Συνεχίζεται η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου

 

Καλημέρα σε όλες και σε όλους,

δημοσιεύω παρακάτω τις τελευταίες παρεμβάσεις στο θέμα της θεοποίησης του Αλεξάνδρου, που βλέπω όμως να κινούνται κυρίως στο νοητικό επίπεδο. Έχοντας ασχοληθεί για πολλά χρόνια με την Γιόγκα και τον Ζεν Βουδδισμό και έχοντας συμμετάσχει σε πολλές ομάδες αυτογνωσίας, έμαθα να συνδέω το νοητικό με το πραγματικό ή όπως λέει ο Βουδδισμός το κεφάλι με το στομάχι. Το κεφάλι είναι καλό, γιατί είναι το κέντρο του εγκεφάλου, μ‘ αυτό σκεφτόμαστε και μ‘ αυτό αποφασίζουμε, όμως αν δεν το συνδέσουμε με την πραγματικότητα, κινδυνεύουμε να γίνουμε παρανοικοί, όπως η τελευταία κυβέρνηση στην Ελλάδα, τα μέλη της οποίας, μην έχοντας ιδέα για το πως πραγματικά λειτουργεί ο κόσμος, νομίζουν ότι τα δήθεν αριστερά αποκυήματα της φαντασίας τους είναι και πραγματοποιήσημα. Δυστυχώς δεν είναι, μπορεί να έχουν κάποια λογική, αλλά λογική έχει και η παράνοια. Πολλά είναι τα παραδείγματα παρανοικών ή και ψυχοπαθών πολιτικών (ιδίως με το σύνδρομο της διπολικής διαταραχής) στην Ελλάδα, ιδίως αυτών που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, άντε μην πω ονόματα και γινω κακός. Και η ελληνική πραγματικότητα με επιβεβαιώνει καθημερινά, διότι τι άλλο συμπέρασμα να βγάλεις, διαβάζοντας ότι οι αριστεροί στα Τρίκαλα θεωρούν τα εκεί κυκλοφορήσαντα λεωφορεια χωρις οδηγό σαν εργαλεία του καπιταλισμου (την ίδια στιγμή που χρησιμοποιούν καπιταλιστικά κινητά ή υπολογιστές!).

Τα γράφω όλα αυτά, γιατί νομίζω, ότι στη συζήτηση αυτή έχουμε παραμείνει στο θεωρητικό μέρος της θεοποίησης του Αλεξάνδρου, παραμελώντας τις δυνατότητες που θα είχε αυτό το εγχείρημα να αλλάξει κάτι στον τόπο, την πιεστική κυριαρχία της θρησκείας του Αβραάμ, που τώρα, σ‘ ένα συνέδριο στην Αθήνα, ζητάει την συμπόρευση της ανατολικής και της δυτικής Εκκλησίας, του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού σ‘ αυτό που λέγεται Οικουμένη ή οικουμενικότητα των εκκλησιών και δεν είναι τίποτα άλλο απο μια άλλη πτυχή της παγκοσμιοποίησης που επιδιώκει ο Σιωνισμός. Και ακριβώς επειδή της Ορθοδοξίας ηγείται ένας κλήρος, που είναι μπλοκαρισμένος από εγκεφαλικά δόγματα, υπάρχει ο κίνδυνος, η σιωνιστική παγκοσμιοποίηση, που επί οικονομικού επιπέδου είναι πλέον μια πραγματικότητα, να συμπληρωθεί όχι μόνο με κυβερνήτες-ανδρείκελα των Σιωνιστών (Πολιτική), αλλά και με την εκκλήσιαστική Οικουμενικότητα. Και άντε μετα να πείσεις την γιαγιά που πιστεύει σε Αγίους και φαντάσματα, ότι η υπόθεση είναι εκ του πονηρού και λειτουργεί εις βάρος της χώρας μας.

Να κλείσω σημειώνοντας, ότι δεν βρίσκω σωστή την απομόνωση της Αστραίας ύστερα απο τις ερωτήσεις που έθεσε στον αγαπητό Αριστοτέλη και που δεν νομίζω ότι ήσαν επί προσωπικού επιπέδου.

Νάστε όλοι καλά και με υγεία

Εμμανουήλ Σαρίδης

…………………………………………………………………..

From: esmu42@otenet.gr
18.10.2015 23:28

Αγαπητοί Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

 ευχαριστώ πολύ που είμαι αποδέκτης όλων αυτών των ωραίων σκέψεων, που αγγίζουν τη ψυχή του ανθρώπου και ομιλούν για τον κόσμο του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού.

