Οι συγκρίσεις, ακόμη και με την Τουρκία, δεν είναι για την χώρα μας ικανοποιητικές, η Ελλάδα μοιάζει σαν μια κοινωνία που βρίσκεται σε τροχιά μιας δημογραφικής, οικονομικής και πολιτικής παρακμής
Απο τις 17. μέχρι τις 24.03.2015 έκανα μια σύντομη διακοπή. Η ιστοσελίδα που επιμελούμαι, το www.berlin-athen.eu, δεν είναι από τις μεγάλες σελίδες που απασχολούν κάποιο προσωπικό, έχουν μια χρηματοδότηση, απ’ όπου και αυτή να προέρχεται, γραφεία και άλλες «πολυτέλειες», γίνεται με την προσωπική μου δραστηριοποίηση και αυτή έχει τα όρια της, δεδομένου ότι έχω ορισμένες αξιώσεις σε ότι άφορά το περιεχόμενό και την εμφάνισή της. Με λίγα λόγια η δουλειά που αφιερώνω για την καθημερινή ανανέωσή της έχει τα όριά της και γι’ αυτό χρειάζομαι μια δυό φορές το χρόνο μια διακοπή για να πάρω μια ανάσα και νέες δυνάμεις.
Εφέτος η πρώτη μου διακοπή ήταν στην κατεχόμενη Κύπρο και την νότια Τουρκία (η δεύτερη θα είναι, όπως κάθε χρόνο, στην Κεραμωτή). Ήταν μια προσφορά από ένα ταξιδιωτικό γραφείο για επτά μέρες που κόστισε 250 ευρώ (αεροπορικό ταξίδι με επιστροφή, ξενοδοχείο, πρόγευμα,) συν ένα πακέτο 129 ευρώ για ένα πραγματικά πλούσιο βραδινό φαγητό, επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους με λεωφορείο και έναν εξειδικευμένο ταξιδιωτικό οδηγό για όλη την διάρκεια της παραμονής), σύνολο 379 ευρώ.
Θα γράψω παρακάτω για τις εντυπώσεις μου από τα μέρη που είδα και την σύγκριση που έκανα με την Ελλάδα και την Γερμανία που ζώ τόσα χρόνια, μια σύγκριση που κάνω οπουδήποτε πάω, και θα κλείσω το σύντομο αυτό άρθρο με ορισμένες σκέψεις μου για το τι πρέπει να γίνει πραγματικά στην χώρα μας, αν θέλουμε να την δούμε να προοδεύει. Γιατί αυτά που βλέπω στην Ελλάδα κάθε φορά που την επισκέπτομαι, η ακαταστασία, η ανοργανωσιά, η επιπολαιότητα, οι ατελείωτοι πολιτικοί καυγάδες και η δήθεν επαναστατικές ιδέες της νεολαίας και των φαφλατάδων πολιτικών της Αριστεράς, αυτών που μάλιστα σήμερα ανέλαβαν την διακυβέρνηση του τόπου, δεν είναι καλοί οιωνοί και δεν μας οδηγούν πουθενά. Ή μάλλον μας οδηγούν στο απόλυτο περιθώριο της Ευρώπης, στην απελπισία και σ ’ένα αύριο δίχως μέλλον.
Διοργανωτής των ταξιδιών είναι μια εταιρία με τα αρχικά RSD-Reise Service Deutschland GmbH, το αεροπλάνο που πετάξαμε, ένα Airbus A320-232, ανήκει στην τουρκική εταιρία Freebird Havayolları. Από το Βερολίνο φύγαμε στις 07:35 η ώρα, στις 11:45 φτάσαμε στην Αττάλεια, σήμερα Antalya, και με το ίδιο αεροπλάνο φτάσαμε στις 13:20 στο αεροδρόμιο Ercan της κατεχόμενης Κύπρου. Εκεί τα περίπου 120 άτομα χωρίστηκαν σε τέσσερις γκρούπες, που πλέον τις επόμενες τρείς μέρες θα έκαναν τις επισκέψεις τους στους αρχαιολογικούς χώρους με ένα δικό τους λεωφορείο, στο οποίο μάλιστα θα καταλάμβαναν την ίδια θέση όπως και την πρώτη μέρα.
Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο Salamis, ένα νεότευκτο ξενοδοχειακό συγκρότημα τεραστίων διαστάσεων με καζίνο, πισίνες, κήπους, παιδικές χαρές και δική του παραλία. Στις 18:30 η ώρα φαγητό σε μια τεραστίων διαστάσεων καλοφτιαγμένη σάλα, όπου η ποικιλία των φαγητών μου είπε, ότι από δω θα φύγω κάνα-δυό κιλά βαρύτερος – όπως και έγινε. Κρεατικά, ψάρια, φασουλάκια, μελιτζάνες, σαλάτες όλων των ειδών, θα χρειαζόμουν μια σελίδα για να απαριθμήσω τα φαγητά που είδα. Και βέβαια ανάλογα ήταν και τα επιδόρπια, από τις πάστες και τα ευρωπαϊκού τύπου γλυκά μέχρι τους μπακλαβάδες και τα κανταΐφια, ακόμη και σπιτίσιος χαλβάς, ένας παράδεισος για καλο – και πολυφαγάδες.
Την άλλη μέρα επίσκεψη στην Κυρήνεια, τουρκικά Girne, που κατά τα λεγόμενα του ταξιδιωτικού οδηγού έχει 16 Πανεπιστήμια (μετα είπε ότι πρόκειται για δέκα Πανεπιστήμια και έξι πανεπιστημιακές σχολές, προφανώς όπως αυτές που έχει το Πανεπιστήμιο Θράκης, διασκορπισμένες σε Κομοτηνή, Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη), τα περισσότερα ιδιωτικά, όπου σπουδάζουν χιλιάδες φοιτητές από το εξωτερικό που φέρνουν στα κατεχόμενα χρήμα. Επισκεφθήκαμε το τεράστιο τζαμί του Πασά Lala Mustafa, πρώην καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου, που οι Σταυροφόροι χρησιμοποιούσαν για την στέψη των λουζινιανών βασιλέων της Κύπρου. Βλέποντας την όμορφη πόλη με το εντυπωσιακό λιμάνι-φρούριο και την μεγάλη ιστορία της περιοχής της, κατάλαβα πως αισθάνονται σήμερα οι εκδιωχθέντες Κύπριοι και ο εκδότης της ιστοσελίδας με τον υπότιτλο «Αξέχαστη Κερύνεια» που μου έρχεται τακτικά. Εντυπωσιακό είναι και το φρούριο των σταυροφόρων Άγιος Ιλαρίων, που επισκεφθήκαμε μετά και όπου το λεωφορείο δυσκολεύεται να πάρει τις κοφτές στροφές που οδηγούν στην κορυφή και σε πιάνει δέος βλέποντας το να πηγαίνει στο χείλος του γκρεμού. Όταν ανέβεις επάνω, βλέπεις την θάλασσα από την ανατολή μέχρι την δύση και καταλαβαίνεις έτσι την τεράστια στρατηγική σημασία που είχε η θέση του για τους κατά καιρούς κατακτητές του νησιού και την Τουρκία σήμερα, που διατηρεί στην πλαγιά του ένα στρατόπεδο με χιλιάδες τούρκους στρατιώτες. Ο επόμενος σταθμός ήταν το Αββαείο/μοναστήρι κοντά στο χωριό Μπελαπάις (Ωραίος Κήπος, Bella Pais), αφιερωμένο στον Άγιο Αυγουστίνο και με μεγάλη ιστορική σημασία κι’ αυτό, τα κτίρια του οποίου μετα τις μεγάλες του δόξες και πλούτη χρησιμοποιήθηκαν σαν …αποθήκη ανταλλακτικών, κυρίως για το χτίσιμο σπιτιών.
Σταθμός την επόμενη μέρα η Αμμόχωστος (Famagusta, τουρκικά Gazimağusa) με τον αρχαιολογικό χώρο Σαλαμίς και τα σχετικά καλά διατηρημένα κτίσματά του, το Θέατρο, το Γυμνάσιο και άλλα κτίρια από την ρωμαϊκή εποχή. Νότια της πόλης βρίσκεται η συνοικία Βαρώσια, ο πάλαι ποτέ μεγαλύτερος τουριστικός προορισμός της Κύπρου, σήμερα λεηλατημένα και χορταριασμένα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά από ότι είδα, παρά το ότι τα Βαρώσια αποτελούν στις διάφορες διακοινοτικές συνομιλίες θέμα προτεραιότητας για την απόδοσή τους στους ελληνοκυπρίους κατοίκους τους έχουν καταφύγει σε άλλες πόλεις της Κύπρου, οι Τούρκοι τα καταλαμβάνουν σιγά-σιγά, είδα σε αρκετά κτίρια να κυματίζει η τουρκική σημαία. Φοβούμαι, ότι σύντομα δεν θα τίθεται πλέον θέμα διαπραγματεύσεων, γιατί τα Βαρώσια θα έχουν καταληφθεί. Η μέρα έκλεισε με μια επίσκεψη στο μοναστήρι του Αγίου Βαρνάβα, που σήμερα χρησιμοποιείται σαν Μουσείο όπου εκτίθεται μια μεγάλη συλλογή εικόνων.
