…ή ότι τραυματίζει τις θεμελειώδεις βάσεις της Θερμοδυναμικής είναι αποκηρυγμένο του Νεωτερισμού και ότι επιτρέπεται να είναι, δεν μπορεί επίσης να είναι!!!

Der Artikel auch in deutscher Sprache

Anmerkung: Der Artikel in deutscher Sprache kommt nach dem griechischen Text
„Το κακο παρουσιαζεται σε καλο στις σκεψεις εκεινου, τον οποιον ο θεος οδηγει προς την συμφορα“ (Τραγωδια της Αντιγονης, Στιχοι 524-622).

Ουδεις απο αυτους που στα ΑΕΙ καταγινεται σημερα με το προβλημα εφοδιασμου του Κοσμου του Αυριον, με Ενεργεια, θα τολμουσε να υποστη τις συνεπειες της υπονοιας, οτι ασχολειται με μηχανολογικες κατασκευες που θα επιτρεπαν ενα αποτελεσμα Perpetuum mobile. Ενας αιωνια κινουμενος μηχανολογικος εξοπλισμος που δεχεται λιγωτερη ενεργεια απο αυτην που παραγει ‘η δεχεται ενεργεια απο το προς αποφυγην Τιποτε, που δεν επιτρεπεται να ειναι, δεν μπορει επισης να ειναι!!!

Ο ανθρωπος στον πλανητη Γη και εντος του δικου μας Συμπαντος ειναι ενα μερος του ιεραρχικα και κατα μετρο δημιουργηθεντος συνολου του κοσμου μας και κατεχει την θεση του, δηλαδη ειναι ενα μερος και οχι ο κυριαρχος της φυσης. Αποτελειται (1, 2) απο 10 στην 28 κβαντοτεμαχιδια (που δημιουργουν 10 τρισεκατομμυρια, 5-100 μικρομετρων μεγεθους ευκαριων κυτταρων, τα οποια περιεχουν 2 εκατομμυρια χιλιομετρα συμπιεσμενο DNΑ. Δια της αφομοιωθεισης τροφης, που μεσω του λεπτου εντερου και του αιματος καταληγει στα κυτταρα του και του εισπνεομενου οξυγονο παραγεται στο ανθρωπινο σωμα ηλεκτρικο ρευμα των 0,1 V ανα νανομετρο.

Ο ανθρωπος συνεπως ειναι ενα βιοενεργειακο δημιουργημα που καταναλωνει και παραγει ενεργεια.

Εαν το παραγομενο ηλεκτρικο ρευμα υπολογισθει στις διαστασεις του ανθρωπινου σωματος, προκυπτει μια ωθηση των 20 εκατομμυριων V ανα μετρο. Προκειται για μια ηλεκτρικη φορτωση μιας μεγαλης καταιγιδας που βρισκεται αποθηκευμενη στο ανθρωπινο σωμα. Στον ανθρωπινο εγκεφαλο κινειται η ηλεκτρικη δραστηριοτητα μεταξυ 0,01 εως 40 Herz. Αδυναμα δυναμικα του ανθρωπινου εγκεφαλου ταλαντευονται με περιπου 1 Herz. Απο τα εκαστοτε 200 ατομα του ανθρωπινου οργανισμου (ενα χαρακτηριστικο ατομο εχει μια διαμετρο 0,00000008 εκατοστα) τα 120 ειναι ατομα υδρογονου, τα 51 οξυγονου και τα 10 ανθρακος.

Η συνηθης παρασταση του ατομου δειχνει τον πυρηνα του σαν μια «μυγα» στο κεντρο ενος ποδοσφαιρικου σταδιου. Το διπλανο ατομο βρισκεται εκτος του ποδοσφαρικου σταδιου. Συνεπως τοσο το ανθρωπινο σωμα οσο και το ποιο σκληρο, σταθερο και πυκνο πετρωμα ειναι στην πραγματικοτητα ενας κενος χωρος που διακοπτεται απο κβαντοτεμαχιδια της υλης. Αυτα βρισκονται μεταξυ τους σε τοσο μεγαλες αποστασεις που σχεδον δεν μετριουνται.Τοσο τα πετρωματα αλλα οσο και το ανθρωπινο σωμα διαισθανονται απο τα ανθρωπινα χερια ως μη διαπεραστικα, διοτι τα ανθρωπινα χερια δεν μπορουν να τα διαπερασουν. Και αυτο δεν εχει καμμια σχεση με το μεγεθος των ενδιαμεσων κενων χωρων μεταξυ των κβαντοτεμαχιδιων απο τα οποια αποτελειται το ανθρωπινο σωμα και τα πετρωματα, αλλα με τα πεδια δυναμεων που ενωνουν τα σε μεγαλες αποστασεις ευρισκομενα κβαντοτεμαχιδια του ανθρωπινου σωματος και των πετρωματων. Ενα πεδιο δυναμεως ειναι μια «Ομιχλη», ενας «Μυρος» που απλωνεται στον ευρυ χωρο.

Ο «Μυρος» αυτος μπορει να μεταφερη μια δυναμη ‘η να περιγραψη το παρων και την κινηση των κβαντοτεμαχιδιων. Ο δυναμικος αυτος και ετσι ονομασθεισης «κενος χωρος» μπορει να συγκριθη με μια λιμνη κατα την διαρκεια μιας καλοκαιρινης νυχτας, της οποιας η επιφανεια χα’ι’δευεται απαλα απο ηλεκτρονια και ποσιτρονια και φωτιζεται οπως φωτιζουν οι κωλοφωτιες, δηλαδη πο πυγολαμπηδες. Αρχικα ολες οι μεταβολες στο πεμτο στοιχειο των αρχαιων Ελληνων, στον Αιθερα, θεωρουνταν τα κυρια αιτια δημιουργιας των πεδιων δυναμεων. Ο Einstein ομως για να εξηγηση στις εξισωσεις του την παγκοσμια σταθερα, απερριψε την υπαρξη του Αιθερα. Μεταξυ της αρχης της σταθερας ταχυτητας του φωτος, που απαιτειται απο τις εξισωσεις του Maxwell και της σταθερας ταχυτητας του φωτος (c) αποκλειστικα για εναν παρατηρητη που βρισκεται σταθερα δεμενος στην πηγη του φωτος, διαλεξε ο Einstein την πρωτη περιπτωση με την παραξενη δικαιολογια, οτι αυτη η δυνατοτητα για αυτους που τρεχουν ειναι η ποιο πλειονεκτικη, διοτι ο χρονος τους περιμενει.

Και αυτο το ονομασε ως «Διαστολη του Χρονου». Κατα την δευτερη επιλογη η Διαστολη του Χρονου στην φυση θα ηταν ανυπαρκτη. Οι θεωρητικοι της φυσικης Robert Caldwell και Paul Steinhard του πανεπιστημιου της Πενσυλβανιας των ΗΠΑ ξανα-ανακαλυψαν το πεμπτο στοιχειο των αρχαιων Ελληνων και αντι για «Αιθερα» το βαφτησαν «Quintessenz» (3, 4). Κατα καποιο τροπο ανακαλυπτουν οι σημερινοι επιστημονες παλι τις κοσμολογικες ιδιοτητες του «κενου χωρου» (5, 6, 7,  που ειναι καθωριστικες για την δημιουργια και την μοιρα του συμπαντος μας.

Το ετος 1954 ο Paul A. M. Dirac βασιζομενος στην εξελιχθεισα εξισωση του Schrödinger, διατυπωσε την υπαρξη «λιμνης» αρνητικης ενεργειας, που μετα την θεωρησεν πρωτα ως «κενο» και στο τελος ως Αιθερα. Ορισμενες νεες υποθεσεις για τον Αιθερα θεωρουν αυτον ως σπειροειδη κινηση που γεννησε ολοκληρο το συμπαν μας. Το ετος 2013 εγινε γνωστο, οτι ο πυρηνας του πλανητη μας ειναι κατα 1000 βαθμους Κελσιου θερμωτερος απ’οτι μεχρι τοτε θεωρουνταν. Ως αιτιολογια αναφερθηκε οτι η διαφορα οφειλεται στην ενεργειας του Αιθερα, δηλαδη στην ενεργεια του κενου χωρου (9).

Ο πλανητης Γη περιεχει φυσιολογικα 92 χημικα στοιχεια και 20 επιπλεον που παραγονται τεχνικα στα χημικα εργαστηρια. Το στοιχειο C που αποτελει μονο το 0,48 % της Γης και καταλαμβανει την 15. θεση, συντελει αποφασιστικα στην υπαρξη της ζωης διοτι αυτο ενωνεται με πολλα αλλα ατομα αλλα και με τα ομοια του και δημιουργει ανθεκτικες ευθειες και διακλαδουμενες ανθρακικες αλυσεις. Ο αριθμος των ενωμενων ατομων ανθρακος στην ευθεια αλυση μπορει να υπερβει τον 70, με τις διακλαδωσεις ομως μπορει να αυξηθη πολυ περισσοτερο. Οι ενωσεις, οι οποιες σχηματιζουν δακτυλιο, καλουντε κυκλικες.

Οι μοριακες αλυσεις σταθερας κατασκευης κανουν δυνατη την εξελιξη των πρωτε’ι’νων ‘η λευκωματων, δηλαδη των πολυσυνθετων αζωτουχων οργανικων ενωσεων και του DNΑ. Απο τα υπολοιπα στοιχεια τα περισσοτερα δεν ειναι αναγκαια για την γεννηση της ζωης αλλα για την διατηρηση αυτης (10), Ως προς το DNΑ των ανθρωπινων ευκαριων κυτταρων προκειται για μια πολυμερη ενωση που περιεχει φωσφορικα ζαχαρα στην γνωστη διπλη ελικα. Ολες οι γνωστες γηινες μορφες ζωης περιεχουν υψηλες μοριακες αλυσεις πρωτε’ι’νων (φωσφοροπρωτε’ι’διων) των ετσι ονομασθεντων αμινοξεων αριστερας περιστροφης και ζαχαρων (γλυκοπρωτε’ι’διων) δεξιας στροφης που που οργανωνουν την σωματικη αναπτυξη και μεταβολισμο. Η διαδικασια αυτη λαμβανει χωρα σε υγροποιημενο νερο.

Απο βιολογικης πλευρας τα λευκωματα ειναι πηγες ενεργειας. Αφου αυτα διασπασθουν στα αμινοξεα χρησιμοποιουνται κυριως για την αναπτυξη, συντηρηση και αντικατασταση των κατεστραμμενων συστατικων τους. Αυτη ειναι η Ζωη την οποιαν εμεις οι κατοικοι του πλανητη Γη γνωριζουμεν. Η Ζωη ομως αυτη στην Γη μπορεσε να γεννηθη τοτε μονο, οταν αρχισε να δημιουργειται μια «ελαττωμενη» ατμοσφαιρα. Η στην πρωτη φαση ακατανοητη αυτη εννοια σημαινει, οτι η Ζωη γεννηθηκε οταν στην γηινη ατμοσφαιρα δεν υπηρχε ελευθερο οξυγονο. Οι οργανικες χημικες ενωσεις π.χ. οι ανθρακικες ενωσεις αλυσεων εχουν την ταση παρουσια ελευθερου οξυγονου να καιγονται ‘η να οξειδωνονται σε CO2.

Για τους ανθρωπους, που σημερα χωρις οξυγονο θα πεθαιναν εντος μερικων λεπτων, η ως ανω διατυπωση μπορει να ειναι ακατανοητη. Σε εναν πλανητη ομως με ατμοσφαιρα απο ελευθερο οξυγονο ποτε δεν θα μπορουσε να γεννηθη και να εξελεχθη η ζωη. Στην Γη γεννηθηκε και εξελιχθηκε η ζωη μονον οταν δημιουργηθηκε η «ελαττωμενη» ατμοσφαιρα.

Η ενεργειακη κατασταση στην οποια βρισκεται ενα μοριο οξυγονου στην γηινη ατμοσφαιρα ειναι μια τριπλη-κατασταση. Ολες οι χημικες αντιδρασεις του οξυγονου απαιτουν για τον λογο αυτο μια αντιστροφη του Σπιν (αντιστροφη της περιστροφικης ωθησης του πρωτονιου και νετρονιου) και γι’ αυτο τον λογο οι αντιδρασεις του οξυγονου μπλοκαρονται. Μονο η κατασταση αυτη εμποδιζει να καουν οι περισσοτερες οργανικες ενωσεις και οι μορφες ζωης στον πλανητη Γη (17). Το ελευθερο οξυγονο υπηρξε το δηλητηριωδες απορριμα των πρασινων βακτηριδιων που στην αρχη επεπλεαν και αργοτερα εισηλθαν συμβιοτικα στα φυτικα κυτταρα. Με την παροδο του χρονου εξελιχθηκε στους προγονους του ανθρωπου η ικανοτητα πρωτα ανοχης και μετα εξαρτησης αυτων, οπως σημερα, απο το οξυγονο.

Κατα ποσο αυτα που ο ανθρωπος αντιλαμβανεται με τις αισθησεις του ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα, ειναι ενα σοβαρο θεμα, διοτι για πολλους φυσικους ερεθισμους απο το περιβαλλον ο ανθρωπος στο σωμα του δεν εχει δεκτες καταγραφης. Η κλασικη πραγματικοτητα διαφερει απο την σχετικη πραγματικοτητα, αυτη απο την κβαντικη πραγματικοτητα και αυτη παλι απο την ενιαια πραγματικοτητα. Οι αντιληψεις των ανθρωπων (11) καταγραφονται με τα ματια, αυτια, μυτη, γλωσσα και δερμα και μεταφραζονται σε σηματα νευρωνων, δηλαδη κωδικοποιουνται νευρικα και με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων και συνδεσεων προωθουνται παραπερα προς τον εγκεφαλο. Οι ανθρωπινοι οφθαλμοι βλεπουν τον κοσμο δια μεσου μιας στενης λωριδας του ορατου φωτος (4000-7700 Ängström). To ηλεκτρομαγνητικο φασμα ομως εκτεινεται απο 3 x 10 στην πλην 6 Ängström εως 300.000 χιλιομετρα ‘η σε συχνοτητες απο 10 στην 24 εως 1 Herz. Το φασμα αυτο του μηκου κυματος των ακτινων φωτος μετριεται σε Ängström ‘η μικρομετρα ‘η σε μετρα και χιλιομετρα.

1 Μικρομετρο (μm) = 10.000 Ängström

1 cm = 10.000 μm = 0,01 m

1 m = 1.000.000 μm

Το συμπαν μας παρουσιαζει τα εξης χαρακτηριστικα:

α. η υλη του αποτελειται απο ατομα, τα οποια αποτελουνται απο

κβαντοτεμαχιδια.

β. τα κβαντοτεμαχιδια αυτα της υλης εχουν και ιδιοτητες κυματων.

γ. αντιμαχονται εντος αυτου τεσσερις βασικες φυσικες δυναμεις.

δ. εχει μια εξελισσομενη χωροχρονικη δομη.

ε. περιεχει πλανητες, αστρα και γαλαξιες.

ζ. ολα τα συστηματα της Φυσικης εξελισσονται εντος αυτου σε

καταστασεις χαμηλης ενεργειας και μεγαλυτερης αντροπιας (αταξιας).

Τα αστροφυσικα «στρατευματα» του συμπαντος μας που βρισκονται σε συνεχη αντιπαραθεση (12) χωρις ολοκληρωτικες νικες, καθοδηγουνται απο:

1. την δυναμη της βαρυτητας

2. την ηλεκτρομαγνητικη δυναμη

3. την ισχυρη πυρηνικη δυναμη

4. την ασθενη πυρηνικη δυναμη

5. την εντροπια και

6. την θερμοδυναμικη

Η εντροπια περιεχει το μεγεθος της αταξιας ενος συστηματος της Φυσικης. Αυτη σε ενα κλειστο συστημα της Φυσικης δεν μπορει να μειωνεται, δυναται ομως να παραμενη σταθερη, χωρις να μεταβαλλεται κατα την διαρκεια του χρονου. Διαδικασιες της Φυσικης που δεν παραγουν εντροπια δεν εχουν κανενα ενδιαφερον. Ολα τα συστηματα της Φυσικης στο συμπαν μας τεινουν προς μια κατασταση ισορροπιας, που ανταποκρινεται σε μια κατασταση μεγιστης εντροπιας.