Επειδή ομιλώ σε συμπατριώτες μου, που αγαπούν αυτόν το τόπο θα ήθελα να τους εξομολογηθώ τους προβληματισμούς μου, τους οποίους σας επισυνάπτω όπως τους κατέθεσα στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

Είμαι βέβαιος ότι η ανθρωπότης πρόκειται να ζήσει καταστάσεις παρόμοιες ή και χειρότερες από αυτές που βίωσαν οι γονείς μας κατά την διάρκεια του Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (ΒΠΠ), η δε χώρα μας απειλείται να διαμελισθεί, η ιστορία της να αλλοιωθεί σημαντικά ώστε ο Μέγας Αλέξανδρος να θεωρηθεί τελικά ότι είναι  Σκοπιανός.

Η Γαλλία, νικήτρια του Α’ΠΠ μετά από μεθοδευμένες ψυχολογικές επιχειρήσεις των Γερμανών (Γκαίμπελς), βρέθηκε στις παραμονές του Β’ΠΠ να λικνίζεται στα νερά του Σηκουάνα, μέσα σε μια ρομαντική ατμόσφαιρα, απορώντας για την κήρυξη του πολέμου και αρνούμενη να πολεμήσει λέγοντας το περίφημο Pour quoi.? 

H περίφημη οχυρωματική γραμμή Μαζινό έπεσε σαν χάρτινος πύργος γιατί οι υπερασπιστές ήσαν ψυχολογικά απροετοίμαστοι να πολεμήσουν.

Η φωτιά του πολέμου είναι στη γειτονιά μας. Στα τελευταία χρόνια τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι πολλά.

Οι Πρόεδροι των μεγάλων χωρών είναι υπάλληλοι της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (ΝΠΤ) και εκτελούν συμβόλαια θανάτου. Γιατί να λυπηθούν την Ελλάδα;

Η Ελλάδα αν είχε σοβαρούς πολιτικούς και όχι κωλοσφουγγάριους της ΝΠΤ, θα έπρεπε να είχε ενεργοποιήσει την Παλλαϊκή Άμυνα, να έχει ανεβάσει το ηθικό του Λαού, να είχε εντοπίσει τους Δούρειους Ίππους και τα ΜΜΕ που διχάζουν και αποκοιμίζουν τον Λαό.

Οι αποδέκτες του παρόντος, οι,οποίοι έχουν μυαλό και αγάπη για την Πατρίδα κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να ασχοληθούν με χειροπιαστά θέματα που ισχυροποιούν την αποτρεπτική ισχύ της Παλλαϊκής Άμυνας, προκαλούν ρήγμα στη προδοτική κυβέρνηση και βοηθούν ψυχικά τον Λαό.

ΜΘΠΧ

Στέργιος Σμυρλής

…………………………………………………………………

From: Nikolaos Mihakis [mailto:filargos@gmail.com]
Sent: Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2015 10:47 μμ
To: aristotelis kakogeorgiou

Subject: Re: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου

Σεβαστέ Αριστοτέλη κι αγαπητοί Φίλοι.

Νομίζοντας, Αριστοτέλη, πως απευθύνθηκες σε μένα προσωπικά πρέπει να προσθέσω τις τελευταίες παρατηρήσεις μου (αποσπάσματα του βιβλίου), διότι τιμώ τους αρχαίους Οδηγούς Σου (κι όποιος τυχόν κρίνει αναγκαίο ας συμπληρώσει ό,τι μπορεί). Εκεί που αναφέρεται ο καινούργιος «Ναός» βεβαίως και δεν αφορά τον αληθινό Ναό που ίδρυσες, αλλά έναν ιδεατό όπου, σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου, για χάρη του έχει αναπτυχθεί και κατατεθεί ένας δαιμονικός κι ουτοπικός Νέος Δεκάλογος (με τις αρετές του Αριστοτέλη και τη Φιλότητα του Επίκουρου).

Ο Μέγας Δαιμόνιος Σωκράτης είναι που ομιλεί για μετεμψυχώσεις, αγαπητέ μου φίλε (όχι ο άσημος δαίμονάς μου), και Τον σέβομαι πολύ. Και βέβαια πρέπει να τονίσω ότι είναι άδικο ν’ αποδίδεται από την Ιστορία ο τίτλος του Μεγάλου μόνο σε πολιτικά, θρησκευτικά και στρατιωτικά πρόσωπα. Αλλά, επίσης, νομίζω ότι είναι κατανοητό ότι οι εκφραστές του πνεύματος δεν έχουν τέτοιες ανάγκες.