Η τετάρτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην Λευκωσία, την τελευταία διχοτομημένη πόλη, όπου το τείχος ζει και βασιλεύει. Οι Γερμανοί είχαν χαλάσει τον κόσμο με το λεγόμενο τείχος του αίσχους, αφού όμως το ρίξανε, δεν ενδιαφέρονται για άλλα τείχη του αίσχους, όπως στη Λευκωσία, ούτε και για το άλλο τείχος που σήκωσαν οι σύμμαχοί τους Ισραηλίτες απομονώνοντας τους Παλαιστίνιους. Και το πρώην «τείχος του αίσχους» στο Βερολίνο το έχουν κάνει σήμερα τουριστική ατραξιόν με την οποία προσελκύουν χιλιάδες τουρίστες στο Βερολίνο! Το τουρκοκυπριακό ή για την ακρίβεια τουρκικό μέρος της Λευκωσίας έχει κι’ αυτό πολλά ιστορικά κτίσματα που προβάλλονται καταλλήλως, το οθωμανικό χάνι, το τζαμί Σελιμιγιέ, ο πρώην καθολικός γοτθικός καθεδρικός ναός της Αγίας Σοφίας, ο οποίος μαζί με το ναό του Αγίου Νικολάου της Αμμοχώστου (σήμερα τζαμί του Λαλά Μουσταφά Πασά ) αποτελούν τα σημαντικότερα δείγματα γοτθικής αρχιτεκτονικής στην Κύπρο. Την ίδια μέρα πετάξαμε από την Κύπρο για την Αττάλεια.
Επίσκεψη στην Αφροδισιάδα, γνωστή για τα μάρμαρα και τη Σχολή γλυπτικής που είχε στην Αρχαιότητα. Εντυπωσιακό είναι το Ωδείον, την ακουστική του οποίου διαπιστώσαμε, όταν ο οδηγός μας τραγούδησε μια ιταλική άρια ενώ εμείς καθόμασταν στα επάνω καθίσματα. Ήταν μια ηλιόλουστη, ζεστή μέρα και η φύση ανάμεσα στα υπολείμματα των αρχαίων εγκαταστάσεων είχε φορέσει τα ανοιξιάτικά της, πρασινάδα, παπαρούνες, μερικές σαύρες ανάμεσα στους θρυμματισμένους κίονες, πουλιά να κελαηδούν, χαρά Θεού.
Και τις δύο τελευταίες μέρες πράσαμε με επισκέψεις σε εμπορικά κέντρα, καθότι η χαμηλή τιμή της προσφοράς πρέπει να επιδοτηθεί με αγορές και κατανάλωση. Πρώτα όμως μια, τελευταία και πολύ σύντομη, επίσκεψη σε χώρους ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, εδώ στο Pamukkale (το φρούριο του βαμβακιού), ένα απο τα σημαντικότερο αξιοθέατα της Τουρκίας με τους κατάλευκους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς που δημιουργήθηκαν από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος. Μετά όμως γρήγορα στο κέντρο παραγωγής χαλιών Denizli Hali, μερικά χιλιόμετρα από το Pamukkale, όπου εξαιρετικά καταρτισμένοι ειδικοί πρώτα μας περιήγησαν στις εγκαταστάσεις του, το τμήμα με τον μεταξοσκώληκα μέχρι την παραγωγή των χαλιών, και μετα με τσάι και ρακί μας επεξεργάσθηκαν και κάναν αρκετούς συνταξιδιώτες να αγοράσουν ένα χαλί.
