στην Ελλάδα από 1.000 έως 2.000 ευρώ. Κι αυτό από μόνο του θα αφαιρέσει πάνω από το 5% του Εθνικού Εισοδήματος σε ετήσια βάση.
Ο Γενικός Δείκτης Κύκλου Εργασιών, δηλαδή ο τζίρος της εγχώριας αγοράς, κατά το μήνα Φεβρουάριο 2016, σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο δείκτη του Φεβρουαρίου 2015, σημείωσε μείωση κατά 7,3%, ενώ σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο δείκτη του Ιανουαρίου 2016 σημείωσε μείωση κατά 4,8%. Aπό το 2010, που άρχισαν τα μνημόνια, η συνολική καθίζηση του τζίρου λιανικής έφτασε το μήνα Φεβρουάριο 2016 να ξεπερνά το 36,5%. Ενώ το ύψος των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία την ίδια ακριβώς περίοδο έχει υποχωρήσει πάνω από 48%. Κι ας εμφανίζεται την ίδια περίοδο το ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές να έχει υποχωρήσει μόνο κατά 23%.
Ο τζίρος λιανικής αλλά κυρίως το επίπεδο επενδύσεων – το οποίο έπεσε κάτω από το 10% του ΑΕΠ το 2015 – κατατάσσει την Ελλάδα στον πάτο της παγκόσμιας οικονομίας. Βρίσκεται αισίως στα επίπεδα της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, του Νότιου Σουδάν, της Υεμένης, της Ουκρανίας, της Εριθρέας, της Γουινέας Μπισάου. Με μια διαφορά. Σ‘ όλες αυτές τις χώρες μαίνεται ο πόλεμος.
Στο ίδιο περίπου επίπεδο βρίσκεται πια και η Κύπρος.
Με τα καινούργια μέτρα καλείται ο μέσος εργαζόμενος – και κυρίως ο επαγγελματίας – να φορτωθεί επιπλέον βάρη εισφορών. Το 2010 ο μέσος εργαζόμενος πλήρωνε σε εισφορές ετήσια γύρω στα 2.700 ευρώ ετήσια. Το 2015 έφτασε να πληρώνει 3.200 ευρώ. Με τα προβλεπόμενα η επιβάρυνση θα φτάσει τα 4.000 ευρώ ετήσια. Αν σκεφτεί κανείς ότι ειδικά οι ελευθεροεπαγγελματίες έχουν επιβαρυνθεί ήδη μ‘ ένα χρέος στο ταμείο τους που υπερβαίνει τα 15 δις ευρώ – ήτοι περίπου 14.500 ευρώ ανά ασφαλισμένο – καταλαβαίνει κανείς την πανωλεθρία που ήδη έχει ξεκινήσει.
Το καινούργιο ασφαλιστικό διχοτομεί τη σύνταξη σε „εθνική“ που καταβάλλεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή συνιστά πλέον τακτική δαπάνη του κράτους και την ανταποδοτική. Η αποκαλούμενη „εθνική σύνταξη“ υποτίθεται ότι θα βρίσκεται στα 384 ευρώ και θα μεταβάλλεται με βάση το 50% του τιμάριθμου και το 50% του ΑΕΠ. Αν αυτό ίσχυε για το 2015, αυτόματα η „εθνική σύνταξη“ θα μειωνόταν σχεδόν κατά 2% με βάση τη μείωση του τιμάριθμου κατά 1,7% και 2,4% του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές προηγούμενου έτους.
Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Η „εθνική σύνταξη“ πλέον δεν συνιστά κοινωνικό δικαίωμα του ασφαλισμένου, αλλά παροχή του κράτους με βάση τις δημοσιονομικές του δυνατότητες, δεσμεύσεις και περιορισμούς. Έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση θα ρυθμίζει αυθαίρετα την „εθνική σύνταξη“ με βάση τις ετήσιες δημοσιονομικές υποχρεώσεις της.