Νομίζω πως χρειάζεται τούτη η τελευταία μου, μα τον Δία και τον χήνα, υπενθύμιση των θέσεων που υποστηρίζει ο «δαίμονας» φίλΑργος στο βιβλίο του (παρμένες από έγκυρες πηγές). Δεν επιθυμώ να πλατειάσω άλλο, παρά μόνον ν’ αποσαφηνίσω τις θέσεις του πλήρως. Καλή τύχη, Αριστοτέλη, στον πάσχοντα φίλο.

Εύχομαι σε όλους Σας, αγαπητές Φίλες και Φίλοι, Υγιεία και ψυχική ισορροπία

Με ειλικρινή Συμπάθεια

Νίκος Μιχάκης

—————————————————-

[…]

Σεβαστές Πολιτείες και διοικητές,

Είστε οι δημοκρατικοί κοινωνικοί θεσμοί, στη θέση των βασιλιάδων, των μοναρχών και των ηγεμόνων. Παλιά κυριαρχούσε ένα άτομο, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρ ή ο Ναπολέων, και πάντα «ελέω Θεού». Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών (356-323 π.Χ.) είχε δείξει αξιόλογα σημεία ανθρωπιάς, γενναιότητας και μεγαλοψυχίας, και υπήρξε ένας κατακτητής σε χρόνους που ο κόσμος ήταν εν πολλοίς άγνωστος και οι λαοί στο σκοτάδι. Εσείς, σήμερα, δεν έχετε άγνοια για τίποτα, κι όλοι γνωρίζομε ότι πατήσατε και το φεγγάρι.

Ο Γουίλ Ντυράν έγραψε για τον Αλέξανδρο: «Εάν ζούσε περισσότερο, είναι αμφίβολο εάν θα αποκτούσε τη διαυγή ευφυΐα του Καίσαρα, ή την εύστροφη κατανόηση του Ναπολέοντα. Έγινε βασιλιάς στα είκοσι και μετά απορροφήθηκε στον πόλεμο και στη διοίκηση· μάλλον δεν μορφώθηκε πλήρως. Ήταν λαμπρός ομιλητής, αλλά έκανε εκατό λάθη όταν έφευγε από το θέμα τού πολέμου και της πολιτικής. Παρέμεινε μέχρι τέλους δούλος της δεισιδαιμονίας, έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στους μάντεις και στους αστρολόγους· πριν από τη μάχη των Αρβήλων, πέρασε τη νύχτα με μαγικές ιεροτελεστίες με τον μάγο Αρίστανδρο και πρόσφερε θυσίες στον ‘θεό’ Φόβο. Μπορούσε να ηγείται χιλιάδων ανδρών, μπορούσε να κατακτά εκατομμύρια, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον θυμό του. Ζούσε μέσα στην παραζάλη του ερεθισμού και της δόξας και αγαπούσε τόσο τον πόλεμο, ώστε το πνεύμα του ίσως να μη γνώρισε ούτε μια ώρα γαλήνης…». Και προσθέτομε ότι αυτή είναι η μοίρα για τους στρατηλάτες σαν τον Αλέξανδρο.

Τι θα ήταν ο Αλέξανδρος χωρίς τον Αριστοτέλη; Δεν ξέρομε (αν και σίγουρα θα ήταν πολύ χειρότερος), όμως ο ίδιος γράφει στον Αριστοτέλη: «θα προτιμούσα να υπερτερώ των άλλων σε γνώσεις παρά στη δύναμη και στην κυριαρχία» (Πλούταρχος, Αλέξανδρος). Οι εμβριθείς μελετητές (και όχι οι ανόητοι κινηματογραφιστές) λένε ότι ήταν ενάρετος και εγκρατής. Όταν οι υπασπιστές του έφεραν μιαν ωραία γυναίκα στη σκηνή του μια νύκτα, ο Αλέξανδρος τη ρώτησε: «Γιατί αυτήν την ώρα;» – «Έπρεπε να περιμένω να κοιμηθεί ο σύζυγός μου», απάντησε εκείνη. Και ο Αλέξανδρος την απέπεμψε, επιτιμώντας τους αξιωματικούς του, ότι εξ αιτίας τους ολίγον έλειψε να διαπράξει μοιχεία! (Πλούταρχος, Ηθικά).