Η επιχείρηση αυτή, μαζί με τις άλλες που λειτουργούν στο Denizli, απασχολούν, όπως μας είπαν, περίπου 22.000 άτομα, που εργάζονται για τις επιχειρήσεις στο σπίτι τους. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα της τουρκικής κυβέρνησης που προφανώς επιδοτείται, για να κρατήσει τον κόσμο στον τόπο του, γιατί και στην Τουρκία υπάρχει μια ισχυρή τάση αστυφιλίας, που δημιούργησε πόλεις δεκαπέντε εκατομμυρίων (Κωνσταντινούπολη) και άλλες τεσσάρων με έξι εκατομμυρίων (Σμύρνη, Μπούρσα, Ντιγιάρμπακίρ κ.α.). Το βράδυ διανυκτέρευση στο Pamukkale, όπου στο ξενοδοχείο μπήκα στην πισίνα με το όξινο νερό των θερμών πηγών, που έχει, όπως λένε, θεραπευτικές ιδιότητες.
Τελευταία μέρα στην Αττάλεια, φυσικά για Shopping!. Πρώτα σε ένα τεράστιο κέντρο παραγωγής και εμπορίας κοσμημάτων πάσης φύσεως, που λένε ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγές κοσμημάτων στον κόσμο. Και μετα σε ένα επίσης τεράστιο κέντρο παραγωγής και εμπορίας δερματίνων ειδών, που κι’ αυτό είναι από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς τέτοιων ειδών παγκοσμίως. Εξαιρετική οργάνωση, εξειδικευμένο προσωπικό, εξειδικευμένος τρόπος για να πουλήσεις προϊόντα σε πελάτες που μάλλον δεν τα αγόραζαν αυτοβούλως.
Συμπεράσματα, συγκρίσεις και σκέψεις, πάντοτε με την Ελλάδα.
Το ταξίδι ήταν καλό, πρώτα μια μικρή ξεκούραση από την επίπονη δουλειά που χρειάζεται η συντήρηση της ιστοσελίδας που κάνω. Και παρα το ότι τις μισές μέρες στην Τουρκία είχαμε βροχή, οι υπόλοιπες ήταν σχεδόν ανοιξιάτικες, είχαν το άρωμα της Μεσογείου, που μου λείπει στο Βερολίνο. Τα ξενοδοχεία όπου διανυκτερεύαμε ήταν καινούργια, καθαρά και περιποιημένα, για το φαγητό έγραψα παραπάνω. Πολύ καλός και ο οδηγός μας Ασλάν, που μεγάλωσε στην Γερμανία και μας έδωσε πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Όταν όμως είπε, ότι οι Ελληνοκύπριοι στη Βόρεια Κύπρο εγκατέλειψαν τις εστίες τους και εγώ τον διόρθωσα λέγοντας ότι εκδιώχθηκαν, ήρθαμε λεκτικά κάπως στα χέρια, όμως τελικά συνεννοηθήκαμε πολύ καλά, Έλληνες και Τούρκοι τα βρίσκουν σαν άνθρωποι με κοινά βιώματα, φαγητά, μουσικές, συναίσθημα. Όταν δεν τους ξεσηκώνουν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ και τους βάζουν να μαλώνουν. Όμως τα ταξίδια στα εμπορικά κέντρα που ανέφερα παραπάνω ήταν κουραστικά και εξαγρίωσαν αρκετούς Γερμανούς, που συνήθως τα δέχονται όλα στωικά και χωρίς πολλές αντιρρήσεις. Στην ουσία ήταν μια εμπορική εκδήλωση.
Και πάμε, τέλος, στις διαπιστώσεις και συγκρίσεις μου με τα δικά μιας. Εδώ και πολύ καιρό τώρα η κοινή γνώμη στην Ελλάδα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το ζήτημα της οικονομίας. Δηλαδή της κονόμας, γιατί οικονομία στην Ελλάδα δεν σημαίνει την παραγωγή και τις εξαγωγές, όπως στην Γερμανία και αλλού, αλλά …τις εισαγωγές δανείων, που καταβροχθίζονται από τον πελατειακό ιστό που έπλεξαν τα πολιτικά κόμματα και ιδίως το παπανδρέικο ΠΑΣΟΚ. Ή σπαταλιόνται σε έργα ήσσονος σημασίας, πλατείες, γεφύρια και πανηγύρια. Και σχεδόν ποτέ για παραγωγή προϊόντων προς εξαγωγήν.