Απο τις τρεις κυριες αρχες της θερμοδυναμικης η πρωτη και η δευτερη διατυπωνουν τα κυριωτερα χαρακτηριστικα αυτης. Η πρωτη θερμοδυναμικη αρχη διατυπωνει, οτι η ενεργεια εντος ενος κλειστου συστηματος δεν μεταβαλλεται, δηλαδη παραμενει σταθερη. Δεν αναγνωριζει, οτι ενεργεια μπορει να παραχθη απο το τιποτα ‘η οτι εξαφανιζεται στο τιποτα. Η δευτερη θερμοδυναμικη αρχη διατυπωνει τις παρατηρησεις της καθημερινοτητας, δηλαδη οτι οι περισσοτερες φυσικες διδικασιες ειναι μονοδρομες και ανεπιστρεπτες και απαγορευτικες για μια διαδικασια επιστροφης στην αρχικη τους κατασταση.

Η θερμοτητα π.χ. ποτε δεν μπορει να μεταφερθη απο ενα κρυο σωμα προς ενα ποιο θερμο (Perpetuum mobile). Στην θερμοδυναμικη
ισορροπια ολα τα μερη ενος συστηματος της Φυσικης εχουν την ιδια θερμοκρασια, που σημαινει οτι η εντροπια παραμενει σταθερη. Οταν συνεπως το συμπαν μας αποκτηση την θερμοδυναμικη ισορροπια, θα σταματησουν ολες οι διαδικασιες που βρισκονται σε εξελιξη εντος αυτου.

Μια τετοια κατασταση ομως βρισκεται ακομη πολυ μακρυα. Εαν το συμπαν μας πραγματι αδιακοπα διαστελλεται, δηλαδη ειναι «ανοιχτο», αυτο ποτε δεν θα αποκτηση μια πραγματικη θερμοδυναμικη ισορροπια, διοτι η θερμοκρασια του ποτε δεν θα ειναι σταθερη. Στην περιπτωση αυτη ο κλασικος «θερμοθανατος» του συμπαντος μας απομακρυνεται. Εαν ομως το συμπαν μας ειναι «κλειστο», καποτε οι μηχανισμοι που παραγουν ενεργεια και εντροπια θα σταματουσαν, και αυτο θα ωδηγουσε στην μεγαλη συρρικνωση και στον θανατο του.

Ολο το δραμα της Φυσικης στο συμπαν μας παιζεται στην αλληλεπιδραση της τασης της βαρυτητας να ελκη πραγματα και να δημιουργη δομες της Φυσικης και στην ταση της εντροπιας να επιδρα αντιθετα και να προσπαθη να φερη τα συστηματα της Φυσικης σε κατασταση αταξιας και να τα διαμοιραση χωρικα σε μεγαλες αποστασεις.

Υπο κανονικες συνθηκες τα μορια ενος αεριου κινουνται ευθυγραμμα και με μεγαλες ταχυτητες, διοτι αυτα λογω του μεγεθους του χωρου δεν ειναι μεταξυ τους συνδεδεμενα με συνεκτικες δυναμεις. Η διαχυσης και η οσμωσης ειναι αποτελεσματα της διακοπησης κινησης. Λογω ομως των πολυ εντατικων συγκρουσεων ακολουθουν τα μορια μια πολυπλοκη διακοπησα τροχια.

Η μεση ταχυτητα των μοριων του δρογονου υπο κανονικες συνθηκες ειναι 1840 μετρα ανα δευτερολεπτο. Ενα κυβικο εκατοστο απο καθε αεριο υπο κανονικες συνθηκες περιεχει 26,87 x 10 στην 18 μορια διαμετρου μεταξυ 0,2 εως το εκατομμυριοστο του χιλιοστου μετρου, τα οποια κινουνται με ταχυτητα 485 μετρα ανα δευτερολεπτο. Οταν τα υδρογονουχα νεφη καταληξουν με μεγαλη ταχυτητα στους σπειροειδεις βραχιονες του Γαλαξια μας, περιστρεφονται συνεχως και κινουνται και ελκουν στην ιδια κατευθυνση μαζι τους επιπλεον υλικο που βρισκεται στην γειτονια τους, ετσι ωστε να μεγαλωνει συνεχως ο ογκος, η πυκνοτητα και η μαζα των νεφων.

Με την τυρβωδη κινηση των νεφων υδρογονου πιεζονται τα βαρεα στοιχεια στο αρχικο στοιχειωδους νεφος, ωστε να μεγαλωνει η πυκνοτητα του νεφους αυτου, ενω τα ελαφροτερα στοιχεια του διασκορπιζονται στα ανωτερα στρωματα με διαφορετικες πυκνοτητες (14). Η διαδικασια αυτη οδηγει στην μεγενθυση της πυκνοτητας του στοιχειωδους νεφους και στην μεγενθυση της πιεσης στην περιοχη με τασεις καταστροφης των σχηματισθεντων πεπιεσμενων υλικων που ειναι πολυ μεγαλες. Τα βαρυτικα τεμαχια του αεριου διακοπτονται οπως και η διασπαζομενη επιδραση της πιεσης. Αυτη ενισχυει την μεγενθυση του πεπιεσμενου υλικου του ενιαιου νεφους εως οτου αρχισει η αντιστροφος διαδικασια της διασπασης αυτου με σχηματισμο ενος σπειροειδους κοχλια λογω της σπειροειδους κινησης του νεφους.

Στην περιοχη υλικων μαζων, που συγκεντρωνονται και μοιραζονται στα βηματα του σπειροειδους κοχλια, αναπτυσεται μια πολυ μεγαλη φυγοκεντρος δυναμη που ειναι μεγαλυτερη απο την φυγοκεντρο δυναμη των εσωτερικων στοιχειων. Για τον λογο αυτο ακολουθει η μια μετα την αλλη εκροη των υλικων μαζων απο τα σπειροειδη βηματα του κοχλια με εξαιρεση της μαζας του αρχικου στοιχειωδους νεφους. Λογω της συνεχιζομενης περιστροφης της εκροης υλικων μαζων λαμβανουν αυτες χωρα στο σχημα μιας επιπεδωμενης σφαιρας και το αρχικο στοιχειωδες νεφος λαμβανει το μεγιστο της πυκνοτητας του και δημιουργει το κεντρο του, ωστε οι βραχιονες του κοχλια να προωθουν την συνεχη και με σταθερες αποστασεις κινηση γυρω απο το κεντρο του νεφους.

Απο την συγχυσμενη αυτη κινηση της φυσης, στην αρχη δημιουργηθηκε μια συγκεντρωση υλης με κυριο περιεχομενο υδρογονου και ενισχυθηκε η
συγκεντρωση αυτη σε ενα στοιχειωδες νεφος, που χωρις κμμια διακοπη στροβιλιζονταν, περιστρεφονταν και προωθουνταν οπως μια σταθερη σβουρα. Οταν σε μια σβουρα δεν επιδρα καμμια εξωτερικη ορμη η σβουρα διατηρει σταθερα την κατευθυνση του περιστρεφομενου αξονα. Εαν επιδρασει ομως μια ορμη στον αξονα της περιστρεφομενης σβουρας, με τασεις της περιστροφης του αξονα περιστροφης της σβουρας, τοτε μετακινειται ο αξονας της σβουρας καθετα προς την κατευθυνση, στην οποια θα κατεληγε, διοτι ο αξονας περιστρεφεται λογω της επιδρασης της ορμης, δηλαδη ακολουθει η αναπηδηδη της σβουρας. Εαν παρατηρησουμε απο επανω μια γρηγορα περιστρεφομενη σβουρα, διαπιστωνουμε το τελος του αξονα της σβουρας να διαγραφη ταυτοχρονα μια περιστρεφομενη κινηση, δηλαδη αναπηδηση και ταλαντευση ‘η δονηση. Με τον τροπο αυτο κινειται το τελος του αξονα της σβουρας μεταξυ δυο κυκλων και διαγραφει μια πολυπλοκη καμπυλη.

Τα υπαρχοντα στο συμπαν μας στοιχειωδη τεμαχιδια σε γειτονικες περιοχες μεταφερονται προς την κατευθυνση του στοιχειωδους νεφους που περιστρεφεται σπειροειδως και ετσι αυξανει τον ογκο, την πυκνοτητα και την μαζα του. Η περιδινηση, η οποια κινειται μεταξυ δυο κυκλων και χαρασσει μια πολυπλοκη καμπυλη, εξαναγκαζει τα βαρεα στοιχεια του νεφους στην κατευθυνση του αρχικως προς τα κατω κινουμενο στοιχειωδες νεφους να συμπιεσθουν μεγαλωνοντας την πυκνοτητα του ενω τα ελαφροτερα με διαφορετικη πυκνοτητα στοιχεια μοιραζονται στα ανωτερα στρωματα του νεφους.

Η τοπικη αυξηση του στοιχειωδους νεφους αυξανει επισης την πιεση του νεφους στην ιδια περιοχη χωρις ομως να καταστραφη η πιεση αυτη της πεπιεσμενης υλης, διοτι οι εν μερους δυναμεις βαρυτητας του αεριου (κυριως υδρογονου) εμποδιζουν τις διασπαστικες τασεις της πιεσης. Για τους λογους αυτους η αυξηση της πιεσης συμβαλλει στην αυξηση της πεπιεσμενης υλης εως οτου δημιουργηθει ενα μεγιστο χρονικο οριο μετα το οποιο αρχιζει η διασπαση του ενιαιου και σπειροειδους σχηματος νεφους, δηλαδη την στιγμη που η μορφη του νεφους σχηματιζει τον χρυσο σπειροειδη κοχλια (14).

Λογω της κοχλιωδους μορφης του στροβιλισμου στην φαση δημιουργια του συνολικου νεφους, εξελισσεται σε ενα μερος της υλικης μαζας μια μεγαλη φυγοκεντρος δυναμη και δη μεγαλυτερη απο την κεντρομωλο δυναμη των εσωτερικων στοιχειων με αποτελεσμα την απωθηση προς τα εξω κατα σειραν των υλικων μαζων που συγκεντρωθηκαν και μοιραστηκαν στα βηματα του σπειροειδους κοχλια με εξαιρεση των μαζων του αρχικου στοιχειωδους νεφους. Οι περιοδικοτητες μεταφερουν και εκτινασουν χιλιαδες και με γιγαντιεες διαστασεις συγκεντρωμενα νεφη απο υδρογονο και σκονη με μεγαλη πυκνοτητα, απελευθερωνουν γιγαντιεες δυναμεις και γεννουν στο εσωτερικο τους νεα αστερια και νεα μοριακα νεφη.

Οι κεντρικες περιοχες των μοριακων νεφων, που οδηγουν στην γεννηση των αστερων, ποτε δεν βρισκονται σε ακινησια, αλλα περιστρεφονται παρα πολυ σιγα, περιπου μια φορα ανα εκατομμυριο χρονια. Με τον τροπο αυτο λαμβανει το συστημα μια σημαντικη στροφορμη. Για να διατηρηθη η στροφορμη αυτη, οφειλει ο πυρηνας ενος μοριακου νεφελωματος κατα την συγκρουση να στρεφεται παντοτε γρηγορωτερα, ωστε να μην πεση ολη η μαζα απ’ ευθειας πανω στο δημιουργουμενο αστερι, αλλα να συγκεντρωθη η υλη κατα το μεγαλυτερο μερος σε ενα δισκο που περιφερεται και συνοδευει το αστερι.

Αυτος ο δισκος αποτελουμενος απο αερια και ομιχλες σκονης, ειναι το περιβαλλον απο το οποιο δημιουργουνται οι πλανητες.

Η κοσμικη υλη, η οποια ειναι διασπαρμενη μεταξυ των αστερων, εχει μαζα ιση περιπου με την μαζα ολων των αστερων και αποτελειται απο μορια υδρογονου που βρισκονται στην πλεον σταθερη κατασταση. Τα μορια αυτα δεν εκπεμπουν ορατη ακτινοβολια, διοτι η θερμοκρασια τους εις το δαστημα διεσπαρμενου υδρογονου βριεσκεται περιπου στους 125 βαθμους Κελβιν. Το υδρογονο ως το κυριο δομικο υλικο των αστροφυσικων υποδομων του συμπαντος εχει εναν συντελεστην διαστολης που υπο σταθερη πιεση ειναι ανεξαρτητος της θερμοκρασιας και ισος με 1/273 = 0,003660 βαθμους Κελσιου στην πλην 1. Πανω απο την κρισιμη θερμοκρασια του υδρογονου (-240 βαθμους Κελσιου) το υδρογονο βρισκεται μαντοτε σε αερια κατασταση υπο οσοδηποτε μεγαλη πιεση. Στην κρισιμη θερμοκρασια του μπορει το υδρογονο να υγροποιηθη στην κρισιμη του πιεση των 13 αt και κρισιμη πυκνοτητα των 0,03 γραμμαριων ανα
κυβικο εκατοστο.

Η πλεον πιθανη κατασταση του υδρογονου στο συμπαν ειναι εκεινη, κατα την οποια επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη εντροπια στις κινησεις των μοριων του. Το Η2-Μοριο αποτελειται απο δυο πρωτονια και δυο ηλεκτρονια που ειναι ενωμενα. Η χημικη ενωση μεταξυ των ατομων, δεν μπορει να εξηγηθη με την κλασικη μεθοδο διοτι προκειται για ενα κβαντοφυσικο φαινομενο. Εαν θεωρησουμε το στοιχειο υδρογονο ως ενα μη σχετικο προβλημα Coulomb, δηλαδη αν θεωρησουμε το πρωτονιο του υδρογονου με την μαζα mp και το ηλεκτρονιο με την μαζα me, τοτε επιδρα μεταξυ πρωτονιου και ηλεκτρονιου η δυναμη Coulomb

V( r ) =-(eo στην 2 x 1/4π.εο.r) = -γ/r

οπου ειναι

eo = 1,60219 x 10 στην πλην 19 οC

mp = 1,67261 x 10 στην πλην 27 kg

me = 9,10956 x 10 στην πλην 31 kg

εο = 8,85419 x 10 στην πλην 12 οC/Vm

π = 3,141592655358979323846264….

Το ως ανω προβλημα των δυο κβαντοτεμαχιδιων μπορει να μετατραπη σε προβλημα ενος κβαντοτεμαχιδιου στο κεντρο του πεδιου. Στην περιπτωση αυτη ισχυει

m = me(1 + me/mp) στην πλην 1 = me

mp/me = 1836,11

Παραμελουνται στην διαδικασια αυτη των ατομων υδρογονου:

* τα φαινομενα της σχετικοτητας

* το Σπιν (ορμη περιστροφης του πρωτονιου και νετρονιου)

* η υποδομη του ατομικου πυρηνα και

* η αλληλοεπιδραση με το κβαντισμενο ηλεκτρομαγνητικο πεδιο

Οπως ειναι γνωστο η μαζα του ατομου υδρογονου συγκεντρωνεται σχεδον αποκλειστικα στον ατομικο πυρηνα διοτι η μαζα του ηλεκτρονιου σε συγκριση με την μαζα του πρωτονιου ειναι πολυ μικροτερη. Για την κινση του ηλεκτρονιου εντος της διαφορας δυναμικου του 1 V απαιτειται μια ενεργεια του μεγεθους 1 V του ηλεκτρονιου (1eV).

Ειναι γνωστο οτι η μαζα του ατομου του υδρογονου ειναι σχεδον ολοκληρη συγκεντρωμενη στον ατομικο πυρηνα, διοτι η μαζα του ηλεκτρονιου (me = 9,109956 x 10 sthn plhn 31 kg) ειναι σε σχεση με την μαζα του πυρηνα (mp = 1,67261 x 10 sthn plhn 27 kg) πολυ μικρη. Η μαζα του πυρηνα του υδρογονου, μετρηθεισα στην φυσικη κλιμακα των ατομικων μαζων και ο μαζικος αριθμος, δηλαδη ο ακεραιος αριθμος προς τον οποιον προσεγγιζει η ατομικη μαζα για το υδρογονο και τα ισοτοπα του, εχει ως εξης: 1,008145 amu, 1-2,014741 amu, 2 και 3,016997 amu (1 amu =1,66 x 10 στην πλην 24 γραμμαρια = 1492 x 10 στην πλην 6 erg = 931 MeV). Μια μοναδα ατομικης μαζας amu ισοδυναμει με ενεργεια ιση με 931 MeV.