Αγαπούσε με πάθος τον Ηφαιστίωνα, αλλά όταν ο Θεόδωρος ο Ταραντίνος προσφέρθηκε να του πωλήσει δυο έφηβους εξαιρετικού κάλλους, αρνήθηκε κατηγορηματικά και ρώτησε τους φίλους του ποια ψυχική ποταπότητα είχε δείξει ώστε να του γίνει τέτοια πρόταση (Πλούταρχος, Αλέξανδρος). Επιφύλασσε στη φιλία την τρυφερότητα και τη φροντίδα που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τον έρωτα· οι ανόητοι ας λένε ό,τι θέλουν, οι αξιόπιστες πηγές πάντα μαρτυρούν την αλήθεια.

Ήταν προικισμένος στρατηλάτης, αφού ριψοκινδύνευε με τους στρατιώτες του και έγινε αγαπητός σ’ αυτούς με την ανδρεία και την καλοσύνη του (το όνομά του σημαίνει αυτόν που προφυλάσσει τους άντρες). Ήταν και μεγαλόθυμος, όταν συγχώρεσε τον Άρπαλο, τον ταμία που έφυγε με τα χρήματα και μετανιώνοντας επέστρεψε ζητώντας συγγνώμη· και ο Αλέξανδρος τον διόρισε ξανά ταμία, προς έκπληξη όλων, και με καλά πλέον αποτελέσματα (Αρριανός, Ζ 28). Ήταν οπωσδήποτε γενναίος και εμπιστευόταν τους δικούς του. Όταν αρρώστησε στην Ταρσό, κατά το 333 π.Χ, ο ιατρός του Φίλιππος του έδινε φάρμακο, τη στιγμή που ο ίδιος διάβαζε επιστολή του Παρμενίωνα, που του έλεγε να προσέχει τον ιατρό· διότι δήθεν είχε δωροδοκηθεί από τον Δαρείο για να τον δηλητηριάσει. Έδωσε την επιστολή στον ιατρό, και ενώ εκείνος τη διάβαζε ήπιε το φάρμακο, το οποίο και δεν τον έβλαψε.

Όμως ο Άγγλος ιστορικός George Grote (1794-1871) έγραψε στο κύριο έργο του, Ιστορία της Ελλάδας, ότι επανάλαβε τα του Αχιλλέα και Έκτορα, και έσυρε τον νεκρό Πέρση διοικητή γύρω από την πόλη Γάζα (δεμένο πάνω στο άρμα του, με χάλκινους κρίκους από τα πόδια) όταν την κατέλαβε, έχοντας οργιστεί από τη μακρά πολιορκία της. «Έξω γαρ οργής πας ανήρ σοφότερος», λέει ο Ευριπίδης, και το ξεχνούμε όλοι! Μεθούσε από τον ήχο και τη θέα της μάχης, και στη Χαιρώνεια ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε κατά του Ιερού Λόχου των Θηβών. Στον Γρανικό ποταμό αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους, αναγκάζοντας τους συστρατιώτες του να τον ικετεύουν να μένει πίσω, μην τον χάσουν! (Αρριανός Α, 3).

Λένε ότι δεν ήταν μεγάλος στρατηγός, αλλά γενναίος στρατιώτης, και ότι οι στρατηγοί του συνεισέφεραν στην οργάνωση, στην εκπαίδευση και στη νικηφόρο τακτική των μαχών που κέρδισε. Λένε ότι ήταν αναμφίβολα καλός διοικητής και ότι κυβερνούσε με αγαθότητα και σταθερότητα τις περιοχές που κατέκτησε με τα όπλα του· ότι ήταν πιστός στις συμφωνίες που υπέγραφε και ότι δεν ανεχόταν την καταπίεση των υπηκόων εκ μέρους των διοικητών που διόριζε.

Δεν περιφρόνησε ποτέ τα έθιμα των λαών που κατακτούσε, από τη Βαβυλώνα μέχρι την Αίγυπτο. Μετά τη νίκη του στον Γρανικό (334 π.Χ.), κατάργησε τα ολιγαρχικά και τυραννικά πολιτεύματα που είχαν επιβάλει οι Πέρσες στις ιωνικές πόλεις και εγκατέστησε δημοκρατίες. Στη μάχη της Ισσού (333 π.Χ.) κατατρόπωσε τον Δαρείο Γ΄ και έγινε κύριος του ταμείου και της οικογένειάς του, την οποία σεβάστηκε. Όμως στην Τύρο (333 π.Χ.), που είχε μεγάλο φοινικικό στόλο στην υπηρεσία της Περσίας, επικράτησε η θηριωδία (αφού, πρώτα, ο θρησκευτικός φανατισμός των αμυνόμενων τούς οδήγησε να σκοτώσουν τους κήρυκες του Αλέξανδρου).

