Ποιό είναι το μοντέλλο των Εθνών και „εθνικών μειονοτήτων“ που εκπροσωπείται παραδοσιακά απο το Βερολίνο;
1. Για να καταλάβουμε τί γίνεται με τους Μουσουλμάνους της Θράκης πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τις σχετικές πρακτικές στην Ευρώπη
2. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα στην Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο και αλλού, θα πρέπει να απομονώσουμε τον ανόητο ψευτοεπαναστάτη Τσίπρα που υποστηρίζει τέτοια αποσχιστικά κινήματα (όπως πρόσφατα στην Καταλονία)
3. Και να ενισχύσουμε την ελληνική Περιφέρεια, ιδιαίτερα την Βόρειο Ελλάδα, που έχει αποζουμιστεί και παραγκωνιστεί τελείως απο την παρασιτική Αθήνα
Εμμανουήλ Σαρίδης
Τίτλος πρωτοτύπου
„Wie man Spannungen anheizt“
Μετάφραση απο τα γερμανικά: Εμμανουήλ Σαρίδης
Για τα αποσχιστικά κινήματα στην Ευρώπη βλέπε και το άρθρο „Κέντρο, Περιφέρεια και αποσχιστικά κινήματα“ που δημοσίευθηκε εδώ στο berlin-athen.eu
Μια νέα μελέτη του Stiftung Wissenschaft und Politik – SWP (Ινστιτούτο Επιστήμη και Πολιτική) προειδοποιεί για το αυξανόμενο „δυναμικό συγκρούσεων“ στην ΕΕ λόγω της εθνοτικής πολιτικής που προωθεί το Βερολίνο. Στη μελέτη αναφέρονται ιδιαίτερα οι προκλητικές ενέργειες της κυβέρνησης του ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orbán για την ενίσχυση των „Ούγγρων του εξωτερικού“ στις γειτονικές με την Ουγγαρία χώρες. Οι συγκρούσεις όμως για εθνοτικές μειονότητες αυξάνονται και σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα απο τότε που ορισμένες κυβερνήσεις αποδίδουν σε μέλη των μειονοτήτων τους που ζούν σσε γειτονικές χώρες την δική τους ιθαγένεια. Σαν ένα μοντέλο λύσης τέτοιων προβλημάτων το Βερολίνο εξυμνεί το καθεστώς αυτονομίας στο Νότιο Τιρόλο – λανθασμένα βέβαια, διότι όπως δείχνουν οι τρέχουσες αποσχιστικές απαιτήσεις στη βόρεια Ιταλία, αυτό δεν μπορεί να είναι το „υπόδειγμα λύσεως των συγκρούσεων“ για άλλες συγκρούσεις μειοψηφιών. Η μελέτη δεν κάνει καμία αναφορά στην εθνική πολιτική της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, περιγράφει ωστόσο την χρήση της σε άλλες χώρες όπως η Ουγγαρία και η Ρουμανία και στην γερμανόφωνη μειονότητα του Νοτίου Τιρόλου – όπου ασκεί έντονη κριτική. Η Γερμανία δεν εφαρμόζει μόνο μια ένοχη εθνοτική πολιτική, αλλά και την απόδωση, σε μεγάλη κλίμακα, της ιδίας υπηκοότητας σε μέλη μειονοτήτων που ζούν σε γειτονικές χώρες. Το τελευταίο μάλιστα, όπως γράφει η έκθεση του SWP, παρα τις επίσημες συστάσεις του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).
