Θέλουν να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα, ώστε να συνεχιστεί η ύπαρξη του μεγάλου κράτους και η διατήρηση του συνεχώς μεταλλασσόμενου κομματικού στρατού, που από το σοσιαλισμό αλά Γκρέκα, έγινε συντηρητικός–δεξιός αλά Γκρέκα και τώρα είναι ριζοσπαστικά αριστερός και πάλι αλά Γρέκα
Τι έχουμε λοιπόν την Κυριακή; Ακόμα μία γελοιότητα της Ρωμιοσύνης. Ακόμα μία παρωδία; Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά διαφαίνεται και κάτι άλλο, που μακροπρόθεσμα ίσως να αποδειχτεί ωφέλιμο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
1. Από την εποχή της μεταπολίτευσης, παρατηρούμε μία υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα με αποτέλεσμα να δαπανώνται
τα 2/3 του ΑΕΠ για τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου, ενώ πολύ λίγο καιρό πριν, είχαμε και τα επιδόματα, αλλά και τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, που επιβάρυναν ακόμα περισσότερο το προϋπολογισμό του κράτους.
2. Η μεταπολίτευση σήμανε την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας και το τέλος της αγροτικής παραγωγής.
Ο κάθε αγρότης ζούσε πλουσιοπάροχα με τις επιδοτήσεις παίζοντας πρέφα στους καφενέδες και ερωτοτροπώντας με μολδαβές και γεωργιανές, τις οποίες ενίοτε παντρευόταν και του βούταγαν τη σύνταξη αν πέθαινε.
3. Γεμίσαμε από 45άρηδες συνταξιούχους, που λάμβαναν σύνταξη, αλλά παράλληλα εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα στερώντας τη θέση εργασίας από κάποιον άλλον ευνοώντας την παράνομη εργασία, μιας και δούλευαν χωρίς ένσημα. Σήμερα βέβαια, η μαύρη εργασία –λόγω της κρίσης– έχει γίνει καθεστώς.
4. Μετά το 2009 που μπήκαμε στα μνημόνια, παρατηρούμε, ότι έγιναν τα πάντα για να διασωθεί το δημόσιο. Η φοροεπιδρομή και τα αποτελέσματά της φάνηκαν στα χιλιάδες λουκέτα, που αναγκάστηκαν να βάλουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Αντίδραση της νεολαίας με χιούμορ.
5. Κυριολεκτικά, ζούσαμε και ζούμε από δανεικά, μιας και η χώρα δεν παράγει τίποτα και εισάγει τα πάντα. Το εμπορικό μας έλλειμμα έχει εκτιναχτεί σε δυσθεώρητα ύψη.
6. Οι καταναλωτικές ανάγκες του ρωμιού από την είσοδό μας στο ευρώ και μετά, κυριολεκτικά μεταβλήθηκαν, μιας και η αχορταγιά του βρήκε εκτόνωση στην πληθώρα των ευρωπαϊκών προϊόντων, που του έγιναν πλέον διαθέσιμα. Δηλαδή, άρχισε μια άνευ προηγουμένου καταναλωτική μανία για αγαθά, των οποίων μέχρι και πρόσφατα ο ρωμιός αγνοούσε την ύπαρξη. Αυτό το Spending spree δημιούργησε τα πολλά «κόκκινα δάνεια» και την υπερχρέωση, που μαζί με τους υψηλούς φόρους, οδήγησαν σε ασφυξία πολύ κόσμο.
7. Η Ευρώπη απέδειξε με τον πλέον εξόφθαλμο τρόπο, ότι είμαστε ένα προτεκτοράτο και τίποτα περισσότερο. Η αλήθεια είναι, πως ξαφνιάστηκε, όταν η ομάδα των «Τσε» με τις καταθέσεις στο εξωτερικό και τις σπουδές σε ευαγή ιδρύματα της αλλοδαπής πάτησε πόδι, εναντιώθηκε στη «προτεσταντική ηθική» της, που αντιβαίνει σε κάθε λογική, που λέει, ότι σε περίοδο ύφεσης δεν βάζουμε φόρους, αλλά ενισχύουμε την ιδιωτική οικονομία για να πάρει μπροστά η μηχανή της χώρας. Οι «Τσε» βέβαια, είναι εξ ορισμού κρατιστές, υποστηρικτές ενός δημοσίου «πατερούλη» κι αδιαφορούν για τη συσσώρευση ελλειμμάτων, αρκεί ο «λαός» να έχει δουλειά, κατά προτίμηση στο δημόσιο.