O αμερικανος νομπελιστας της Φυσικης Luis W. Alvarez εγινε μαρτυρας μιας Myon-καταλυτικης «κρυας ατομικης συμπηξης» οπως την προγραμματισε το 1948 ο Sacharow. Aυτη υπηρξε μια συμπηξη πρωτονιου-θεοδωριου οχι εντος θερμου πλασματος αλλα εντος υγροποιημενου υδρογονου υπο χαμηλη θερμοκρασια. Το Myon ειναι ενα ηλεκτρονιο της οικογενειας 2 της υλης με μια μαζα των 10 MeV. Το αρνητικα φορτωμενο ηλεκτρονι υπο την δυναμη ελξης της θετικης φορτωσης του πρωτονιου του ιδιου μεγεθους, δηλαδη του πυρηνα του υδρογονου, αναγκασηκε σε μια περιστροφικη κινηση γυρω απο τον πυρηνα δια της δυναμης Coulomb οπως προβλεπει το μοντελο Bohr.

H δυναμη Coulomb αντιστοιχει στην κεντρομωλο δυναμη η οποια επιδρα προς το κεντρο της τροχιας του ηλεκτρονιου. Με τοποθετηση της δυναμης αυτης ισης με εκεινη που προκυπτει απο τον νομο Coulomb που ομοιαζει με τον νομο κινησης του Νευτωνα, οχι ομως εκεινου που περγραφει την ελξη μεταξυ φορτωσεων βαρυτητας αλλα μεταξυ ηλεκτρικων φορτωσεων, τοτε για την περιπτωση αυτη γινεται το προ’ι’ον της φορτωσης ισο με το τετραγωνο της στοιχειωδους φορτωσης, δηλαδη αυτης που περιγραφεται με το ηλεκτρονιο. Η ακτινα της τροχιας ειναι αντιστροφως αναλογη με την μαζα του περιστρεφομενου κβαντοτεμαχιδιου. Το ιδιο ισχυει και για το Myon. Σε συγκριση με το ηλεκτρονιο, το Myon εχει 207 φορες μεγαλυτερη μαζα και γ’ αυτο η τροχια περιστροφης του γυρω παο τον πυρηνα ειναι πολυ κοντα προς αυτον. Μια μεγαλυτερη μαζα του ατομικου πυρηνα, οπως στην περιπτωση των ισοτοπων του υδρογονου στενευει ακομη περισσοτερο την ακτινα της περιστροφικης τροχιας γυρω απο τον πυρηνα.

Η εντροπια του υδρογονου αυξανεται στην κατασταση μεγαλυτερης αταξιας των κινησεων των μοριων του. Συνεπως ολα τα φαινομενα στο συμπαν εξελισσονται κατα τετοιο τροπο, ωστε η εντροπια να βαινη αυξανομενη, που σημαινει οτι αυτη δεν ειναι αντιστρεπτικη. Οι εις συμπαν λανβανουσες χωρα μεταβολες οδηγουν σταθερα στην υποβαθμιση της ενεργειας, δηλαδη προς την περισσοτερο πιθανη κατασταση.

Η μεταπτωση του ατομου του υδρογονου απο μια κανονικη κατασταση σε μια αλλη συνοδευεται με αποβολη ενεργειας υπο μορφη ηλεκτρομαγνητικης ακτινοβολιας η οποια οπως υπολογιζεται πρεπει να εχη μηκος κυματος λ = 21, 204 εκατοστα. Το ατομο του υδρογονου απορροφα εκεινες μονο τις ακτινοβολιες που μπορει το ιδιο να εκπεμψη. Το υδρογονο εκπεμπει πεντε σειρες ακτινοβολιων απο τις οποιες οι τρεις ειναι υπερυθρες, μια υπεριωδης και μια ορατη. Το ηλεκτρονιο του ατομου του υδρογονου εκπεμπει ηλεκτρομαγνητικη ακτινοβολια, μονο οταν αυτο μεταπηδα απο μια κβαντικη τροχια μεγαλυτερης ενεργειας σε αλλη κβαντικη τροχια μικροτερης ενεργειας. Εις το ατομο του υδρογονου η ολικη ενεργεια του ηλεκτρονιου επι της κβαντικης τροχιας ειναι σταθερη και ιση με -13,53 eV. Κατα την περιφορα του ηλεκτρονιου γυρω απο τον ατομικο πυρηνα του υδρογονου η κινητικη ενεργεια του ηλεκτρονιου ισουται με το ημισυ της δυναμικης του ενεργειας.

Η αποβολη ενεργειας του ατομου υδρογονου υπο μορφη ηλεκτρομαγνητικης ενεργειας (λ =21,104 εκατοστα) χρησιμοποιηται σημερα για την ερευνα της δομης του Γαλαξια μας. Φαινεται οτι στον Γαλαξια μας το υδρογονο ειναι συγκεντρωμενο στο εσωτερικο των επιμηκη βραχιονων αυτου, οι οποιοι περιελισσονται γυρω απο το γαλαξιακο κεντρο. Ακομη και τα εξωγαλαξιακα νεφελοειδη εκπεμπουν ραδιοκυματα μηκους 21,104 εκατοστα.

Η τροχιακη στροφορμη του ηλεκτρονιου γυρω απο τον πυρηνα του ατομου του υδρογονου ειναι ενα κβαντωμενο μεγεθος και το ηλεκτρονιο μπορει να περιφερεται μονο σε εκεινες τις τροχιες στις οποιες η τροχιακη στροφορμη του ειναι ακεραιο πολλαπλασιο του h/2π (h = σταθερα του Planck). O Planck βασιζομενος στην δευτερη θερμοδυναμικη αρχη, διατυπωσε την περιφημη σταθερα του h = 4,69 x 10 στην 10, η οποια στηριζεται στην ελαχιστη ποσοτητα ενεργειας που εκπεμπει ενα κβαντοτεμαχιδιο. Ετσι ανοιξε και ο δρομος για την κβαντομηχανικη. Ο Planck διατυπωσε το φασμα της ακτινοβολιας των κβαντοτεμαχιδιων δια της εξης σχεσης:

Es = h x c x 2/(λ x h1/K x λ-1) = 6,54 x 10στην πλην 27

Εδω σημαινουν:

Es = Ενεργεια της ακτινοβολιας μηκους κυματος λ

Τ = Θερμοκρασια του ακτινοβολουντος σωματος

h = Σταθερα του Planck

h1 = Σταθερα του Boltmann

K = 2πλ = Αριθμος του κυματος

λ = Μηκος του κυματος

Στο παρελθον, επιστημονες οπως ο Niels Bohr, ηταν της γνωμης οτι τα ηλεκτρονια εντος των ατομων κινουνταν σε διαφορετικες κυκλικες τροχιες γυρω απο τους ατομικους πυρηνες και χαρακτηριζαν την κινηση αυτη με τον κβαντικο αριθμο n. Αλλοι επιστημονες, οπως o Sommerfeld, θεωρουσαν οτι η τροχια των ηλεκτρονιων γυρω απο τον ατομικο πυρηνα ηταν ελλειπτικη και χαρακτηριζαν αυτη με τον παραπλευρο κβαντικο αριθμο l που παιρνει τιμες μεταξυ 0 και n-1. Αναλογο με την τιμη αυτη του παραπλευρου κβαντικου αριθμου οι χημικοι μιλουν για s-ηλεκτρονια (l = 0). p-ηλεκτρονια (l =1), d-ηλεκτρονια (l=2) και f-ηλεκτρονια (l=3).

Τα «Orbitale» με s-ηλεκτρονια εχουν σφαιρικη συμμετρια. Η κατασταση περιπλεκεται με αυξανοντες παραπλευρους κβαντικους αριθμους. Τα «Orbitale» με p-ηλεκτρονια εχουν σχημα χεριου. Στα «Orbitale» με d-ηλεκτρονια και f-ηλεκτρονια η σχηματικη γεωμετρια γινεται πολυπλοκη. Σημασιας εδω ειναι οτι με αυξανοντα παραπλευρο κβαντικο αριθμο η πιθανοτητα παραμονης ενος ηλεκτρονιου πλησιον του ατομικου πυρηνα μειωνεται. Ενα s-ηλεκτρονιο διερχεται συχνοτερα πλησιον απο τον ατομικο πυρηνα που σημαινει οτι αυτο υποκειται σε απ’ ευθειας σχετιστικες επιδρασεις λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων. Ετσι μειωνεται η μεση αποσταση απο τον ατομικο πυρηνα με αποτελεσμα να αυξανεται η αλληλοεπιδραση της ηλεκτροστατιστικης ελξεως και να μειωνεται η σταθμη ενεργειας των ηλεκτρονιων που καθιστουν δυσκολη την απομακρυνση αυτων απο τα ατομα υλης.

Η συμπεριφορα των d- και f-ηλεκτρονιων ειναι ακρως αντιστροφη απο αυτην των s-ηλεκτρονιων. Αυτα δεν υποκεινται της απευθειας επιρροης των σχετιστικων επιδρασεων λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων επειδη βρισκονται αποκλειστικα στις περιθωριακες περιοχες των ατομων και σπανια πλησιαζουν τον ατομικο πυρηνα. Αυτος ειναι ο κυριος λογος που αυτα μονο εμμεσα υποπιπτουν στις επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων λογω των συναιρεσεων μαζων ταχυτητων. Ετσι αυξανεται η σταθμη ενεργειας τους που σημαινει οτι μπορουν να απομακρυνθουν ευκολωτερα απο τα ατομα της υλης. Στα p-ηλεκτρονια εξισορροπουνται οι αμεσες και εμμεσες επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων.

Οι φυσικες ιδιοτητες των διαφορων μορφων της υλης εξαρτωνται απο τα ετσι ονομασθεντα ηλεκτρονια σθενους (Valenzelektronen). Αυτα βρισκονται στις περιθωριακες περιοχες των ατομων. Με κβαντομηχανικους υπολογισμους (8) αποδειχθηκε οτι ακομη και συντομες παραμονες πλησιον των ατομικων πυρηνων αρκουν για να προκυψουν επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων κατα τις οποιες αποκτουν τα ηλεκτρονια γυρω απο τους ατομικους πυρηνες ταχυτητες φωτος. Ετσι αυτα γινονται ποιο βαρυα με αποτελεσμα να μειωθη η μεση αποσταση απο τους ατομικους πυρηνες.

Τα εσωτερικα ηλεκτρονια των ατομων που υποκεινται αμεσα τις επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων μεταβιβαζουν τα αποτελεσματα στα περιθωριακα ηλεκτρονια. Κατα την θεωρια της «απροσδιοριστιας» του Heisenberg δεν μπορει να προσδιορισθη με ακριβεια ο τοπος παραμονης και η ορμη ενος ηλεκτρονιου. Η κινηση αυτου καθωριζεται με την βοηθεια μιας κβαντομηχανικης κυματικης εξισωσης, που αδυνατει ομως να δωση με ακριβεια τις συντεταγμενες του τοπου παραμονης του ηλεκτρονιου σε μια δεδομενη στιγμη. Το τετραγωνο της εξισωσης δινει την πιθανοτητα παραμονης που μπορει σε μια δεδομενη στιγμη να εχη ενα ηλεκτρονιο. Αυτος ειναι ο λογος που οι τροχιες των ηλεκτρονιων αντικατασταθηκαν απο τα ετσι ονιμασθεντα «Orbitale». Αυτα μας δινουν τις περιοχες του ατομου που μπορει να βρισκεται με πιθανοτητες 50 εως 99 % ενα ηλεκτρονιο.

Κατα μια νεα θεωρια αντιδρουν ορισμενες υλες κατω απο ελεγχομενες προ’υ’ποθεσεις με ατομικο υδρογονο και προκυπτει κατα την αντιδραση αυτη με απελευθερωση ενεργειας ενα πλασμα το οποιο εκπεμπει ακτινες υπεριωδους φωτος (μαυρο φως). Η σχετικη υπολειπομενη ενεργεια παραγεται με μια μεχρι σημερα αγνωστη και απο την θεωριτικη φυσικη μη αναμενομενη κατασταση του ατομου του υδρογονου, στο οποιο το περιστρεφομενο γυρω απο τον θετικα φορτισμενο πυρηνα αρνητικα φορτισμενο ηλερκτρονιο μετακινειται σε μια χαμηλωτερη τροχια. Κατα την μεταβαση αυτη του ηλεκτρονιου εκπεμπει το ατομο υδρογονου ενα ποσο ενεργειας που μπορει να χρησιμοποιηθη. Ως υπολοιπο παραμενει ενα ασυνηθες μικρο ατομο υδρογονου που ονομασθηκε «Hydrino».

Το ολο μυστικο της ως ανω διαδικασιας κρυβεται στην περιεργη και ετσι ονομασθεια «κρυα ατομικη συντηξη» η οποια το ετος 1989 περιγραφθηκε απο τους χημικους Stanley Pons και Martin Fleischmann. Αναλογα σε ποια θεση πεφτει το δραστηριοποιημενο ηλεκτρονιο απελευθερωνονται οι αντιστοιχες ενεργειακες διαφορες, απο τις οποιες προκυπτουν οι φασματικες σειρες στο ενεργειακο φασμα του υδρογονου. Οι σειρες αυτες χαρακτηριζονται με ολικους αριθμους αρχης γενομενης στο εντοτερο εσωτερικο με την Σειρα-Lyman (n = 1). Πεφτει το ηλεκτρονιο απο την πρωτη στην δευτερη γαβαθρα, διεγειρει το ατομο του υδρογονου ακτινες
υπεριωδους φωτος μηκους κυματος 122 νανομετρων.

Κατα την διαδικασια αυτη δημιουργηται ενα φασμα της Lyman-Αλφα-Γραμμης του ατομου του υδρογονου που ειναι πολυ σπουδαια για τις αστρονομικες παρατηρησεις. Η διαβαση απο «3» προς «1» ειναι η γαβαθρα Lyman-Βητα και εκπεμπει ενα μικρωτερο μηκος κυματος (102 νμ), που σημαινει, οτι ειναι ενεργειακα εντονωτερο ευρυσκομενο
επισης στο υπεριωδες περιβαλλον οπως ολες οι διαβασεις Lyman των οποιων το μηκος κυματος με n βρισκεται πολυ πλησιων των 91 νανομετρων.

Η επομενη σειρα, κατα την οποια το ηλεκτρονιο εκαστοτε στην δευτεη γαβαθρα καταληγει, ειναι η Σειρα-Balmer που βρισκεται κατα το μεγαλυτερο της μερος στο ορατο φασμα του φωτος οπου μεταξυ αλλων η πρωτη Γραμμη του ατομου υδρογονου παιζει μεγαλο ρολο στην αστρονομια διοτι ενα μεγαλο μερος της ακτινοβολιας του γαλακτικου νεφους φωτιζει με το ισχυρο κοκκινο χρωματικο φασμα. Επισης πολλα ηλιακα φαινομενα εμφανιζονται σε μηκος κυματος 656,28 νανομετρων. Με την Σειρα των Γραμμων του ατομου υδρογονου που επεκτεινεται οι σειρες αυτες ονομασθεικαν με τα ονοματα αυτων που τις εντοπισαν (16).

Το πεδιο αγωνος (12) οπως ηδη τονισθηκε παιζεται στην αλληλοεπιδραση της ταση της βαρυτητας να ελκη αντικειμενα και στην ταση της εντροπιας να επιδρα αντιθετα. Η κατασταση αυτη ειναι χαρακτηριστικη στον ηλιον μας, ο οποιος εκπεμπει προς την Γη δια του ηλεκτρομαγνητικου φασματος τις τεραστιες ενεργειακες ποσοτητες των 3,2 x 10 στην 14 TWa με μια πυκνοτητα ισχυος των 62.600 kW ανα τετραγωνικο μετρο που ανταποκρινεται σε μια θερμοτητα της ηλιακης επιφανειας των 5.487 βαθμων Κελσιου.

Με καταλληλες εγκαταστασεις στην επιφανεια της Γη μπορει η θερμοκρασια αυτη να δημιουργηθη. Η δυσκολια κρυβεται στν μικροτερη πυκνοτητα ισχυος του μεγεθους περιπου 1 kW ανα τετραγωνικο μετρο της ηλιακης ακτινοβολιας που φθανει στην επιφανεια της Γης. Οι λογοι ειναι διοτι η ηλιακη ακτινοβολια φθανει στην Γη κατω απο μια μικρη χωρικη γωνια και αραιωμενη (7 x 10 στην πλην 5 Steradians). Περιπου 178.000 TWa μικροκυματων της ηλιακης ακτινοβολιας αντανακλωνται στα υψηλα στρωματα της γηινης ατμοσφαιρας.