Κοινότητες της μοίρας
Στο κέντρο της μελέτης του Γερμανικού Ινστιτούτου Επιστήμης και Πολιτικής (SWP) βρίσκεται το μοντέλλο των Εθνών και „εθνικών μειονοτήτων“, όπως αυτό εκπροσωπείται παραδοσιακά απο το Βερολίνο. Και το οποίο βρίσκεται σε αντίθεση με τα συστήματα που αντιλαμβάνονται τα κράτη ως ενώσεις ατόμων, ανεξάρτητα από τον εθνοτικό-πολιτισμικό προσδιορισμό τους και εγγυώνται στους πολίτες τους την προσωπική προστασία των μειονοτήτων. Σε αντίθεση, το μοντέλλο που υποστηρίζει το Βερολίνο ξεκινά απο „μία περισσότερο ή λιγότερο κλειστή πολιτιστική κοινότητα“, την οποία αντιλαμβάνεται σαν „μια ιστορικά-δεμένη κοινότητα της μοίρας“ που έχει „μια κοινή γλώσσα, καταγωγή ή θρησκεία“. Στις „εθνικές μειονότητες“ γειτονικών κρατών ακτινοβολούσαν συχνά τα πολιτικά μέτρα τέτοιων „πολιτισμικών κοινοτήτων“, „πέρα απο τα σύνορά τους και στις γειτονικές χώρες“. Σαν παράδειγμα αναφέρει η συγγραφέας της μελέτης του SWP, Sabine Riedel, μεταξύ άλλων, την πολιτική της Ουγγαρίας, η οποία θεωρεί τις μειονότητες αυτών που σε γειτονικές χώρες μιλούν ουγγρικά ως «Ούγγρους του εξωτερικού“ και τις οποίες συστηματικά υποστηρίζει. [1]. Στην μελέτη δεν αναφέρεται επίσης η συστηματική υποστήριξη που παρέχει το Βερολίνο σε γερμανόφωνες μειονότητες του εξωτερικού – που συντονίζονται απο ένα Τμήμα του Υπουργείου Εσωτερικών. [2] Η εθνικιστικές πολιτικές της Ουγγαρίας, με τη σειρά τους, βρίσκουν πάντα την πλήρη υποστήριξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας (όπως ανέφερε το german-foreign-policy.com [3]).
Η διαφοροποίηση της αυτονομίας
Όπως γράφει η συγγραφέας, το εθνο-πολιτισμικό μοντέλλο του έθνους, όπως αυτό καθορίζεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργεί ένα σημαντικό δυναμικό για συγκρούσεις. Για παράδειγμα η πίεση της Βουδαπέστη στη Σλοβακία για πιο εκτεταμένη ειδικά δικαιώματα στην ουγγρική μειονότητα, η οποία αποτελεί το ένα δέκατο του πληθυσμού, οδήγησε στην υιοθέτηση ενός νόμου για τις γλώσσες. Ο νόμος αυτός καθορίζει, φερ‘ ειπείν, την τοποθέτηση πινακίδων στου δρόμους που βρίσκονται σε περιοχές που κατοικούνται απο την μειονότητα και στην σλοβακική γλώσσα και το διδακτικό υλικό στα σχολεία „να λαβαίνει υπ‘ όψιν την επίσημη γλώσσα της Σλοβακίας“. Η Βουδαπέστη διαμαρτυρήθηκε, αλλά ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΑΣΕ για τις Εθνικές Μειονότητες επιβεβαίωσε, ότι „με το νόμο περι γλώσσας δεν θα επηρεαστούν τα δικαιώματα του ουγγρικού πληθυσμού“. Στην πραγματικότητα η γνώση της επίσημης γλώσσας (…) είναι σημαντική για την επιτυχή ένταξη των μειονοτήτων“, λέει το χαρτί του SWP. Ουγγρικές οργανώσεις, „οι οποίες επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός, ότι ¨“η μειονότητα τους“ μαθαίνει τη μητρική γλώσσα, βάζουν προφανώς άλλες πολιτικές προτεραιότητες“: „Δεν ενδιαφέρονται μόνο για την μεγαλύτερη γλωσσική διαφοροποίηση, αλλά μακροπρόθεσμα για μια εδαφική αυτονομία“.
Από το σπεκουλάρισμα στην επιλογή
Στη Ρουμανία, όπου ζεί επίσης ένας μεγάλος αριθμός μιας ουγγαρόφωνης μειονότητας, υπάρχουν παρόμοια προβλήματα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η ρουμανική κυβέρνηση είχε διατάξει να εκπαιδεύονται και οι ουγγαρόφωνοι μαθητές, με την επιφύλαξη των δικαιωμάτων τους να μαθαίνουν την μητρική τους γλώσσα, στην επίσημη γλώσσα της Ρουμανίας. Το πρόγραμμα εκείνο είχε σαν αποτέλεσμα συνεχείς διαμαρτυρίες της μειονότητα, οι οποίες με τη σειρά τους δημιούργησαν φόβους στην πλειοψηφία“ – φόβους „για μια άλλη γλωσσική-πολιτισμική διαφοροποίηση“ της Ρουμανίας, „που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια απόσχιση“. Αυτό στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν το πήρε σχεδόν κανείς στα σοβαρά. „Αν αυτό πρίν απο είκοσι χρόνια ήταν ένα θεωρητικό σπέκουλο για το μέλλον», λέει η συγγραφέας, „έγινε στο μεταξύ ένα θέμα της τρέχουσας πολιτικής συζήτησης στη Ρουμανία“. Τον Μάρτιο του 2011 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγκάσθηκε να θέσει πρός συζήτηση μια „επίσημη ουγγρική δήλωση για μια εδαφική αυτονομία με βάση την εθνότητα“, που μέχρι σήμερα δεν είχε κάποιες συνέπειες σε σχέση με την Ουγγαρία. Μόνο όταν ο Πρωθυπουργός Orbán στη Βουδαπέστη είπε, ότι ο χρόνος, „για μια ουγγρική ανάμειξη στην διοικητική ανακατανομή στη Ρουμανία“ δεν „ήρθε ακόμη“, παρενέβη ο Πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου.