Επιχείρησε λοιπόν η Ευρώπη να τιθασεύσει τους «Τσε», αλλά μάλλον δεν αντιλήφθηκε με τι ακριβώς είχε να κάνει. Οι «Τσε» ενδιαφέρονται πολύ λιγότερο για την εξουσία και πολύ περισσότερο για μία καταγραφή στο μυαλό του ρωμιού ως ένας «ηρωικός θάνατος». Η ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τεράστια. Όχι μόνο έκανε τεράστια λάθη με τελεσίγραφα και απειλές, αλλά επιχειρώντας να τιμωρήσει τους «τεμπέληδες έλληνες» μέσα από την προτεσταντική λογική της, που αργά ή γρήγορα θα έχει και ένα τίμημα, ενδεχομένως βαρύ και για την ίδια.
8. Οι «Τσε», για άλλους για λόγους απειρίας, για άλλους σκοπίμως, είχε πάντοτε στην ατζέντα τους την αποδέσμευση της χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Επειδή όμως, δεν διέθεταν τέτοια εντολή, μιας και η εντολή των ρωμιών ήταν παραμονή στο ευρώ χωρίς όμως λιτότητα και μέτρα, έτσι για να γουστάρουμε εμείς οι απόγονοι του Λεωνίδα, επέλεξαν να πάνε την κατάσταση σιγά-σιγά σε ένα αδιέξοδο γνωρίζοντας, ότι η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη θα θελήσει να τους ταπεινώσει.
Έτσι λοιπόν, στο chicken game με τους εκπροσώπους της Ευρωζώνης, οι «Τσε» κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τους όντως αλαζόνες τροϊκανούς. Είναι βέβαια ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου, αλλά οι «Τσε» φημίζονται για την ικανότητά τους στο να τορπιλίζουν καταστάσεις και να δρουν απρόβλεπτα. Αυτό εξάλλου είναι εμφανές σε όλους όσους γνωρίζουν το μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ, στο οποίο θήτευσαν οι περισσότεροι εκ των «Τσε» στα νιάτα τους.
Αυτά λοιπόν είναι τα δεδομένα μας. Ας δούμε όμως τις εξελίξεις-προοπτικές.
Το δημοψήφισμα ουσιαστικά πρέπει να εκληφθεί ως ένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια των «Τσε», με το οποίο θα προσέλθουν σε ενδεχόμενες διαπραγματεύσεις απαιτώντας με περισσότερο σθένος αυτή τη φορά. Αν η Ευρώπη τους ακούσει και τους δώσει ένα μέτριο μνημόνιο, οι «Τσε» μπορεί να το υπογράψουν, αλλά θα κάνουν στη συνέχεια τα αδύνατα δυνατά, για να το τορπιλίσουν.
Θέλουν να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα, ώστε να συνεχιστεί η ύπαρξη του μεγάλου κράτους και η διατήρηση του συνεχώς μεταλλασσόμενου κομματικού στρατού, που από το σοσιαλισμό αλά Γκρέκα, έγινε συντηρητικός–δεξιός αλά Γκρέκα και τώρα είναι ριζοσπαστικά αριστερός και πάλι αλά Γρέκα. Ποιος ξέρει τι θα είναι σε λίγους μήνες για να μην πω μέρες…
Ας πάμε όμως τώρα στο δημοψήφισμα.
Σε περίπτωση, που ο ρωμιο-ραγιάς ψηφίσει «ΝΑΙ», οι «Τσε» θα πάρουν δρόμο και μετά από κάποιες εκλογικές περιπέτειες μικρής όμως διάρκειας, ο γερμανόφιλος συνασπισμός κομμάτων, που θα κληθεί να κυβερνήσει, θα υπογράψει άθλιους μνημονιακές συμβάσεις, γεμάτες από υφεσιακά μέτρα, τα οποία και πάλι θα πληρώσει ο μισθωτός, ο μικρο-επαγγελματίας και ο χαμηλής σύνταξης συνταξιούχος.