Η γηινη επιφανεια αντανακλα υπο μορφη ακτινοβολιας μακρεων κυματων περιπου 68.000 ΤWa. H εξατμιση και η ανοδος του υδατος των ωκεανων απαιτουν περιπου 40.000 TWa. Η ενεργεια ακτινοβουλιας που ζεσταινει τον αερα και κινει τους ανεμους και τα θαλασσια κυματα ειναι σχετικα πολυ μικρη. Με την φωτοσυνθεση προσλαμβανει η βιομαζα περιπου 50 TWa με την βοηθεια της χλωροφυλης και την μεταβαλλει σε χημικη ενεργεια υπο την μορφη των κοιτασματων υδρογονανθρακων. Με τον τροπο αυτο εντος 700 εκατομμυριων χ χρονων δημιουργηθηκαν ολα τα γνωστα και ακομη αγνωστα κοιτασματα υδρογονανθρακων.

Ποτε σε ολη την ανθρωπινη ιστορια δεν αυξηθηκε ο παγκοσμιος ανθρωπινος πληθυσμος τοσο γρηγορα οπως τα τελευταια 200 χρονια. Απο τους σημερα 7 δισεκατομμυρια ανθρωπους που ζουν, του 2050 μ.Χ. θα προκυψουν 9,80 δισεκατομμυρια ανθρωποι και το 2100 μ.Χ. 11,25 δισεεκατομμυρια ανθρωποι. Οι περισσοτεροι απ’ αυτους (σε εκατομμυρια) θα ζουν στην Ασια, Αφρικη και Λατινικη Αμερικη (19, 20, 21).

Ετος Αφρικη Ασια Ευρωπη Αυστρ. Ν. Αμερικη Β. Αμερικη Συνολο

2050 1646,0 5300,0 1116,0 40,0 910,0 730,0 9742,0

2100 1759,3 6527,8 1173,8 49,0 949,9 790.2 11250,0

Ειναι ο γηινος χωρος αρκετος για την συντηρηση στο μελλον και για τις ενεργειακες αναγκες τοσο πολλων ανθρωπων; Η γηινη επιφανεια εχει ως γνωστο το μεγεθος των 510 εκατομμυριων τετραγωνικων χιλιομετρων. Απο το μεγεθος αυτο το 30% περιπου ειναι στερεα ενω το 70 % καλυπτεται απο την θαλασσα. Η στερεα συνεπως εχει μια εκταση περιπου 150 εκατομμυρια χιλιομετρα. Εαν αφαιρεθουν οι περιοχες των γηινων πολων υπολειπονται 135 εκατομμυρια τετραγωνικα χιλιομετρα. Απο αυτα περιπου το 1/10 δηλαδη 13,5 εκατομμυρια τετραγωνικα χιλιομετρα καλλεργειται. Υπολογιστικα για την τροφη και ντυσιμο κ.α. μπορει να ζησουν ανα τετραγωνικο χιλιομετρο 800 ανθρωποι. Συνολικα καταναλωνει ο παγκοσμιος πληθυσμος κατα μεσο ορο ημερησιως 2420 kcal τροφη ανα κεφαλη. Οι συνολικες ποσοτητες τροφης ημερησιως που πρεπει να παραχθουν υπολογιζονται ως εξης:

Ετος Ποσοτητα τροφης Δισεκατομμυρια χιλιοθερμιδες Ημερησιως.

2014 16,94

2050 23,58

2100 27,22

Θεωρητικα μπορουν απο την γεωργια που ασκειται σε 13,50 τετραγωνικα χιλιομετρα της γηινης επιφανειας να ζησουν περιπου 11 δισεκατομμυρια ανθρωποι του ετους 2100 μ.Χ. Η επεκταση της καλλειεργησιμης γηινης επιφανειας, η καλλυτερη εκμεταλλευση των θαλασσων, η υδροπονια σε μεγαλο βαθμο και συνθετικα προ’ι’οντα διατροφης μπορουν να συνεργεισουν αποφασιστικα. Η γηινη τροποσφαιρα περιεχει τοση θερμοτητα και οξυγονο που ειναι αναγκαια για την υπαρξη της ανθρωπινης ζωης.

Απο την γηινη επιφανεια εως την εξωτερικη επιφανεια της τροποσφαιρας στην περιοχη του ισημερινου εχει η τροποσφαιρα ενα παχος περιπου 16 χιλιομετρα ενω στις ηπιωτερες περιοχες οπου ζουν οι περισσοτεροι ανθρωποι το παχος της τροποσφαιρας δεν υπερβαινει τα 11 χιλιομετρα. Στην στενη αυτη λωριδα της τροποσφαιρας υπαρχει το 80 % της μαζας της γηινης ατμοσφαιρας (8 εκατομμυρια τοννοι αερος ανα τετραγωνικο χιλιομετρο της γηινης επιφανειας ‘η συνολικα 4.080 εκατομμυρια τοννοι αερος) ως και συνολο το νερο της υδροσφαιρας των 1,33 δισεκατομμυριων κυβικων χιλιομετρων. Απο το νερο αυτο το 97 %, δηλαδη 1,29 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα ειναι θαλασσιο νερο και μονο το 3%, 39,99 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκο νερο. Απο τα 39,99 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκο νερο της υδροσφαιρας, περιπου 1,44 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα βρισκονται στις λιμνες, ποταμους και σε αλλες υδατινες περιοχες και 40.000 κυβικα χιλιομετρα υπο μορφη νεφων και ομιχλης στην ατμοσφαιρα. Η υπολοιπη ποσοτητα των 38,15 εκατομμυριων κυβικων χιλιομετρων υπαρχει ως μαζες παγων στην Ανταρκτικη (36 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα) και στην Γρινλανδια (2,5 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα).

Οτι καθημερα κανουν η φυση και ανθρωπος δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια αδιακοπη μεταβολλη του προ’ι’οντος ενεργεια. Το προ’ι’ον αυτο δεν ειναι τιποτε περισσοτερο και λιγωτερο απο εργασιακη περιουσια και παριστανει το κεφαλαιο της φυσης. Χωρις ενεργεια δεν θα λειτουργουσε καμμια φυσικη διαδικασια και η ζωη θα ηταν ανυπαρκτος. Στις διαδικασιες της Φυσικης ουτε ενεγεια γιενιεται αλλα και ουτε καταστρεφεται αλλα αυτη μεταβαλλεται απο μια μορφη στην αλλη. Οτι λαμβανει χωρα στην ζωσα και μη ζωσα φυση βασιζεται στισ διαδικασιες χωρις τελος μεταβολης της ενεργειας. Η ενεργεια ειναι το γινομενο μεταξυ της ισχυος και του χρονου. Αντι της ενεργειακης μοναδας kwh χρησιμοποιηται εδω η μοναδα TWa. Επειδη ο ενας χρονος αποτελειται απο 8766 ωρες, υφισταται μεταξυ kwh και TWa η σχεση (20):

1 TWa = 10 στην 12 W x 8766 h = 8,7 x 10 στην 15 Wh = 8,7 x 10 στην 12 kwh

Mεταξυ της μοναδας TWa και της ενεργειακης μοναδας ανθρακιτου (SKE) ισχυει:

1 TWa = 1,1 εκατομμυρια τοννοι SKE

Οι ανθρωποι του πλανητη Γη ειναι παντου περικυκλωμενοι απο ενεργεια και κολυμπουν κυριολεκτικα μεσα στο προ’ι’ον αυτο ως ενα μη ξεχωρισμενο περιεχομενο ενος χωρις τελος μεγαλου κοσμικου ωκεανου. Αιολικη- και υδατοενεργεια βρισκονται σχεδον χωρις ορια σε διαθεσιμοτητα. Το φασμα επεκτεινεται δια της μη συμβατικης χρησιμοποιησης του νερου και του υδρογονου πανω απο την υψηλη- και χαμηλη ενεργειακα πυρηνικη συντηξη εως την ενεργεια του κενου χωρου και την χωρικη ενεργεια. Το υδρογονο ρεει ως κυριο πρ’ι’ον και χωρις καμμια διακοπη απο τα βαθη του χωροχρονου για την γεννεση νεων αστερων και Γαλαξιων με ταυχρονο ξυλωμα και απομακρυνση των παλαιων δομικων υλικων. Μεταξυ των μοριων υδρογονου των αεριων νεφελωματων του συμπαντος επιδρουν παντα ελξεις που ειναι τοσο μεγαλυτερες οσο μικροτερες ειναι οι αποστασεις των μοριων, δηλαδη οσο μεγαλυτερη ειναι η πυκνοτητα του υδρογονου.

Ο συντελεστης διαστολης των μοριων υδρογονου, οπως και καθε αεριου υπο σταθεραν πιεση ειναι ανεξαρτητος απο την θερμοκρασια και ισος με 1/273 ‘η 0,003660 βαθμοι Κελβιν στην πλην 1. Πανω απο την κρισημη θερμοκρασια (-240 βαθμοι Κελσιου) το υδρογονο βρισκεται παντοτε σε αερια κατασταση και ανεξαρτητο απο το μεγεθος της πιεσης. Στην κρισημη θερμοκρασια υγροποιηται το υδρογονου υπο την πιεση των 13 at και της κρισημης πυκνοτητας των 0,03 γραμμαριων ανα κυβικο εκατοστο.

Η ποιο πιθανη κατασταση του υδρογονου στο συμπαν ειναι αυτη κατα την οποια στην κινηση των μοριων του επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη αταξια (εντροπια). Η εντροπια μεγαλωνει στην κατασταση της μεγαλυτερης αταξιας κατα τις κινησεις των μοριων υδρογονου. Για τον λογον αυτον ολα τα φαινομενα στο συμπαν εξελεσισσονται κατα τετοιο τροπο ωστε η εντροπια συνεχως να αυξανεται, δηλαδη χωρις να ειναι αυτη αναστρεψιμη. Ολες οι μεταβολες στο συμπαν οδηγουν σταθερα στην υποβαθμιση της ενεργειας δηλαδη στην περισσοτερο πιθανη κατασταση. Κατα τις πυρηνικες αντιδρασεις στα αστερια με την τηξη ενος νουκλεονιου
(πρωτενιου+νετρονιου) δημιουργειται ενας πυρηνας θεοδωριου (ισοτοπο του υδρογονου) και ελευθερωνεται ενα ποσιτρονιο και ενα νεοτρινο (12, 22). Το νεοτρινο κινουμενο στον χωρο, τρακαρει και καταστρεφει ενα ηλεκτρονιο και απελευθερωνει ακτινοβουλια γ. Το ισοτοπο θεοδωριο του υδρογονου τηκει με υδρογονο και σχηματιζει ενα ισοτοπο Ηe-3 με αποτελεσμα την απελευθερωση της ακτινοβουλιας γ. Απο την τηξη δυο πυρηνων He-3 προκυπτει ενας πυρηνας He και δυο πρωτονια με αποτελεσμα να ζυγιζουν δυο πυρηνες υδρογονου και ενας πυρηνας He-4 7/10 απο το 1% λιγωτερο απ’ οτι οι αρχηκοι πυρηνες.

Η διαφορα των μαζων μεταβληθηκε σε ενεργεια. Ο ηλιος του ηλιακου μας συστηματος παραγει απο την ως ανω διαδικασια πρωτονιου-νετρονιου 98% της ενεργειας του. Κατα τον τροπο αυτο μεταβαλει ο ηλιος του ηλιακου μας συστηματος καθε δευτερολεπτο 675 εκατομμυρια τοννους υδρογονου σε He και 4 εκατομμυρια τοννους υδρογονου σε ενεργεια (12).

Απο την αρχη της βιομηχανοποιησης, δηλαδη απο το 1880 μ.Χ. ελαβαν χωρα και θα λαβουν χωρα οι εξης μεταβολες ενεργειας σε δισεκατομμυρια τοννους

SKE:

Ετος Ανθραξ Πετρελαιο Φυσικο Αεριο Ουρανιο Συνολο

1880 0,8 0,2 – – 1,0

1900 0,8 0,3 – – 1,1

1920 1,4 0,6 – – 2,0

1940 1,5 0,7 0,8 – 3,0

1960 1,7 1,0 1,7 0,2 4,2

1980 2,0 4,0 2,2 1,0 9,2

2000 3,8 4,0 3,0 1,5 14,3

2020 4,2 5,3 7,5 1,8 18,8

2050 6,2 8,0 9,5 4,5 28,0

Οσο εμφανιζεται το υδρογονο στο συμπαν ανεξαντλητο τοσο ανεξαντλητες εμφανιζονται και οι δυνατοτητες τροφοδοτισης τον κοσμο του αυριου με ενεργεια. Αυτο που χρειαζεται ειναι οι χωρις προβληματα αποθηκευση και μεταφορα του. Το ισοτοπο του υδρογονου θεοδωριο εντοπιζεται μονο κατα 11,8 % στο βαρυ υδωρ ‘η στο 0,03 % στην ολικη ποσοτητα του νερου της γηινης υδροσφαιρας. Σε απολυτους αριθμους τα 1,33 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα νερου της γηινης υδροσφαιρας, τα περιπου 420.000 κυβικα χιλιομετρα ειναι θεοδωριο (22). Η ενεργεια που ειναι αποθηκευμενη στην ως ανω ποσοτητα θεοδωριου, υπο την προ’ι’ποθεση της σημερινης ετησιας μεταβολης ενεργειας των περιπου 15 δισεκατομμυριων τοννων SKE, θα αρκουσε για τισ ενεργειακες αναγκες του παγκοσμιου πληθυσμου για τα επομενα 10 δισεκατομμυρια χρονια (20).

Νεοι υπολογισμοι δειχνουν οτι ηδη ενας ογκος απο 4 κυβικα χιλιομετρα θαλασσιου νερου περιεχει σε ικανοποιητικο βαθμο ποσοτητα οξειδιου του θεοδωριου που με την «κρυα πυρηνικη συντηξη» θα μας εδωνε περισσοτερη ενεργεια απ’ οτι ολα μαζι τα γνωστα και αγνωστα γηινα κοιτασματα Υδρογονανθρακων.

Η αρχη κατασκευης του πειραματικου συστηματος του καθηγητου Martin Fleischmann και του Stanley Pons αποτελουνταν απο ενα βαρελι με θερμικη μονωση που λειτουργουσε οπως μια θερμοκανατα που ηταν βυθισμενη σε μια εγκατασταση θερμου νερου. Απο το βαρελι εβγαιναν δυο ηλεκτροδια, ενα ηλεκτροδιο απο παλλαδιο σχηματος χαρακος και ενα ηλεκτροδιο απο πλατινη. Μετα την μοιξη με μια βασικη ουσια (καυστικο νατρον) που εχει ηλεκτρικη αγωγιμοτητα αρχισε η ηλεκτρολυση του βαρεους υδατος (οξιδιο θεοδωριου). Κατα την διαδικασια αυτη ειχε ως αποτελεσμα την παραγωγη υπο συνθηκες χωρικης θερμοκρασιας He-4 και
πλεονασματος θερμοτητας, που σημαινει οτι πρεπει να ελαβεν χωρα τηξη
πυρηνων (συντηξη δυο πυρηνων υδρογονου).

Για την τροφοδοτιση με ενεργεια του κοσμου του αυριον θα συνεργεισει αποφασιστικα και η τεχνολογια της «θερμοπυρηνικης συντηξης». Υπαρχουν δυο βασικες πειραματικες αρχες για την τηξη του υδρογονου σε Ηλιον και δη η αρχη των Stellaratoren και της Tokamak (στρεφομενοι θαλαμοι μεσα σε μαγνητικα πηνια), που βρισκονται ακομη μακρυα απο την φαση της εφαρμογης (16). Βρισκομαστε στην φαση της εφαρμοζομενης ερευνας.

Οι Στελλατορες ειναι πηνια με πολυπλοκη γεωμετρια που παρακαμτουν τις ασταθειες στο πολυ θερμο πλασμα και κανουν δυνατη μια συνεχη λειτουργια. Προκειται για γερμανικη εφευρεση που εγινε γνωστη με το ονομα Wendelstein 7-As (στο Garchin πλησιον του Μοναχου). Την αρχη λειτουργιας Tokamak προτειναν το 1952 ο φυσικος της σοβιετικης ενωσης Andrei Sacharow και ο J. Tamm. Ενα θερμο πλασμα θερμοκρασιας γυρω στα 100 εκατομμυρια βαθμων Κελσιου μονωνεται εντος ενος μαγνητικου πεδιου και διατηρειται για αρκετο χρονο σταθερο για μια πυρηνικη συντηξη χωρις να ερθη σε επαφη με τα εσωτερικα τειχωματα του θερμοπυρηνικου αντιδραστηρα.