Απο τον ρόλο του προστάτη στο ρεβανσισμό
Η ανησυχία στη Ρουμανία για τα πιθανά αποσχιστικά σενάρια είναι κατα την εμπειρογνώμονα του SWP, Sabine Riedel τόσο μεγάλος, επειδή η Ουγγαρία έχει αρχίσει να απονέμει στα μέλη ουγγροφώνων μειονοτήτων στις γειτονικές χώρες την ουγγρική υπηκοότητα. Η „πολιτική της διπλής υπηκοότητας για τους Ούγγρους που ζουν στο εξωτερικό“ και ο „ρόλος του προστάτη“ με τον οποίο αυτή συνδέεται, είναι – στο πλαίσιο των ρεβιζιονιστικών δηλώσεων παραδείγματος χάριν στην Συνθήκη του Τριανόν το 1920 – „μέρος μιας ρεβανσιστικής πολιτικής, λέει ¨η Riedel. Και γενικά θα πρέπει να θεωρηθεί με κριτικό πνεύμα το θέμα της διπλής υπηκοότητας, διότι επιτρέπει την ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις κρατών, στα οποία ζούν οι αντίστοιχες μειονότητες. Και αυτό προκαλεί στην Ευρώπη διχόνοιες. Η μελέτη του SWP δείχνει, ότι η Ρουμανία φερ‘ ειπείν, αντισταθμίζει τα προβλήματα που της δημιουργούνται με την διπλή υπηκοότητα για τους „Ούγγρους του εξωτερικού“, απονέμοντας ή ίδια την ρουμανική υπηκοότητα σε πολίτες γειτονικών κρατών -. Ιδιαίτερη στη Μολδαβία [4] Έτσι οι εντάσεις δεν εξουδετερώνονται, αλλά εξάγονται παραπέρα. Δεν γίνεται βέβαια εδώ καμία αναφορά για κείνο το κράτος, που σαν πρώτο ξεκίνησε την δεκαετία του 1990 να δίνει σε μεγάλη κλίμακα διαβατήρια σε πολίτες γειτονικών κρατών – την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Στην Πολωνία ζουν τώρα μέχρι και 300.000 πολίτες, που έχουν πάρει λόγω της γερμανικής τους καταγωγής την γερμανική υπηκοότητα – με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν [5].
Από την αυτονομία στην απόσχιση
Ιδιαίτερα εμφανής γίνεται το πρόβλημα, σύμφωνα με την μελέτη του SWP, στο Νότιο Τυρόλο, το οποίο εξυμνείται ως μοντέλλο μιας δήθεν αυτονομιστικής λύσης για εθνοτικές μειονότητες – στη Ρουμανία, ακόμα και στο Θιβέτ, και πιο πρόσφατα στην Αλσατία (βλέπε στο german-foreign-policy.com [6]) . Σε αντίθεση με τις επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις του το ως μετριοπαθές θεωρούμενο κόμμα Südtiroler Volkspartei (SVP), το Λαϊκό Κόμμα Νοτίου Τιρόλου, ακόμη απο την αρχή της δεκαετίας του 1990 σηματοδοτεί, ότι επίσημα είναι σύμφωνο με το καθεστώς της αυτονομίας, „ομως δεν έχει χάσει απο τα μάτια του τον πραγματικό του στόχο, που είναι η πλήρης κρατική κυριαρχία επι του Νοτίου Τιρόλου“, γράφει η Sabine Riedel του SWP. Τελευταία παρατηρείται στο Κοινοβούλιο του Νότιο Τιρόλου μια „ριζοσπαστικοποίηση“. Ανταγωνιστικά κόμματα του SVP απαιτούν χωρίς περιστροφές την ολοκληρωτική αποσχιση από την Ιταλία, χωρίς να αποκλείουν μια σύνδεση στην Αυστρία. „Με αυτό το ενδιάμεσο αποτέλεσμα“, λέει η συγγραφέας του SWP, „το μοντέλλο αυτονομίας του Νότιου Τυρόλου δεν ενδείκνυται προς το παρόν σαν πρότυπο για την λύση εθνοτικών συγκρούσεων, όπως το έχει παρουσιάσει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αποσχιστικές δυνάμεις του Νοτίου Τιρόλου έχουν επανειλημμένα την υποστήριξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας – συμπεριλαμβανομένων και υψηλοβάθμων πολιτικών – [7]), κάτι που απαξιώνει τον ισχυρισμό, ότι πρόκειται για ένα μοντέλλο για την επίλυση εθνικιστικών συγκρούσεων.