Το ίδιο ισχύει και με την ανταποδοτική, η οποία εξαρτάται πια από την ροή εισφορών στα ταμεία. Είναι το πρώτο βήμα για να εφαρμοστεί η ρήτρα του „μηδενικού ελλείμματος“, που απαιτούν οι δανειστές. Εισπράττουν τα ταμεία; Τότε έχουν να δώσουν συντάξεις. Δεν εισπράττουν; Τότε δεν αποδίδουν, ή περικόπτουν τις συντάξεις ανάλογα.
Ο σκληρός πυρήνας της κοινωνικής ασφάλισης ως κοινωνικό δικαίωμα καταργείται πλέον οριστικά. Έχω; Σου δίνω. Δεν έχω; Δεν σου δίνω.
Και δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σ‘ ένα εξάμηνο το πολύ θα χρειαστούν νέες αυξήσεις στις εισφορές και νέες περικοπές στις συντάξεις. Όπως είναι επίσης μαθηματικά βέβαιο ότι θα χρειαστούν πρόσθετα φορολογικά και άλλα μέτρα οριζόντιων περικοπών. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά με τον δρόμο που ακολουθούμε υπό καθεστώς κατοχής των δανειστών εντός ευρωζώνης και ΕΕ.
Κι εμείς; Τι περιμένουμε εμείς; Τον Κυριακούλη, ο οποίος προσφάτως χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους ευρωπαίους πολιτικούς που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην Ευρώπη; Σαν τον Χίτλερ ένα πράγμα. Ή μήπως περιμένουμε τον Αλέξη να κάνει το θαύμα του;
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι εκτός από τα ασφαλιστικά, τα φορολογικά και τα εργασιακά, η χώρα απειλείται ήδη με εθνικό ακρωτηριασμό. Τι ακριβώς περιμένουμε;
Απ‘ την άλλη, η Ζωή ετοιμάζεται να παίξει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ σε επανάληψη. Οι ίδιοι σουρταφερτζήδες που μας υπόσχονταν ότι ο Αλέξης θα μας σώσει, τώρα μαζεύτηκαν στην Πλεύση Ελευθερίας με τα ίδια παλιά συνθήματα, τις ίδιες υποσχέσεις, τις ίδιες επιδιώξεις. Έλεος πια με την „επιτήδεια τέχνη της ξεπούλας“, όπως ονόμαζε ο δάσκαλος Σκαρίμπας την τέχνη της πολιτικής που λέει πολλά, χωρίς να λέει απολύτως τίποτε για το δια ταύτα. Πώς αλλιώς μπορεί να ξεπουλήσει κατόπιν υποσχέσεις και συνθήματα;
Για την ταμπακέρα τσιμουδιά. Μπορούμε να αποτινάξουμε το χρέος και να ανακάμψει η χώρα με το ευρώ και εντός ΕΕ; Πόσες φορές πρέπει να την πατήσουμε για να βάλουμε μυαλό. Πώς πρέπει να δούμε τον εαυτό μας και τη χώρα μας για να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχουν αντιμνημονιακές δυνάμεις γενικά, αλλά μόνο δυνάμεις που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της χώρας και του λαού από τους σύγχρονους δυνάστες της Ενωμένης Ευρώπης και τους εγχώριους εντολοδόχους τους.
Οφείλουμε να πάρουμε τα μέτρα μας. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε τη χώρα μας. Πριν να είναι πολύ αργά. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μ‘ έναν τρόπο. Να μαζευτούμε όλοι μας στο Σύνταγμα στις 14-15 Μάη και να μείνουμε εκεί μέχρι να πάρουμε την πατρίδα μας πίσω.
Δείτε τις ολονυχτίες στο Παρίσι και σε δεκάδες άλλες πόλεις της Γαλλίας. Δείτε τον ξεσηκωμό των απλών Βρετανών, που μόνο με χειραγώγηση θα μπορέσουν – αν μπορέσουν – να τους υφαρπάξουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εναντίον της ΕΕ. Εμείς τι διάολο περιμένουμε;