Βασιζομενο στην αρχη λειτουργιας Tokama κατασκευαζεται στις ημερες μας στα πλαισια ενος σχεδιου της Ε.Ε. που φερει το ονομα ITER (International Thermonuklear Experimental Reaktor) μια γιγαντιεα εγκαταστση Tokamak με δαπανες που υπερβαινουν τα 4,6 δισεκατομμυρια ευρω στο Saint-Pauk-les-Durance της Γαλλιας. Για τον αντιδραστηρα θερμοπυρηνικης συντηξης απαιτειται ενας χωρος ισος με τον χωρο 60 ποδοσφαιρικων σταδιων. Ο αντιδραστηρας βασιζεται σε 18 μαγνητικα πηνια εκαστου βαρους 360 τοννων για να επιτυχη τον στοχο θερμοκρασιας των 150 εκατομμυριων βαθμων Κελσιου.

Η παραγωγη πλασματος προβλεπεται να αρχιση απο το 2020 μ.Χ. και τα πρωτα πειραματα με θεοδωριο και τριτιο (ισοτοπα του υδρογονου) απο το 2027 μ.Χ. Η παραγωγη ηλεκτικου ρευματος προβλεπεται να αρχιση απο το 2040 μ.Χ. Απο το ετος 1983 λειτουργει ο πειραματικος σταθμος JET (Joint European Torus) βασει της αρχης Tokamak στο Culham της Μεγαλης Βρεταννιας. Προκειται για την ποιο δαπανηρη εγκατασταση ενεργειακης εξολοθρευσης. Το ιδιο ισχυει και για την εγκατασταση NSTX-αντιδραστηρα Tokamak στο Princeton των ΗΠΑ που μεχρι σημερα καταβροχθησε δισεκατομμυρια δολλαρια των ΗΠΑ χωρις θετικα αποτελεσματα.

Μια ενδιαμεση λυση για την τροφοδοτιση με ενεργεια τον κοσμο του αυριου αποτελουν οι ηλιακες- αιολικες –εγκαταστασεις πυργων που συνδυαζουν την παραγωγη θερμικης ηλιακης ενεργειας, φωτοβολτα’ι’κης ηλεκτρικης ενεργειας και ηλεκτρικης ενεργειας δια ανερχομενων στρωματων αερος εντος των πυργων. Η θερμικη ηλιακη ενεργεια θα χρησιμοποιηθει με την βοηθεια καταλυτων για την διασπαση του Μεθανιου σε υδρογονο και σε CO2. Το συνθετικο αυτο αεριο μπορει να μεταφερθη χωρις απωλειες με αγωγους σε μεγαλες αποστασεις (20, 22). Στις περιοχες των καταναλωτων επισης με την βοηθεια καταλυτων ακολουθει η μεθανοποιηση με παραγωγη θερμικης ενεργειας που μπορει να χρησιμοποιηθη για πολλαπλους ενεργειακους σκοπους.

Τετοιοι πυργοι παραγωγης ενεργειας μπορουν να τοποθετηθουν πρωτα πλησιον των εγκαταστασεων εμπλοτισμου φυσικου αεριου και μετα να μετα να μεταφερθη το προ’ι’ον διασπασης σε πυργους που θα τοποθετηθουν σε περιοχες των καταναλωτων. Η παραγωγη ηλεκτρικης ενεργειας με φωτοβολτα’ι’κα και με ανοδικα ρευματα αερος στους πυργους αποτελουν φαινομενα συνεργειας στον κυριο σκοπο των πυργων αυτων. Η δυνατοτητα αυτη ως ενδιαμεσος λυση αποτελει μια σοβαρη ελπιδα για την ανθρωποτητα του αυριον.

Βρισκομαστε σε μια ενεργειακη καμπη; Υπαρχουν πραγματι αστηρευτες ενεργειακες πηγες, που θα μπορουσαν να εκτοπισουν την παραγωγη ενεργειας δια της καυσεως των υδρογονανθρακων, με την παραγωγη πετρελαιου απο πολυ βαθεια εβρισκομενα κοιτασματα, με την παραγωγη αεριων απο σχιστολιθους, με την διασπαση του ατομου ουρανιου και με την κρυα και θερμη πυρηνικη συντηξη; Τι ειναι εδω πραγματικοτητα και τι επινοημα;

Βεβαιο ειναι οτι ως κατοικοι του πλανητη Γη πλεουμε μεσα σε κατι μη ορατο που στην καθημερινοτητα μας δεν το διαισθανομαστε παρ’ ολο που ειναι υπαρκτο! Ειναι αυτο μια μη ορατη ενεργεια του κενου χωρου που καθε αλλο παρα κενος χωρος ειναι; Και εαν ναι, απο τι μπορουσε αυτο να αποτελειται και πως θα μπορουσε να χρησιμοποιηθη; Υπαρχουν πραγματι κυματα που μεταδιδονται γρηγορωτερα απο τα ηλεκτρομαγνητικα κυματα δια μεσου του δηθεν μη υπαρκτου Αιθερα;

Υπαρχουν τα κυματα Skaler και εαν ναι, ισχυει και γι’ αυτα ο περιφημος δυισμος κυμα-τεμαχιδιο υλης; Μπορουν τα κυματα αυτα να χρησιμοποιηθουν για ενεργειακους σκοπους; Τοσο ο χωρος οσο και ο χρονος δεν εχουν μεχρι σημερα αναγνωρισθει στην αληθινη τους φυση και γ’ αυτο μπορουν να περιεχουν φυσικες ιδιοτητες τις οποιες η σημερινη επιστημη ακομη ουτε καν να φαντασθη μπορει!

Καθε ανθρωπος θεωρει το συναισθημα που εχει ο ιδιος για τον σπουδαιο χωρο ζωης οπως αυτος τον ζει ως το μοναδικο σωστο και αυθαιντικο διοτι βασιζεται τυφλα και εσφαλμενα πιστα σε αυτα που αντιλαμβανεται στα μεγεθη υπαρξης του σωματος του. Ο εγκεφαλος του δεν ειναι σε θεση να διαισθανεται τοσο τα πολυ μικρα στον μικροκοσμο οσο και τα πολυ μεγαλα στον μακροκοσμο του συμπαντος, οπου και αυτος υπαρχει. Οι ιδιοτητες του χωρου οπως π.χ. ομογενης, αχρωμος, συνεχης, αδιαστατος, αδιαιρετος και ολοκληρος ειναι πρωτοτυπες και μη επαναλαμβανομενες ιδιοτητες. Ισως αυτο που δημιουργειται, αντιφασκει σε αυτο που ειναι, τα παντα δημιουργουνται, τα παντα βρισκονται σε συνεχεις φασεις της αλλαγης. Ο χωρος στον μικροκοσμο και στον μακροκοσμο θεωρειται απο την αρχη ως απομακρυνση, ως αποσταση, ως σχημα, ως συμπατικος χωρος, ως κυρτος (σχετικοτητα) ‘η απο την αρχη ακαθωριστος (κβαντομηχανικη).

Ολες οι βασικες εξισωσεις της φυσικης σε σχεση με την αντιστροφη του χρονου ειναι συμμετρικες εξισωσεις, τα φαινομενα ομως που οι εξισωσεις αυτες περιγραφουν δεν ειναι αντιστρεψημα. Κανενας επιστημονας δεν υποψιαζεται, οτι οι δομες του χρονου, οπως αυτος μας εμφανιζεται αλλα δεν ειναι, μορει να κρυβονται στα παραδοξα. Υπαρχει πραγματι ο χρονος σαν μεγεθος της φυσικης ‘η ειναι αυτος μια εσωτερικη υποκειμενικη αντιληψη (περιπετεια) της διαδικασιας σκεψης του ανθρωπινου εγκεφαλου, δηλαδη μια λανθασμενη αντιληψη του μυαλου; Η ιδεα του φανταστικου χρονου παρουσιαζεται ως μαθηματικη εννοια, που χρησιμοποιηται απο την κβαντικη θεωρια, για να μπορουμε να περιγραψουμε τον χρονο και τον χωρο. Στις εξισωσεις της
κβαντομηχανικης δεν υπαρχει ο χρονος ως μεγεθος της φυσικης. Η αναγνωριση αυτου ως μεγεθος της φυσικης, δημιουργει μια σειρα απο παραδοξα ως π.χ, στην κβατομηχανικη «η γατα του Schröndiger» και στη θεωρια της σχετικοτητας η «χρονομηχανη» ‘η τα «ταξειδια στο παρελθον».

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou
Bleibergweg 114, D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de

Βιβλιογραφια

1. Χατζηθεοδωρου Γ. «Ειμαστε σκονη αστερων», Δαυλος αρ. 308, Δεκ. 2007, σ. 21581-21587

2. Dettmar U., Folkerts M. Kächler E., Sönnichsen A. «IntensivKurs Biochemie», Verlag Elserier GmbH München, 1. Auflage 2005

3. Lawrene K. «Quintessenz», The Mysterie of Missing Mass in the Universe«, New York 2004

4. Steinhard P. Ostriker J. «Die Quintessenz des Universums» Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98

5. Edwin Taykor Jahn Arabala Wecler «Physik der Raumzeit. Eine Einführung in die spezielle Relativitätstheorie», Heidelberg 1992

6. Χατζηθεοδωρου Γ. «Το σχισμα της Φυσικης γεφυρωνεται», Δαυλος, αρ. 293, Ιουλ-Αυγ. 2006 σ. 20011-20015

7. Χατζηθεοδωρου Γ. «Η φωτια των θεων», Δαυλος αρ. 290, Απριλιος 2006, σ. 19709-19712

8. Smolin L. «Quanten der Raumzeit», Spektrum der Wissenschaft, Dosier 5/2005, S. 32-41

9. Grün H. «Energiequellen der Zukunft», Erdöl, Erdgas Zeitschrift 1974

10. Greene Brian «Der Stoff aus dem der Kosmos ist», Siedler Verlag München 2004

11. Sagan C. «Unserer Kosmos», Droemer Knaur Verlag München, Zürich 2005, S. 105

12. Τα πεδια μαχης των στρατευματων του Συμπαντος, Δαυλος, αρ. 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21430-21438

13. Tegmark M. Wheeler D. «100 Jahre Quantentheorie», Spektrum der Wissenschaft, Dosier Januar 2003, S. 6-14

14. Δακογλου Ι. «Ο μυστικος κωδικας του Πυθαγορα και εισαγωγη της Διδασκαλιας του», Τομος 1, 2, 3, 4, 5 Εκδοτικος Οικος Νεα Θεσις, Αθηνα 1987

15. Kaupp M. «Einstein in der Chemie», Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2008, S. 34-40

16. von Retyi A. «Energie ohne Ende», Kopp Verlag 2013

17. Rith K., Schäfer A. «Der Geheimnisvolle Spin des Nukleons», Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2008, S. 15-21

18. Schütz H. «Thermodynamische Prozesse zur Wasserstoffgewinung», Haus der Technik, Heft 498, März 1981, S. 24-25

19. Birk H. «Die Demographische Zuwende», Spektrum der Wissenschaft 17. Januar 1989, S. 40-42

20. Chaziteodorou G. «Energieperspektiven der Welt von Morgen», bergbau 3/1994, S. 113-118

21. Chaztiteodorou G. «Die Eroberung des Meeresbodens», bergbau 12/1988, S. 533-540

22. Kernfoschungsanlage Jülich GmbH «Zusammenfassender Bericht zum
Projekt Nukleare Fernenergie (NFE), Jül-Spez-303, März 1985, ISSN 0343-7639

 

Der Artikel in deutscher Sprache

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114
D-40885 Ratingen
Tel.+ Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
10.05.2014

PERPETUMM MOBILE ODER WAS DIE FUNDAMENTALEN GRUNDLAGEN DER THERMODYNAMIK VERLETZT, IST EIN GEÄCHTETER DER INNOVATION UND WAS NICHT SEIN DARF, KANN AUCH NICHT SEIN?

Dr. Chaziteodorou Georg

«Das Böse scheint als Gutes im Gedanken jener dem der Gott im Unglück führt» (Tragödie von Antigone, Vers. 622-524).
Niemand der sich mit der Energieversorgung der Welt von Morgen befasst, würde dem Verdacht aussetzen wagen, sich mit Geräte zu befassen die einen Perpetuum – mobile – Effekt auch nur ansatzweise aufweisen könnten. Ein ewig bewegter Mechanismus der weniger Energie bezieht als produziert oder Energie aus dem vermeintlichen Nichts bezieht, der nicht sein darf, kann auch nicht sein.

Der Mensch auf dem Planeten Erde und innerhalb unseres Universums ist ein Teil des Ganzen und besitzt im hierarchischen und nach Maßstab entstandenen Kosmos seinen Platz d.h. er ist ein Teil und nicht der Herrscher der Natur. Er besteht (1, 2) aus 10 hoch 28 Quantenteilchen (aus 10 Trillionen 5-100 μm großen Eukaryonten Zellen, die rund 2 Mio. km DNA d.h. «Desoxyribonucleic Acid» beinhalten). Durch seiner verdauten Nahrung die über den Dünndarm und Blut in den Zellen landet und den eingeatmetem Sauerstoff, erzeugt elektrischen Strom von 0,1 Volt per Nanometer. Er ist eine Energieverbrauchende und Energieerzeugende bioenergetische Maschine. Wenn man diesen erzeugenden Strom auf Dimensionen des menschlichen Körpers extrapoliert, errechnet sich ein Schub von 20 Mio. Volt je Meter. Es handelt sich hierbei um eine elektrische Ladung eines großen Gewitters die auf dem menschlichen Körper gespeichert ist.

Im menschlichen Gehirn bewegt sich die elektrische Aktivität in dem Bereich von 0,01 bis 40 Herz. Schwache Potentiale des Gehirns schwingen mit etwa 0,01 Herz. Von jeweils 200 Atome (ein typisches Atom hat einen Durchmesser von 0,00000008 cm) im menschlichen Körper sind 120 Wasserstoff, 51 Sauerstoff und 19 Kohlenstoff. Die übliche Illustration zeigt den Kern eines Atoms wie eine Fliege in der Mitte eines Sportstadiums. Das Nachbaratom befindet sich bereits außerhalb des Stadiums.

Demnach der menschliche Körper und auch das härteste, fester, dichteste Gestein, ist in Wirklichkeit nahezu ausschließlich leerer Raum, unterbrochen nur von winzigen Quantenteilchen, die soweit voneinander entfernt sind, dass sie eigentlich gar nicht zählen. Der menschliche Körper und das Gestein fühlen sich für die menschlichen Hände fest und undurchdringlich, weil die menschlichen Hände diesen nicht durchdringen können. Dass das so ist, hat nichts mit den Größen und Zwischenräumen der Quantenteilchen zu tun, aus denen der menschliche Körper und das Gestein bestehen, sondern mit der Kraftfelder, die sich mit diesen weit voneinander entfernten Quantenteilchen in menschlichen Körper und im Gestein verbindet. Ein Kraftfeld ist ein «Nebel», eine «Essenz», die den Raum durchdringt.

Diese «Essenz» kann eine Kraft übermitteln oder die Gegenwart und die Bewegung von Quantenteilchen beschreiben. Diese dynamische Leere des Raums kann mit einer See in einer Sommernacht verglichen werden, dessen Oberfläche sanft von Elektronen- und Positronenpaare gestreichelt und ähnlich wie die Glühwürmchen es tun, beleuchtet wird. Ursprünglich wurde unterstellt dass Veränderungen des Äthers die Ursachen für die Entstehung der Kraftfelder sind. Einstein aber verwarf die Existenz des Äthers um in seiner Gleichung die kosmologische Konstante definieren zu können.

Zwischen dem Prinzip der konstanten Lichtgeschwindigkeit, wie es von der Gleichungen von Maxwell verlangt wird, und der konstante Lichtgeschwindigkeit (c) ausschließlich für einen Beobachter festgebunden an die Lichtquelle, wählte Einstein den ersten Fall mit der paradoxen Erklärung, dass diese Möglichkeit die wahrscheinlichste wäre, weil diese für die im laufen befinden vorteilhafter ist, weil die Zeit auf sie wartet. Und dies hat er «Ausdehnung der Zeit» genannt. Nach der zweiten Alternative aber, die Dehnung der Zeit existiert nicht in der Natur.

Die Physiktheoretiker Robert Caldwell und Paul Steinhard von der Universität Pennsylvania der USA entdeckten wieder das fünfte Element der alten Hellenen und statt «Äther» nannten sie es «Quintessenz» (3, 4). Nach irgendeiner Art, die heutigen Wissenschaftler entdecken wieder die kosmologischen Eigenschaften des Leeren Raumes (5, 6, 7,8) die bestimmend für die Entstehung und das Schicksal unseres Universums sind. Im Jahre 1954 hatte Paul A. M. Dirac auf Grundlage der durch ihn erweiterten Schrödinger -Gleichung einen «See» negativer Energie abgeleitet, den er als Vakuum und schließlich als einen universellen Äther interpretierte. Manche neuere Alternativen definieren den Äther als Spiralbewegung, die das gesamte Universum hervorgebracht hat.