Νομικό καθεστώς από τη ναζιστική εποχή
Εν όψει των αυξανόμενων εθνοτικών εντάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γράφει η μελέτη του SWP, πρέπει επειγόντως να γίνει μια συζήτηση, „για το αν το δίκαιο περι ιθαγένειας, το οποίο θέτει σε αμφιβολία ή αγνοεί τα εθνικά σύνορα των κρατών ή προέρχεται απο σχέσεις δικαίου της ναζιστικής εποχής, είναι αντίθετο προς το πνεύμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης“. Διακριτικά αποσιωπάται, ότι ειδικά οι σχετικοί κανονισμοί της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προέρχονται ολοφάνερα απο ναζιστικές πολιτικές. Έτσι διαβάζουμε μέχρι σήμερα στην ιστοσελίδα του γερμανικού Γενικού Προξενείου στην πόλη Wrocław της Πολωνίας, ότι ένας πολωνός πολίτης θα μπορούσε σε ορισμένες περιπτώσεις να λάβει την γερμανική υπηκοότητα, αν αποδείξει, ότι οι πρόγονοί του ταξινομήθηκαν απο το Τρίτο Ράιχ ως έχοντες „γερμανικό αίμα“. [8] Η συγγραφέας SWP συνιστά επίσης να δωθεί „περισσότερη προσοχή“ στις „Συστάσεις Bozen“ του Ύπατου Αρμοστή του ΟΑΣΕ για τις Εθνικές Μειονότητες του έτους 2008″: „Σ‘ αυτές καλούνται τα κράτη μέλη της να μην δίνουν μια δεύτερη υπηκοότητα με βάση την εθνότητα σε μειονότητές τους στο εξωτερικό“ Η γερμανική πρακτική είναι διαμετρικά αντίθετη μ‘ αυτές τις συστάσεις του ΟΑΣΕ.
[1] Οι αναφορές στο επόμενο απο την μελέτη της Sabine Riedel: Doppelte Staatsbürgerschaften als Konfliktpotential. Nationale Divergenzen unter europäischer Flagge, SWP-Studie S24, Oktober 2012
[2] Βλέπε Beziehungen pflegen και Die deutsche Ostsiedlung
[3] Βλέπε Tragsäulen der Zukunft, Tragsäulen der Zukunft (II), Tragsäulen der Zukunft (III) και Tragsäulen der Zukunft (IV)
[4] Βλέπε Das deutsche Blutsmodell (II)
[5] Βλέπε Alles, was Deutschland nutzt
[6] Βλέπε Der Alsace in vorderster Front
[7] Βλέπε Doppelrezension: Südtirol-Terrorismus, Der Zentralstaat als Minusgeschäft, Krisenprofiteure και Wie es der Zufall will
[8] „Αν εσείς ή οι πρόγονοί σας κατάγεστε από την περιοχή, η οποία πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκε στην Δημοκρατία της Πολωνίας, ή αν εσείς και οι πρόγονοί σας ζούσατε εκεί, πρέπει κανονικά να υποτεθεί, ότι η οικογένειά σας είχε την 01.09.1939 την πολωνική και όχι την γερμανική υπηκοότητα. Σε αυτή την περίπτωση για την απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας πρέπει να αποδειχθεί, ότι ο πατέρας ή ο παππούς σας έχει περιληφθεί στον λεγόμενο κατάλογο του γερμανικού λαού. Με τον „κατάλογο του γερμανικού λαού“ εννοείται το σχετικό ναζιστικό εργαλείο. Πηγή:http://www.breslau.diplo.de/Vertretung/breslau/de/04/Feststellung__der__Staatsangehoerigkeit/Feststellung__Seite.html
Πηγή: http://www.german-foreign-policy.com/de/fulltext/58488
Rubrik: Politik/Πολιτικη