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στην Τουρκία, η οποία έχει αναπτύξει μια αξιόλογη βιομηχανία εξαγωγικού προσανατολισμού. Εκτός από τα κοσμήματα η Τουρκία έχει γίνει ένας μεγάλος εξαγωγέας μαρμάρων και προϊόντων μαρμάρου, το ίδιο και σε ότι αφορά την κλωστοϋφαντουργία, όπου παράγονται και εξάγονται ρούχα, μπλουζάκια και άλλα τέτοια προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας, που πολλά τους είναι βέβαια λογοκλοπές όπως τα μπλουζάκια Lacoste, το ίδιο και τα ρολόγια Rolex ή τα αρώματα Chanel, όλα απομιμήσεις 1 προς 1, αλλά σε εξαιρετική ποιότητα. Και στο κάτω-κάτω καλά κάνουν και τα παράγουν, μήπως κάνουν ζημιά στην Ελλάδα, που δεν παράγει τίποτα; Εξαιρετικές επιδόσεις έχει η Τουρκία και στην αυτοκινητοβιομηχανία με κέντρα την Μπούρσα και τα Άδανα, που το 1999 εξήγαν αυτοκίνητα αξίας 2,2 δισεκατομμυρίων δολλαρίων ή στην παραγωγή τηλεοράσεων, όπου το 2005 μια στις τρείς τηλεοράσεις στην Ευρώπη είχε παραχθεί στην Τουρκία. Δεν θέλω να επεκταθώ, τα αναφέρω αυτά για να δείξω το τι κάνει η Τουρκία και τι κάνουμε – ή δεν κάνουμε – εμείς, είναι οι συγκρίσεις, που, όπως ανέφερα παραπάνω, με κάνουν να μελαγχολώ όταν ταξιδεύω.
Να αναφέρω και κάτι για το δημογραφικό, που πολύ σύντομα θα γίνει το νούμερο ένα στην Ελλάδα λόγω της υπογεννητικότητας και της γήρανσης του πληθυσμού. Το 2009 στην Τουρκία κάθε τέταρτο άτομο ήταν κάτω των 25 ετών, για την Ελλάδα ο αριθμός τους είναι άγνωστος, αλλά δεν πρέπει να είναι ικανοποιητικός. Ανεργία: Το ένα τρίτο των 11,7 εκατομμυρίων νέων στην Τουρκία είναι άνεργο ή δεν πηγαίνει στο σχολείο, στην Ελλάδα η ανεργία των νέων ανέρχεται στο 65% ενώ η ελληνική αγορά εργασίας δεν προσφέρει θέσεις σε νέους υψηλών προσόντων, οι εναλλακτικές λύσεις είναι η μετανάστευση ή η αυτοαπασχόληση. Οι συγκρίσεις, ακόμη και με την Τουρκία, δεν είναι για την χώρα μας ικανοποιητικές, η Ελλάδα μοιάζει σαν μια κοινωνία που βρίσκεται σε τροχιά μιας δημογραφικής, οικονομικής και πολιτικής παρακμής. Γιατί; Διαβάστε στο σημερινό Antinews το άρθρο του Προφήτη „Δεν έχουμε ψωμί… Φάτε περηφάνεια!“ και θα καταλάβετε το πως πραγματικά λειτουργεί η Ελλάδα.
Θα ήθελα να κλείσω με κάτι το θετικό για την πατρίδα μας και για μας τους ίδιους. Όμως όσο και ναψάχνω, δεν βρίσκω κάτι που να είναι καλό, να δίνει προοπτικές, να ανοίγει ορίζοντες. Στην Ελλάδα λείπει δυστυχώς ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτός όμως πέθανε και οι στρατηγοί του άρχισαν να μαλώνουν για την μοιρασιά. Και αυτή η κακή ασθένεια απο την οποία ακόμη δεν γιατρευθήκαμε θα πρέπει να θεραπευθεί, έστω και με κάποιον πολιτικό, με κάποιο κόμμα, που θα πεί στον κόσμο πως έχουν τα πράγματα και δεν θα τον παρασύρει σε επαναστατικά πεδία και μάχες της φαντασίας του. Από τους σημερινούς Καραγκιόζηδες, ερασιτέχνες και λαοπλάνους του ΣΥΡΙΖΑ μην περιμένουμε τίποτα, χάνουμε μόνο τον καιρό μας.
Και βέβαια η κατάσταση στην Κϋπρο ειναι σχεδόν η ίδια με την Ελλάδα.