Im Jahre 2013 wurde die Endeckung gemeldet dass der Erdkern rund 1000 Grad Celsius heißer als bisher angenommen ist und führte diese Tatsache auf der bislang unberücksichtigten Ätherenergie (Vakuumenergie) zurück (9). In der Natur kommen auf der Erde 92 chemische Elemente vor, und rund 20 weitere hat man im Labor hergestellt, Kohlenstoff stellt, was seinen Anteil auf die Erde geht, nur an 15. Stelle und macht bescheidene 0,48% der Erdkruste aus, aber ohne ihm würden die Menschen nicht existieren, weil dieses Element geht Bindungen zu vielen anderen Atome (auch zu seines gleichen) ein. So entstehen molekulare Ketten von handfester Widerstandskraft der den Aufbau von Proteinen und DNA erst möglich macht. Andere Elemente sind zwar nicht für die Entstehung des Lebens unentbehrlich, aber für seine Erhaltung (10). Bei der DNA (Desoxyribonucleic Acid) der menschlichen Eukaryonten Zellen handelt sich um ein phosphathaltiges Zucker-Polymer, die berühmte Doppel Helix, um ihren Bauplan in extrem komprimierter Form zu speichern.

Alle bekannten irdischen Lebensformen arbeiten mit Proteinen d.h. mit hochmolekularen Ketten von Aminosäuren in der so genannten linksdrehende Varianten sowie Zucker in der rechtsdrehenden Variante, um ihr Körperwachstum und ihren Stoffwechsel zu organisieren, der sich ausnahmslos in flüssigen Wasser abspielt. Das ist das Leben das wir Menschenbewohner des Planeten Erde kennen. Dieses Leben konnte auf der Erde nur dann entstehen, wenn zuvor eine «reduzierende» Atmosphäre vorhanden war. Dieser recht wenig hilfreiche Fachbegriff bedeutet, dass es in der Atmosphäre keinen freien Sauerstoff gab. Organische Verbindungen d.h. Kohlenstoffverbindungen neigen in Gegenwart von freien Sauerstoff dazu, zu verbrennen oder auf andere Weise zu CO2 oxidiert zu werden.

Für die Menschen, die ohne Sauerstoff innerhalb weniger Minuten sterben würden, mag es seltsam erscheinen, aber auf einem Planeten, dessen Atmosphäre freien Sauerstoff enthielt, konnte kein Leben entstehen. Die Erde hatte also ursprünglich eine reduzierende Atmosphäre. Das Energieniveau, indem das O2-Molekül sich üblicherweise befindet, ist ein Triplett- Zustand. Alle seine chemischen Reaktionen erfordern deshalb eine Spin-Umkehrung (Umkehrung des Eigendrehimpulses von Proton und Neutron) und sind folglich gehemmt. Nur dies verhindert, dass sämtliche organische Stoffe und alle Lebewesen auf der Erde sofort verbrennen (17).

Freier Sauerstoff war ein giftiges Abfallprodukt der grünen Bakterien, die zunächst frei herum schwammen und später in die Pflanzenzellen aufgenommen wurden. Irgendwann entwickelte sich bei den menschlichen Vorfahren die Fähigkeit, mit Sauerstoff zurechtzukommen, und später wurden sie davon abhängig.

Ob aber das was der Mensch wahrnimmt, auch die Wirklichkeit entspricht, ist ein schwerwiegendes Problem, weil für viele physikalische Reize der Außenwelt der menschliche Körper keine geeigneten Rezeptoren hat. Die klassische Wirklichkeit unterscheidet sich von der relativistische Wirklichkeit und diese von der vereinheitliche Wirklichkeit. Die Wahrnehmungen der Menschen (11) erfolgen mit Augen, Ohren, Nase, Zunge und Haut. Diese werden übersetzt in elektrische Nervenimpulse und werden weiter ins Gehirn gesendet. Die menschlichen Augen sehen die Welt durch einen schmalen Schlitz des sichtbaren Lichts (4000-7700 Ängström). Das elektromagnetische Spektrum erschrägt sich von 3 x 10 hoch minus 6 Ängström bis 300.000 km oder bei Frequenzen von 10 hoch 24 bis 1 Herz. Dieses Spektrum der Wellenlängen der Strahlen werden in Ängström, Mikrometer und Metern gemessen.

1 Mikrometer (μm) = 10.000 Ängström
1 cm = 10.000 μm = 0,01 m
1 m = 1.000.000 μm

In unserem Universum kämpfen (12) ununterbrochen und ohne Sieger die astrophysikalischen Armeen gegeneinander die von folgenden Führungskräften geleitet werden: Schwerkraft, elektromagnetische Kraft, schwache- und starke Kernkraft, Entropie und Thermodynamik. Von den drei Hauptsätzen der Thermodynamik sagen bereits die ersten beiden alles Wesentliche aus. Der erste Hauptsatz fordert, dass sich die Energie innerhalb eines geschlossenen Systems nicht ändert d.h. konstant bleibt. Er lässt nicht zu, dass Energie aus dem Nichts geschaffen wird oder einfach verschwindet. Der zweite Hauptsatz drückt die alltägliche Beobachtung aus, dass die meisten Naturvorgänge irreversibel sind d.h. dass er Umkehrprozesse verbietet.

Wärme kann nie von einem kühleren Körper auf einen Körper mit höherer Temperatur übergehen kann (Perpetuum mobile). Er besagt ferner dass die Entropie eines abgeschlossenen physikalischen Systems nimmt meistens zu, kann konstant bleiben, aber niemals abnehmen. Die ganze Tragödie der Physik im unseren Universum spielt sich in der Wechselwirkung der Tendenz der Schwerkraft Gegenstände anzuziehen und Strukturen der Physik zu bilden und der Tendenz der Entropie entgegengesetzt zu wirken mit dem Versuch die Systeme de Physik im Zustand der Unordnung zu bringen und in großen Abständen zu verteilen.

Nicht umsonst gestand der theoretische Physiker Steve Giddings, der an der University of California tätig ist, folgendes ein: «Was mich nachts wirklich nicht schlafen lässt, ist die Tatsache, dass wir auf eine Krise in den tiefsten Fundamenten der Physik hinsteuern. Der einzige Ausweg schein eine komplexe Revision der grundlegenden physikalischen Prinzipien».

Den Physiker gelangt in aufwendigen Experimenten -in neueren Zeit- eine Umkehrung der üblichen Geschwindigkeitsverteilung von Quantenteilchen, die als Boltzmann -Verteilung (13) bekannt ist. Dadurch und im Gegensatz zu dem zweiten Hauptsatz der Thermodynamik ließen sich völlig neue Effekte beobachten, mit interessanten Konsequenzen. So wäre in einem solchen System tatsächlich ein Motor realisierbar, der mit über 100 % Wirkungsgrad arbeitet (Perpetuum mobile).

Die Moleküle eines Gases bewegen sich bei normalen Bedingungen geradlinig mit großen Geschwindigkeiten, weil wegen des großen Raumes sich miteinander nicht mit kohärenten Kräften verbinden. Das Ausgießen und die Osmose sind Ergebnisse der unterbrochenen Bewegung. Aber wegen der sehr intensiven Zusammenstöße durchlaufen die Moleküle eine komplizierte gebrochene Bahn. Die mittlere Geschwindigkeit der Wasserstoffmoleküle unter normalen Bedingungen liegt bei 1840 m/sec. Ein Kubik hunderstel von jedem Gas, unter normalen Bedingungen beinhaltet 26,87 x 10 hoch 18 Moleküle des Durchmessers 0,2 bis 1 Millionstel des tausenstels-Meters, die mit einer Geschwindigkeit von 485 m/sec sich bewegen. Wenn die Wasserstoffwolken ankommen mit großen Geschwindigkeiten in den spiralförmige Armen unserer Galaxie, kontinuierlich herum drehen und bewegen sich und ziehen mit sich in der gleichen Richtung zusätzliches Material das sich in der Nachbarschaft sich befindet, so dass mit dieser Art die Größe des Volumens, die Dichte und die Masse der Wolken vergrößert werden. Durch das umwirbeln der Wolke werden die schweren Elemente gedrückt zu der anfänglichen elementaren Wolke, so dass die Dichte dieser Wolke vergrößert wird und die leichteren Elemente verteilen sich auf der oberen Schichten mit unterschiedlichen Dichten (14). Dieser Prozess führt zu Vergrößerung der Dichte der elementaren Wolke und zur Vergrößerung des Druckes im Bereich mit Tendenzen der Zerstörung der gebildeten Verdichtungssubstanzen, die so groß ist, dass die gravitativen Teile des Gases unterbrochen werden, wie auch die zerbrechende Wirkung der Druckkraft, die die Vergrößerung der Verdichtungssubstanz weiter fördert, bis der Umkehrprozess des Bruches der einheitlichen Wolke beginnt, mit Bildung einer Spiralschraube wegen des spiralförmige Umdrehung der Wolke. In der Teil materiellen Massen, die sich zusammenhalten und verteilen in den Schritten der spiralförmigen Schraube, entwickeln sich eine sehr große Zentrifugalkraft die größer als die Zentrifugalkraft der inneren Elemente ist. Dadurch erfolgt die nacheinander folgende Abschüttung der materiellen Massen von den spiralförmigen Schritten der Schraube, mit Ausnahme der Masse der anfänglichen elementaren Wolke. Wegen der andauernden Umdrehung die abgeschütteten materiellen Massen erhalten ein Abbildung einer eingeebneten Kugel und die anfängliche elementare Wolke erreicht das Maximum der Verdichtung und bildet das Zentrum, so dass sie die Armen der Schraube zu Bewegung um das Zentrum dauern in konstanten und Abständen zwingt.

Von der verwirrenden Bewegung der Natur, am Anfangs entstand zuerst eine Konzentration von Materie mit Hauptinhalt Wasserstoff und verdickte diesen in Form einer elementaren Wolke, die ununterbrochen wirbelte, herumdrehte und verrückte sich wie ein fester Kreisel. Wenn aus dem Kreisel kein äußerer Trieb wirkt, der Kreisel hält fest die Richtung der Umdrehungsachse. Wenn auf der Achse des undrehenden Kreisels ein Trieb wirkt, mit Tendenz zur Umdrehung der Umdrehungsachse des Kreisels, dann verschiebt sich die Achse des Kreisels senkrecht zu der Richtung, an die erwartet wurde, da die Achse umdreht durch die Wirkung des Triebes d.h. das Überspringen des Kreisels. Wenn man von oben einen schnell drehenden Kreisel beobachtet, sieht man dass das Ende der Achse des Kreisels führt gleichzeitig einer kreisenden Bewegung d.h. das Überspringen und eine Schwingung d.h. die Erschütterung. Auf dieser Art das Ende der Achse des Kreisels bewegt sich zwischen zwei Kreisen und zeichnet eine komplizierte Krümmung ab.

Die im Universum vorhandenen elementaren Teilchen in der Nachbarschaft, werden in Richtung der elementaren Wolke, die sich spiralförmig umdreht, weggeschleppt und dadurch werden Volumen, Dichte und Masse der Wolke vergrößert. Das Trudeln, die sich zwischen zwei Kreisen bewegt und zeichnet eine komplizierte Krümmung ab, verpflichtet die schweren Elemente der Wolke in der Richtung der anfänglich nach unten gerichteten elementaren Wolke sich zu komprimieren und seine Dichte zu vergrößern, die leichteren Elemente mit unterschiedlichen Dichten nach der oberen Schichten der Wolke zu verteilen. Die lokale Steigerung der elementaren Wolke vergrößert auch den Druck der Wolke in den gleichen Bereich ohne jedoch den entstandenen großen Druckes komprimierter Substanz zu zerstören, weil die gravitativen Teilkräfte des Gases (meistens Wasserstoff) verhindert die Zerfallstendenzen des Druckes. Aus diesem Grund die Steigerung des Druckes, setzt die Vergrößerung der komprimierten Materie fort, bis eine maximale zeitliche Schranke erreicht ist und danach beginnt der Zerfall der einheitlichen und spiralförmigen Wolke d.h. im Augenblick als die Form der Wolke, die vollständige goldene spiralförmige Schraube sich bildet (14).

Wegen der schraubenförmige Wirbelung in der Phase der Entstehung der gesamten Wolke, entwickelt sich in dem Teil materiellen Massen eine große Zentrifugalkraft und zwar größer als die Zentripetalkraft der inneren Elemente mit dem Ergebnis den heraus Wurf der nach einander folgenden zusammen liegenden und verteilten materiellen Massen aus den spiralförmigen Schritten der Schraube, mit
Ausnahme der Masse der anfänglichen elementaren Wolke. Die Periodizitäten transportieren und stoßen tausende und mit gigantischen Dimensionen behafteten Wolken aus Wasserstoff und Staub von großer Dichte zusammen, befreien gigantischen Kräfte und gebären im inneren neue Sterne und neue molekulare Wolken.

Die Vorherrschaft des Wasserstoffs im Universum zeigt sich sehr klar in der entstandenen Sternen in die eine Reihe von Kernreaktionen stattfinden. Die kosmische Materie die im Universum zwischen den Sternen verteilt ist, hat Masse ungefähr gleich mit der Masse aller Sterne und diese besteht aus Wasserstoff-Atomen die in dem mehr besten Zustand sich befindet. Die Wasserstoff-Atome senden keine sichtbare Strahlung aus, weil die Temperatur im Universum gestreutem Wasserstoff liegt bei etwa 125 Grad Kelvin. Das Überspringen des Wasserstoff-Atoms von einem normalen Zustand in einem anderen wird mit Abstoß von Energie begleitet in Form elektromagnetischer Strahlung, die, wie berechnet wird, muss eine Wellenlänge von λ = 21,104 cm haben. Mit dieser Strahlung wird heute die Struktur unseres Universums untersucht.

Bei statischer Betrachtung beiden Atomkernen des Wasserstoffmoleküls kann dabei ihr Abstand variiert werden. Die beiden Elektronen befinden sich im Coulombfeld der beiden Kerne. Sie bilden ein Zwei-Teilchen-System dessen Grundzustand gesucht wird. Falls die Kerne nicht zu nahe beieinander sind, befindet sich ein Elektron Nah im atomaren Grundzustand beim zweiten Kern.

Zwischen den Wasserstoff-Molekülen in Wolken von Gasen des Universums, wirken immer Anziehungen die um so größer sind, wie kleiner der Molekularabstand zwei Moleküle ist d.h. je größer die Wasserstoffdichte ist. Der Ausdehnungskoeffizient von Wasserstoff (18), wie auch von jedem Gas unter konstanten Druck, ist Unabhängig von der Temperatur und gleich mit 1/273 = 0,003660 Grad Kelvin hoch minus 1. Oberhalb der kritischen Temperatur (-240 Grad Celsius) der Wasserstoff befindet ich immer in gasartigen Zustand und unabhängig von der Größe des Druckes. In kritischer Temperatur, der Wasserstoff kann verflüssigt werden bei kritischem Druck von 13 at und kritischer Dichte von 0,03 gr/ccm. Der wahrscheinlichste Zustand des Wasserstoffs im Universum ist derjenige, bei der in der Bewegung der Moleküle die groß mögliche Unordnung herrscht.

Das H2-Molekül besteht aus zwei Protonen und zwei Elektronen, die insgesamt gebunden sind. Die chemische Bindung zwischen Atomen kann klassisch nicht erklärt werden, sondern ist ein quantenphysikalisches Phänomen. Wenn wir das Element Wasserstoff als ein nicht relatives Problem Coulomb betrachten, d.h. wenn wir das Proton des Wasserstoffs mit der Masse mp und ein Elektron des Wasserstoffs mit der Masse me betrachten, dann wirkt zwischen Proton und Elektron die Kraft Coulomb V(r) = -(eo hoch 2 x 1/4π.εο.r) = -γ/r
wobei ist

eo = 1,60219 x 10 hoch minus 19 oC
mp = 1,67261 x 10 hoch minus 27 kg
me = 9,10956 x 10 hoch minus 31 kg
εο = 8,85419 x 10 hoch minus 12 oC/Vm
π = 3,141592655358979323846264……

Das o.g. Problem der zwei Quantenteilchen kann in ein Problem eines Quantenteilchens, im Zentrum des Feldes eingeschränkt werden. Damit gilt

m = me (1+ me/mp) hoch minus 1 = me
mp/me = 1836,11

Vernachlässigt werden in dieser Behandlung des H-Atoms:

* relativistische Effekte
* Spin (Eigendrehimpuls von Proton und Neutron)
* Struktur des Atomkerns und
* Wechselwirkung mit dem quantisierten elektromagnetischem Feld

Bekannt ist, dass die Masse des Wasserstoff-Atoms fast ganz in Atomkern konzentriert ist, weil die Masse des Elektrons im Vergleich mit der Masse des Atomkerns sehr klein ist. Für die Bewegung eines Elektrons innerhalb des Potentialunterschiedes von 1 Volt, ist eine Energie der Größe von 1 Volt des Elektrons (1eV) notwendig. Die Atom-Masse, gemessen in den Naturklassen der Atom-Massen und der
Massen-Zahl d.h. der Ganzzahl an dem Atom-Masse näher kommt, hat für den Wasserstoff und seiner Isotopen wie folgt: 1,008145 amu, 1-2,014741 amu, 2 und 3,016997 amu (1 amu =1,66 x 10 hoch minus 24gr = 1492 x 10 hoch minus 6 erg = 931 MeV). Eine Einheit der Atom-Masse (1 amu) des Wasserstoffs entspricht damit 931 MeV Energie.