Αλώβητο και πάλι θα μείνει το «ιερό δημόσιο», μιας και αποτελεί την κύρια δεξαμενή ψήφων κάθε επίδοξου πρωθυπουργού, όπως φυσικά και η διαπλεκόμενη ολιγαρχική ελίτ. Η ύφεση διαρκώς θα βαθαίνει και αυτό, που οι «Τσε» ισχυρίζονται, πως δηλαδή πρόκειται για μια χώρα αποικία χρέους της Ευρώπης, θα είναι απολύτως αληθές.
Το «ΟΧΙ» όμως μπορεί να φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ’ ό,τι οραματίζονται οι «Τσε», που θέλουν πάση θυσία να γίνουν τα πάντα κρατικά και το δημόσιο να γίνει ακόμα μεγαλύτερο.
Αν το «ΟΧΙ» οδηγήσει σε εθνικό νόμισμα, το οποίο θα υποτιμάται σχεδόν καθημερινά μέχρι να ισορροπήσει κάπου, τα ρωμέικα προϊόντα θα γίνουν εξαιρετικά δελεαστικά για τους κατέχοντες σκληρό νόμισμα (ευρώ, δολάριο). Συνεπώς, ο αγρότης θα αναγκασθεί να επιστρέψει στο χωράφι του, για να καλλιεργήσει τη γη του και να κάνει εξαγωγές. Το ίδιο ισχύει και για τον κτηνοτρόφο, το μικροβιοτέχνη κ.λπ..
Η ζήτηση για μεγαλύτερη παραγωγή θα οδηγήσει και στην αναζήτηση εργατικών χεριών. Θα μειωθεί πολύ η ανεργία και ενδεχομένως κάποια στιγμή να ανέβουν πολύ οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα σε σχέση με το δημόσιο, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό, που ισχύει σήμερα.
Απαξίωση των δημοσίων υπαλλήλων
στον παλιό κινηματογράφο.
Ενδέχεται λοιπόν, αυτό να προκαλέσει μία εκροή δημοσίων υπαλλήλων προς τον ιδιωτικό τομέα, όπου θα αναζητούν πολύ υψηλότερα ημερομίσθια.Αυτό, θα οδηγήσει σε συρρίκνωση του δημοσίου και δεν αποκλείεται οι μισθοί στο δημόσιο να γίνουν κατ’ αναλογία αυτό που ήταν τη δεκαετία του ‘60–‘70. Είναι απολύτως αληθές, ότι η ανακοίνωση κάποιου, ότι εργάζεται στο δημόσιο προκαλούσε ένα κοκτέιλ χλεύης και οίκτου.
Οπωσδήποτε, ένα τέτοιο εγχείρημα μετάβασης στο εγχώριο νόμισμα, εγκυμονεί στην αρχή τουλάχιστον, σοβαρούς χρηματο-οικονομικούς κινδύνους και δημοσιονομικές ατραπούς, αν γίνει με τρόπο ανώμαλο, ξαφνικό και χωρίς προσεκτικό προγραμματισμό. Αν όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, έστω και μια άτακτη επιστροφή στη δραχμή ίσως αποδειχτεί σωτήριο μακροπρόθεσμα ούτως ή άλλως.
Περίπτωση να αναπτυχθεί η χώρα με παραμονή στο ευρώ και μέσα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις δεν υπάρχει. Περίπτωση όμως, μέσα από ένα εθνικό νόμισμα, να έχουμε ανάπτυξη και περιορισμό του κράτους, όντως υπάρχει και θα ενδυναμώνεται όσο η χώρα προχωράει σε υψηλά επίπεδα αυτάρκειας (self-sufficiency).
Αν είναι λοιπόν είναι γραφτό οι «Τσε» να σώσουν τη χώρα άθελά τους, ας είναι. Όπως εξάλλου είχε πει και ο Μάο: «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια».