Der amerikanische Physiknobelpreisträger Luis W. Alvarez der 1956 Zeuge einer Myon- katalysierten «Kalten Fusion» wurde, wie sie Sacharow schon 1948 postulierte, war eine Proton-Deuterium-Fusion, die nicht in einem heißen Plasma, sondern in flüssigem Wasserstoff bei niedriger Temperatur ablief. Das Myon ist ein des Elektrons der Materiefamilie 2 mit eine Masse von 10 MeV.

Das elektrisch negativ geladene Hüllenelektron wurde durch die gleiche große, positive elektrische Ladung des Protons d.h. des Wasserstoffkerns angezogen und mittels dieser Coulomb- Kraft im Bohr’schen Modell auf eine Kreisbahn um den Kern gezwungen wird. Die Coulomb- Kraft entspricht der zum Mittelpunkt gerichteten Zentripetalkraft der Bohr’schen Elektronenbahn. Setzt man diese Kraft mit derjenigen gleich, wie sie sich aus dem Coulomb- Gesetz ergibt, das dem Newton’schen Bewegungsgesetz sehr ähnelt, allerdings nicht die Anziehung zwischen Gravitationsladungen beschreibt, sondern zwischen elektrischen Ladungen, wird in diesem Fall das Ladungsprodukt schlicht zum Quadrat der Elementarladung, eben jener durch das Elektron definierten Ladung. Der Bahnradius verhält sich umgekehrt proportional zur Masse des umlaufenden Teilchens.

Das gilt auch für das Myon. Das gegenüber dem Elektron 207 Mal massenreichere Myon kreist entsprechend enger um den Kern wegen der umgekehrten Proportionalität zwischen Masse und Radius. Eine höhere Masse des Atomkerns, so auch im Falle der Wasserstoffisotope, verengt den Radius noch stärker, denn die reduzierte Masse ergibt sich aus der Myon- und der Kernmasse.

Das Wasserstoff-Atom saugt nur die Strahlung die es selbst aussenden kann. Es sendet fünf Reihen von Strahlen aus, von denen die drei sind Infrarot (0,77-100 μm), eine Ultraviolett (100-3.000 Ängström) und eine von sichtbaren Lichtspektrum (4.000-7.700 Ängström). Ein Elektron ist weder Teilchen noch Welle. Es ist physikalisches Objekt, welches Welleneigenschaften als auch Teilcheneigenschaften zeigen kann (18).

In welche Weise es sich zeigt, hängt von der experimentelle Situation ab. Sein Ort ist nicht definiert, wenn keine Ortsmessung durchgeführt wird. Das Elektron des Wasserstoff-Atoms sendet elektromagnetische Strahlung aus, nur wenn dieses von einer quantischen Bahn größere Energie auf eine andere quantischen Bahn niedriger Energie überspringt. In dem Wasserstoff-Atom die gesamte Energie des Elektrons auf der quantischen Bahn ist konstant und gleich mit -13,53 eV. Während der Umkreisung des Elektrons um den Atomkern des Wasserstoffs, die kinetische Energie des Elektrons ist gleich mit der Hälfte seiner dynamischen Energie. Der Bahnimpuls des Elektrons um dem Atomkern des Wasserstoffs ist eine quantische Größe und das Elektron kann nur um die Bahnen sich bewegen in welchen der Bahnimpuls ein ganzer Multiplikator von h/2π (h = Konstante von Planck). Planck, basierend auf den zweiten thermodynamischen Satz, drückte seine berühmte Konstante h = 4,69 x 10 hoch 10 aus, die sich auf die minimale Mengen Energie, die von Quantenteilchen gesendet wird, stützt.

Damit wurde der Weg für die Quantenmechanik frei gemacht. Planck hat die spektral Strahlung der Teilchen durch folgende Beziehung ausgedrückt:

Es = h x c x 2/(λ x h1 /K x λ-1) = 6,54 x 10 hoch minus 27

Hier bedeuten:
Es = Strahlungsenergie der Wellenlänge λ
Τ = Temperatur des strahlenden Körpers
h = Konstante von Planck
K = 2πλ = Zahl der Welle (λ = Wellenlänge)
h1 = Konstante von Boltmann

In der Vergangenheit, Wissenschaftler wie Niels Bohr, waren die Meinung dass die Elektronen innerhalb der Atomen der verschiedenen Elemente kreisförmig um den Kern sich bewegten und bezeichneten dieser Bewegung mit den Quantenzahl n. Andere Wissenschaftler wie Sommerfeld glaubten, dass die Bahn der Elektronen um den Atomkern elliptisch war und bezeichneten dieser Bewegung mit den neben Quantenzahl l der Werte zwischen 0 und n-1 annahm.

Analog mit dem neben Quantenzahl, die Chemiker sprachen über s-Elektronen (l = 0), p-Elektronen (l = 1), d-Elektronen (l = 2) und f-Elektronen (l = 3).

Den Aufenthaltsraum der Elektronen (15) innerhalb der Atome der Materie bezeichnen Wissenschaftler heute als «Orbitale». Diese mit s-Elektronen haben eine sphärische Symmetrie, mit p-Elektronen eine Handgeometrie und mit d- und f-Elektronen eine komplizierte Geometrie. Von Bedeutung hier ist dass mit steigender neben Quantenzahl die Wahrscheinlichkeit Aufenthalts eines Elektron nah dem Atomkern abnimmt. Ein s-Elektron kommt öfter nah dem Atomkern was auch dies die direkte relativitäts Beeinflussung wegen des Zusammenziehens von Massen-Geschwindigkeiten bedeutet. So nimmt der mittlere Abstand von dem Atomkern ab mit der Ergebnis, dass das Zusammenwirken der elektrostatischen Anziehung zunimmt und der Stand der Energie der Elektronen die schwierig aus dem Atom der Materie zu entfernen sind, abnimmt. Das Verhalten der d- und f-Elektronen ist radikal umgekehrt als das Verhalten der s-Elektronen. Sie unterliegen nicht den direkten Wirkung der Relativitätseinflüssen weil sie in der Peripherie der Atome sich befinden und selten kommen nah dem Atomkern.

Dies ist der Hauptgrund dass diese nur indirekte in der Wirkung der Relativitätsbeinflüsse wegen Zusammenziehen von Massen-Geschwindigkeiten kommen. Damit steigt der Pegel ihre Energie an was auch bedeutet dass sie leichter von den Atomen der Materie entfernt werden können. Bei den p-Elektronen gleichen sich die direkten und indirekten Wirkungen der Relativitätseinflüsse aus. Die natürlichen Eigenschaften der unterschiedlichen Materieformen sind von der so genannten «Valenzelektronen» abhängig. Diese befinden sich in der Peripherie der Atome.

Durch quantenmechanischen Berechnungen (8) ist bewiesen worden dass auch noch kürzere Aufenthalte dieser Elektronen in der nähe der Atomkerne genügen um durch der Wirkung der Relativitätseinflüsse Lichtgeschwindigkeiten um die Atomkernen zu erreichen. Damit werden diese Elektronen schwerer mit dem Ergebnis dass der mittlere Abstand vom Atomkern kürzer wird. Die inneren Elektronen der Atome die direkt die Wirkung der Relativitäten unterliegen transportieren diese Wirkung bei den Elektronen der Peripherie der Atome. Nach der Unbestimmtheitstheorie von Heisenberg nicht gleichzeitig und genau der Aufenthaltsort und der Schwung eines Elektrons bestimmt werden kann.

Nach eine anderer Theorie reagieren bestimmte Stoffe unter kontrollierten Bedingungen mit atomarem Wasserstoff, wobei unter Energiefreisetzung ein Plasma entsteht, das UV-Licht (Schwarzlicht) abstrahlt. Der entsprechende Energieüberschuss wird mit einem bislang unbekannten und für die theoretische Physik auch unerwarteten Zustand des Wasserstoffatoms, bei dem das um den elektrisch positivem Kern kreisende negativem Elektron auf eine niedrigere Bahn fällt, erzeugt. Beim Übergang des Elektrons auf das postulierte noch niedrigere Niveau strahlt das Atom einen entsprechenden Energiebetrag ab, der dann einer Nutzung zugeführt werden kann. Übrig bleibt ein ungewöhnlich kleines H-Atom, das als «Hydrino» bezeichnet wurde.

Hierbei soll die eigentliche Ursache versteckt sein für die rätselhafte «Kalte Fusion», die im Jahr 1989 von den Chemikern Stanley Pons und Martin Fleischmann berichtet wurde. Je nachdem auf welchem Level das angeregte Wasserstoffelektron zurückfällt, werden bestimmte Energiedifferenzen frei, wodurch sich dann auch die verschiedenen Spektralserien im Emissionsspektrum von Wasserstoff ergeben. Die Serien werden mit ganzen Zahlen durchnummeriert und beginnen mit der Lyman- Serie (n = 1) ganz innen, auf dem niedrigsten Niveau. Fällt das Elektron von der zweiten auf diese erste Schale, emittiert das Wasserstoffatom UV-Licht bei 122 Nanometern Wellenlänge. Dabei entsteht im Spektrum die Lyman-Alpha- Linie des Wasserstoffs, die für astronomische Beobachtungen
von wesentlicher Bedeutung ist. Der Übergang von «3» nach «1» wäre Lyman- Beta und liefert eine geringere Wellenlänge (103 nm), ist also energiereicher und liegt ebenfalls in UV, wie überhaupt alle Lyman- Übergänge, deren Wellenlänge für «n» gegen unendlich nahe 91 Nanometer liegt.

Die nächste Serie, bei der das Elektron jeweils auf dem zweiten Level landet, ist die großteils im sichtbaren Licht liegende Balmer- Serie, wobei unter anderem die erste Linie (H-Alpha) wiederum astronomisch eine wichtige Rolle spielt, da ein großer Anteil der Strahlung galaktischer Nebel in diesem intensiv roten Licht leuchtet. Auch zahlreiche solare Phänomene zeigen sich bei jenen 656,28 Nanometern Wellenlänge. Mit den H-Linienserien geht es dann immer so weiter, die wesentlichen sind nach ihren Entdeckern bekannt (16).
Das Kampffeld (12) also der Schwerkraft und der Entropie auf unsere Sonne ist charakteristisch und liefert jährlich über das elektromagnetische Spektrum zu Erde der ungeheueren großen Energiemenge von 3,2 x 10 hoch 14 TWa mit einer Leistungsdichte von 62.600 kW pro qm, die eine Temperatur der Sonnenoberfläche (Schwarzkörpertemperatur) von 5.487 grad Celsius entspricht.

Durch entsprechende Vorrichtungen auf der Erdoberfläche ist diese Temperatur darstellbar. Die Schwierigkeit liegt in der geringen Leistungsdichte der Sonnenstrahlung auf der Erdoberfläche von maximal ca, 1 kW pro qm gegenüber 62.000 kW pro qm an der Sonnenoberfläche. Der Grund ist, dass die Sonnenstrahlung durch den kleinen Raumwinkel unter den die Sonne die Erde anscheint (7 x 10 hoch minus 5 Steradians) verdünnt wird. Nur ein Bruchteil der ungeheuer große Energiemengen der Sonne erreicht also unsere Erde. Etwa
178.000 TWa in Form kurzwelliger Strahlung werden in den höheren Luftschichten unseres Planeten reflektiert. Die Erdoberfläche selbst reflektiert in Form langwelliger Strahlung zusätzlich ca. 68.000 TWa. Verdunstung und Aufsteigen des Wassers der Ozeane der Erde beanspruchen ca. 40.000 TWa. Die Strahlungsenergie, die die Luft aufwärmt und Wind und Wellen in Bewegung setzt, ist verhältnismäßig klein. Auf dem Wege der Photosynthese nimmt die Biomasse knapp 50 TWa auf, die mit Hilfe von Chlorophyl (Photosynthese) in
chemische Energie in Form von fossilen Energiespeichern umgewandelt werden. Auf diese Weise sind innerhalb von rd. 700 Mio. Jahre alle Kohlenwasserstofflagerstätten der Erde entstanden.

Nie ist die Weltbevölkerung so schnell gewachsen wie in der letzten 200 Jahre. Von der gegenwärtigen mehr als 7 Mrd. Menschen werden bis 2050 n. Chr. rd. 9,80 Mrd. Menschen und bis 2100 n. Chr. sogar 11,25 Mrd. Menschen auf der Erde leben. Die meisten davon (in Mio) in Asien, Afrika und Lateinamerika (19, 20, 21).

Jahr Afrika Asien Europa Austr. N. Amerika S. Amerika Welt
2050 1646,0 5300,0 1116,0 40,0 910,0 730,0 9742,0
2100 1759,3 6527,8 1173,8 49,0 949,9 790,2 11250,0

Reicht der Raum des Planeten Erde, um diesen Menschen in der Zukunft zu ernähren und mit Energie zu versorgen? Die Erdoberfläche beträgt bekanntlich 510 Mio. qkm, Davon sind rd. 30 % Land. Das entspricht 150 Mio. qkm. Unter Ausschluss der Polargebiete bleiben 135 Mio. qkm übrig. Davon ist etwa ein Zehntel unter Kultur genommen, also 13,50 Mio. qkm. Man rechnet für die Ernährung, Bekleidung u.a. dass es 1 qkm je 800 Menschen Landoberfläche notwendig ist. Insgesamt verbraucht die Weltbevölkerung eine mittlere Tagesmenge Nahrung von 2420 kcal pro Kopf. Die gesamte Nahrungsmittelmenge pro Tag, die produziert werden, errechnet sich wie folgt:

Jahr Nahrungsmittel Mrd. kcal/Tag
2014 16,94
2050 23,58
2100 27,22

Somit dürften theoretisch aus den kultivierten Flächen der Erde von 13,50 Mio. qkm, rd. 11 Mrd. Menschen die im Jahr 2100 n. Chr. erreicht werden, ernährt werden können. Die Erweiterung der Kulturfläche, bessere Ausnutzung der Meere, die Hydroponik in großen Stil und die synthetische Nahrungsmittelerzeugung können zusätzlich helfen..

Die Troposphäre der Erde enthält so viel Wärme und Sauerstoff dass die Erdbewohner existieren können. Vom Boden bis zu ihrer Obergrenze misst die Troposphäre am Äquator 16 Km, in den gemäßigten Breiten dagegen, wo die meisten Menschen leben, sind es nicht mehr als 10 bzw. 11 km. In dieser dünnen Schicht sind enthalten ca. 80 % der Masse der Erdatmosphäre (8 Mio. t Luft je qkm Erdoberfläche bzw. insgesamt 4.080 Mio. t Luft) sowie das gesamte Wasser der Erdhydrosphäre von 1,33 Mrd. ckm. Von diese Wassermenge sind 97 % bzw. 1,29 Mrd. ckm Meereswasser und nur 3 % bzw. 39,99 Mio. ckm Süßwasser. Von 39,99 Mio. ckm Süßwasser der Erdhydrosphäre befinden befinden sich 1,44 Mio. ckm in Seen, Flüssen und anderen Gewässern und 40.000 ckm in Form von Wolken oder Wasserdampf in der Erdatmosphäre. Der Rest von 38,15 Mio. ckm befindet sich als Eismassen in der Antarktik (36 Mio. ckm) und in Grönland (2,15 Mio. ckm).

Was die Natur und der Mensch alltäglich tun, ist im Grunde genommen nichts anders als die fortwährende Umwandlung der Ware Energie. Dieser Ware ist nicht mehr und nicht weniger als Arbeitsvermögen und stellt das Kapital der natur dar. Ohne Energie kann nicht ein einziger physikalischer Prozess und somit das Leben in Gang gesetzt und aufrechterhalten werden. In physikalischen Prozesse wird die Energie weder vernichtet noch erzeugt, sondern lediglich von einer Form in die andere umgewandelt. Alles Geschehen der belebten wie der unbelebten Natur, beruhen auf Energieumwandlungsprozesse ohne Ende.

Die Energie stellt das Produkt von Leistung und Zeit dar. Anstelle der Energieeinheit kwh wird bei großen Energiemengen die Einheit des Terrawatt-Jahres (TWa) verwendet. Da ein Jahr 8766 Stunden aufweist, besteht zwischen kWh und TWa die Beziehung (20):

1 TWa = 10 hoch 12 W x 8766 h = 8,7 x 10 hoch 15 W. h = = 8,7 x 10 hoch 12 kWh

Zwischen TWa und der Energieeinheit Steinkohleneinheit (SKE) gilt:

1 TWa = 1,1 Mrd. t SKE

Die Erdmenschen sind überall von Energie umgeben und schwimmen förmlich in dieser Ware, als untrennbare Bestandteile eines unerschöpflichen kosmischen Ozeans. Sonne-, Wind- und Wasserenergie stehen fast grenzenlos zur Verfügung. Das Spektrum streckt sich über die unkonventionelle Nutzung von Wasser und Wasserstoff über hoch- und niederenergetische Fusion bis hin zu Vakuum- oder Raumenergie. Wasserstoff fließt ununterbrochen aus der Tiefen der Raumzeit als Hauptmittel zur Entstehung neuer Sterne und Galaxien mit gleichzeitiger Abriss und Entfernung des alten Bauschutts. Zwischen den Wasserstoff-Molekülen in Wolken von Gasen des Universums, wirken immer Anziehungen die umso größer sind, wie kleiner der Abstand zwei Molekülen ist d.h. je größer die Wasserstoffdichte ist. Der Koeffizient der Ausdehnung von Wasserstoffmolekülen, wie auch von jedem Gas unter konstanten Druck, ist unabhängig von der Temperatur und gleich mit 1/273 = 0,003660 Grad Kelvin hoch minus 1. Oberhalb der kritischen Temperatur (-240 Grad Celsius), der Wasserstoff befindet sich immer in gasartigen Zustand und unabhängig von der Größe des Druckes.

In kritischer Temperatur, der Wasserstoff kann verflüssigt werden beim kritischen Druck von 13 at und kritischer Dichte von 0,03 gr/cm hoch 3. Der wahrscheinlichste Zustand des Wasserstoffs im Universum ist der jenige, bei der in der Bewegung der Moleküle die großmögliche Unordnung (Entropie) herrscht. Die Entropie steigt in dem Zustand der großen Unordnung der Bewegungen der Wasserstoff-Moleküle an. Aus diesem Grund alle Phänomene im Universum entwickeln sich nach solch einer Art, dass die Entropie schreitet zunehmend d.h. dass diese nicht umkehrbar ist. Alle Veränderungen im Universum führen konstant zu Untergraduierung der Energie d.h. zu dem mehr wahrscheinlichen Zustand.

Bei den Kernreaktionen in den Sternen mit der Schmelze eines Nukleons (Proton +Neutron) bildet sich ein Kern von Deuterium (Isotop von Wasserstoff) und befreit sich ein Positron und ein Neutrino (12, 22). Das Neutrino entläuft im Raum, stößt und zerstört ein Elektron und setzt Strahlung γ frei. Das Isotop Deuterium des Wasserstoffs, schmelzt sich mit Wasserstoff und es bildet sich das Isotop He-3 mit dem Ergebnis das mehr γ-Strahlung frei gesetzt wird.

Aus der Schmelze zweier Kerne He-3 entsteht ein Kern Helium und zwei Photonen mit dem Ergebnis dass zwei Kerne Wasserstoff und ein Kern He-4, wiegen 7/10 von 1% weniger als der anfängliche Kern. Der Massenunterschied wurde in Energie umgewandelt. Die Sonne unseres Sonnensystems produziert aus dem oben beschriebenen Prozess Proton-Neutron 98% ihre Energie. Auf dieser Art wandelt die Sonne unseres Sonnensystems pro Sekunde 675 Mio. t Wasserstoff im Helium und 4 Mio. t Wasserstoff in Energie um (12).

Die seit 1880 n. Chr. stattgefundene und zukünftige Energieumwandlung in Mrd. t SKE:
Jahr Kohle Erdöl Erdgas Uran Gesamt
1880 0,8 0,2 – – 1,0
1900 0,8 0,3 – – 1,1
1920 1,4 0,6 – – 2,0
1940 1,5 0,7 0,8 – 3,0
1960 1,7 1,0 1,7 0,2 4,2
1980 2,0 4,0 2,2 1,0 9,2
2000 3,8 4,0 3,0 1,5 14,3
2020 4,2 5,3 7,5 1,8 18,8
2050 6,2 8,0 9,5 4,5 28,0

So unerschöpflich der Wasserstoff im Universum verfügbar ist, so unerschöpflich scheinen auch seine Möglichkeiten für die Energieversorgung der Welt von Morgen zu sein. Wasserstoff muss unproblematisch gespeichert und transportiert werden. Das Isotop Deuterium des Wasserstoffs findet sich nur in 11,8% des schweren Wassers oder in 0,03% des gesamten Wassers. Absolut betrachtet beinhalten die ca. 1,33 Mrd. ckm Wassermengen der Ozeane der Erde rd. 420.000 ckm Deuterium (22). Die Energie, die in diesen Mengen Deuterium gespeichert ist, wurde (bei Annahme einer gleich bleibender Energie Umwandlung von ca.15 Mrd. t SKE jährlich) den Energiebedarf der Erdbewohnern für die nächsten 10 Mrd. Jahren decken (20).

Neue Berechnungen ergaben, dass bereits ein Volumen von 4 ckm ganz normalen Seewasser ausreichend Deuteriumoxid enthält, um im Rahmen einer «Kalten Fusion» mehr Energie zu liefern als alle Kohlenwasserstoffe der Erde zusammen. Der prinzipielle Aufbau des Versuchs von Prof Martin Fleischmann und Stanley Pons bestand aus einem Wärme isolierenden Gefäß, das nach dem Prizip einer Thermokanne funktionierte und in ein temperiertes Wasserbad geraucht war. In dieses Gefäß ragten zwei Elektroden hinein, eine stabförmige
Palladiumkathode sowie eine sie als weitere Spirale umgebende Platinanode. Nach Beimischung einer elektrisch leitfähigen Base konnte die die Elektrolyse des Schweren Wassers (Deuteriumoxid) beginnen. Dabei soll bei Raumtemperatur He-4 und Überschusswärme entstanden sein. Folglich muss zur Kernverschmelzung (Fusionierung von zwei Wasserstoffkerne) gekommen sein.

Als Hoffnungsträger der Energieversorgung der Welt von Morgen gilt auch die «Warme Kernfusionstechnologie» die noch nicht ausgereift ist. Es gibt zwei Haupt Versuchsprinzipien um Wasserstoff zu Helium zu verschmelzen, das Stellaratoren Prinzip und das Tokamak (Toroidale Kammer in Magnetspulen) Prinzip, die jedoch noch fern jeglicher praktischen Anwendung sind (16). Die Stellaratoren sind Spulen mit komplexer Geometrie die die Instabilitäten im heißen Plasma umgehen und ermöglichen Dauerbetrieb. Es handelt sich um
deutsche Entwicklungen die bekannt wurden mit den Namen Wendelstein 7-As (in Garchin bei München) und Wendelstein 7-X (in Greifswald).

Das Tokamak Prinzip ist 1952 von den sowjetischen Physikern Andrei Sacharow und J Tamm entwickelt worden. Ein um 100 Mio. Grad Celsius heißes Plasma wird im Magnetfeld eingeschlossen und für eine Fusionsreaktion möglichst lang stabil gehalten ohne dass dieses in Kontakt mit den speziell beschichteten Reaktorwenden in Berührung kommt. So wird unter Exorbitanten Kosten (4,6 Mrd. Euro) im Rahmen eines Zukunftsprojekts, das auf den Namen ITER (International Thermonuclear Experimental Reactor) hört, weitergeforscht.

Diese gigantische Tokamak–Konstruktion am Cadarache-Kernforschungszentrum im südfranzösischen Saint- Paul-les-Durance bricht
einige Rekorde. Die für den Fusionsoffen erforderliche Raumfläche deckt ungefähr 60 Fußballfelder ab, der Reaktor selbst basiert auf 18 jeweils 360 t schweren Magnetspulen, um damit 150 Mio. Grad Celsius zu erreichen. Erstes Plasma soll ab 2020 erzeugt und die Experimente mit Deuterium und Tritium ab 2027 erfolgt werden. Ab 2040 soll die Anlage ins Netz Strom speisen.

Im Jahre 1983 nahm bereits der JET (Join European Torus) als größter Tokamak Seinen Experimentalbetrieb im britischen Culham auf. Leider erwies diese Anlage als die kostspieligste Energievernichtungsmaschine aller Zeiten. Der NSTX- Reaktor, ein nach dem Tokamak- Prinzip gebauter Fusionsreaktor im Princeton Plasma Physiks Laboratory der USA befindet sich noch in den Versuchsanfängen und hat bereits Mrd. US$ verschlungen.

Eine andere Möglichkeit bieten die Solar-Tower-Anlagen in Kombination mit Aufwindkraftwerken, Solartherme und Photovoltaik für die Energieproduktion und die Spaltung unter anderen (mit Hilfe von Katalysatoren) von Methan in Wasserstoff und CO2. Dieses Synthese Gas kann über große Entfernungen zu Verbrauchergebieten ohne Wärmeverluste transportiert werden (20, 22). Im Verbrauchernähe erfolgt die Rückwandlung der exothermen chemischen Reaktion der Methanisierung des Synthesegases mit Hilfe von Methanisierungskatalysatoren und anschließend die Nutzung der erzeugten Hochtemperaturen von 650-700 Grad Celsius für verschiedene Zwecke. Diese Technologie weckt als Übergangstechnologie zumindest einige Hoffnungen.

Befinden wir uns in eine Energiewende? Gibt es tatsächlich unerschöpfliche Energiequellen, die die Kohlenwasserstoffe inkl. Tiefenerdöl und Schiefergas, Kernspaltung und Kernfusion unnötig machen und eine künftige Versorgung unseres Planeten sowie seiner Bevölkerung ermöglichen?

Was ist dabei Fakt und was Fiktion? Wir sind sicher in etwas Unsichtbares eingebettet, das sich im Alltag überhaupt nicht bemerkbar macht und doch vorhanden ist!

Ist dieses eine unsichtbare Energie des Vakuums und wenn ja aus was konnte sie bestehen und wie könnte sie nutzbar gemacht werden?

Gibt es tatsächlich Wellen die sich schneller als die elektromagnetischen Wellen durch den angeblich nicht existierenden Äther bzw. den Hyperraum sich verbreiten?

Gibt es die Skalarwellen und wenn ja gilt es auch bei diesen der berühmte Welle-Teilchen-Dualismus?

Können diese Wellen für vielfältige Anwendungen im Energiesektor genutzt werden?

Raum und Zeit sind wahrscheinlich in ihrer wahren Natur bis heute nicht verstanden worden und können deshalb physikalische Eigenschaften aufweisen, von denen die heutige Wissenschaftler nicht etwas ahnen und wenn ja, sich nicht zu äußern wagen! Jeder Mensch betrachtet das Gefühl das er für den für ihm wichtigen Lebensraum hat, wie er ihm erlebt, als dem einzigen richtigen und authentischen, weil er seine Wahrnehmungen blind aber fälschlich vertraut und damit gibt es keine Möglichkeit dass er verkleinerten oder vergrößerten Punkt festlegt, in der er und seiner Universum sich befindet. Die Eigenschaften des Raumes wie z.B. homogen, farblos, unausgesetzt, stetig, ohne Dimension, unteilbar und ganzes sind einzigartig und nicht wiederholbar.

Vielleicht das was geschafft wird, widerlegt das was ist, eil alles wird geschaffen, alles befindet sich in kontinuierlichen Phasen des Wechsels. Der Raum des Mikrokosmos als auch des Makrokosmos wird als die Entfernung, die Abständen, die Abbildung, der universelle Raum, gekrümmt (Relativität) oder von vornherein unbestimmbar (Quantenmechanik) angenommen.

Alle fundamentalen Gleichungen der Physik bezogen auf die Umkehrung der Zeit sind symmetrische Gleichungen, die Phänomene aber die diese Gleichungen beschreiben sind nicht umkehrbar. Kein Wissenschaftler verdächtigt, dass die Struktur der Zeit, sowie sie uns erscheint aber nicht ist, in Paradoxen verstecken konnte.

Gibt es sie überhaupt als physikalische Größe oder sie ist nur eine innere subjektive Wahrnehmung (Erlebnis) des vergleichenden Denk Verfahrens des menschlichen Gehirns d.h. eine falsche Wahrnehmung des Verstandes?

Die Idee der phantastischen Zeit stellt einen mathematischen Begriff dar, der von der Quantentheorie benutzt wird, um die
Entstehung der Zeit und des Raumes beschreiben zu können. In der Gleichungen der Quantenmechanik erscheint die Zeit nicht als physikalische Größe. Die Akzeptanz dieser als physikalische Größe, erzeugt in der Quantenmechanik eine Reihe von Paradoxe wie z.B. die «Katze von Schrödiger» und in der Theorie der Relativität z.B. die «Zeitmaschine» oder «Reisen in der Vergangenheit».

Literaturverzeichnis

1. Chaziteodorou G. «Wir sind Staub von Sternen» Davlos Nr. 308/Athen, Dez. 2007, S. 21581-21587
2. Dettmer U., Folkerts M. Kächler E.,Sönnichsen A. «Intensivkurs Biochemie» Verlag Elserier GmbH München 1. Auflage 2005
3. Lawrene K. «Quintessenz», The Mysterie of Missing Mass in the Universe New Zork 2004
4. Steinhardt P. Ostriker J. «Die Quintessenz des Universums» Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98
5. Edwin Taykor John Arabala Wecler «Physik der Raumzeit, Eine Einführung in die spezielle Relativitätstheorie» Heidelberg 1992
6. Chaziteodorou G. «Der Teilungsabgrund der Physik wird überbrückt» Davlos Nr. 293/Athen, Juli-August 2006, S. 20011-20015
7. Chaziteodorou G. «Das Feuer der Götter» Davols Nr. 290/Athen, April 2006, S. 19709-19712
8. Smolin L. «Quanten der Raumzeit» Spektrum der Wissenschaft, Dosier 5/2005, S. 32-41
9. Grün H. «Energiequellen der Zukunft» Erdöl, Erdgas Zeitschrift 1974
10. Greene Brian «Der Stoff aus dem der Kosmos ist» Siedler Verlag München 2004
11. Sagan C. «Unserer Kosmos» Droemer Knaur Verlag München, Zürich 2005, S. 105
12. Chaziteodorou G. «Die Kampfgebiete der Armeen des Universums» Davlos Nr. 307/Athen, November 2007, S. 21430-21438
13. Tegmark M. Wheeler D. «100 Jahre Quantentheorie» Spektrum der Wissenschaft, Dosier Januar 2003, S. 6-14
14. Dakoglou I. «Der geheime Kode von Pythagoras und die Enthüllung seine Lehre» Band 1, 2, 3, 4, 5 Verlag Nea Thessis, Athen 1987
15. Kaupp M. «Einstein in der Chemie» Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2008, S. 34-40
16. von Retyi A. «Energie ohne Ende» Kopp Verlag 2013
17. Rith K, Schäfer A. «Der Geheimnisvolle Spin des Nukleons» Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2008, S. 15-21
18. Schütz H. «Thermodynamische Prozesse zur Wasserstoffgewinnung» Haus der Technik, Heft 498, März 1981, S. 24-25
19. Birk H. «Die Demographische Zuwende» Spektrum der Wissenschaft 17. Januar 1989, S. 40-42
20. Chaziteodorou G. «Energieperspektiven der Welt von Morgen» bergabu 3/1994, S. 113-118
21. Chaziteodorou G. «Die Eroberung des Meeresbodens» bergbau 12/1988, S. 533-540
22. Kernforschungsanlage Jülich GmbH «Zusammenfassender Bericht zum Projekt Nukleare Fernenergie (NFE)» Jül-Spez-303, März 1985, ISSN 0343-7639.