Δεν ξέχασε ποτέ την ανδρεία του λαού των Πλαταιών (που το 480 π.Χ. αντιστάθηκε νικηφόρα στους Πέρσες), και μετά τη νίκη του στα Γαυγάμηλα (Άρβηλα, 331 π.Χ.), απέστειλε σημαντική οικονομική βοήθεια. Παρά τα ελαττώματά του ήταν ακάματος στρατιώτης και περήφανος αρχηγός και, συμπάσχοντας με τους άνδρες του στην έρημο, έχυσε το νερό στο έδαφος (Αρριανός ΣΤ, 26). Θαύμασε, τελικά, τον τρόπο με τον οποίο οι Μεγάλοι Βασιλιάδες της Περσίας είχαν οργανώσει την αυτοκρατορία τους και ονειρεύτηκε ένα βασίλειο, όπου Πέρσες και Έλληνες θα ενώνονταν ως ίσοι και θα συγχώνευαν τον πολιτισμό και το αίμα τους. Έτσι, έλαβε ως συζύγους του το 324 π.Χ. την Στάτειρα και την Παρύσατη (κόρες του Δαρείου Γ΄ και του Αρταξέρξη Γ΄, αντίστοιχα), έχοντας ήδη νυμφευτεί, τρία χρόνια πριν, τη δεκατετράχρονη Ρωξάνη (από τη Βακτρία, το σημερινό Αφγανιστάν, χώρα του Ζωροάστρη). Πράγμα στο οποίο προχώρησαν πολλοί αξιωματικοί του και πάμπολλοι στρατιώτες, τους οποίους ο Αλέξανδρος προικοδότησε όλους με ποσό που έφτασε τις είκοσι χιλιάδες τάλαντα (Αρριανός Ζ,4). Λένε ότι άρχισε σταδιακά να προτιμά τη συντροφιά των Περσών ευγενών, μιμούμενος τα ήθη τους και δυσαρεστώντας τους δικούς του. Το 324 π.Χ. αυτοανακηρύχθηκε γιος του Άμμωνος-Διός, συμμορφούμενος με το κλίμα της εποχής, για να κυβερνά ευκολότερα τους δεισιδαίμονες και αλλογενείς πληθυσμούς (τότες, το χάσμα μεταξύ ανθρώπου και θεού δεν ήταν τόσον ευρύ, όσο έγινε με τη σύγχρονη θεολογία). Είχε επίγνωση της πραγματικότητας, κι όταν κάποτε αιμορραγούσε (από βέλος) είπε στους φίλους του: «Τούτο είναι αίμα κι όχι ιχώρ αθανάτων» (Πλούταρχος Ηθικά). Όμως οι δικοί του το θεωρούσαν εξευτελιστικό να γονυπετούν ενώπιόν Του. Ο Φιλώτας, γιος του Παρμενίωνα (του ικανότερου στρατηγού του) εξεγέρθηκε, και τελικά σκοτώθηκαν και οι δυο. Και άρχισε σταδιακά η πτώση του εν μέσω αδικοπραξιών και τύψεων, με τη βοήθεια, ως λέγεται, της οινοποσίας. Πεθαίνοντας, το 323 π.Χ., και ερωτηθείς σε ποιον αφήνει την αυτοκρατορία Του, απάντησε: «Στον ισχυρότερο». Τι χρόνια!

Και, βεβαίως, με τον Αλέξανδρο τελείωσε και μια Εποχή. Ο Δημοσθένης κατέφυγε κυνηγημένος, εκ των συγκυριών, στην Καλαυρία (Πόρο) και κατάπιε δηλητήριο. Ο Αριστοτέλης, ριψοκινδυνεύοντας επί έτη για να Τον υπερασπίζεται στην Αθήνα και απογοητευμένος προ πολλού, έφυγε αθόρυβα προς Χαλκίδα: «Για να μη δώσει στην Αθήνα την ευκαιρία ν’ αμαρτήσει δεύτερη φορά κατά της φιλοσοφίας», ως γράφει ο πνευματώδης Grote (Aristotle).

Ο θάνατος της ελληνικής δημοκρατίας δεν ήταν μόνο βίαιος αλλά και ταυτόχρονα φυσικός, λόγω των οργανικών διαταραχών του συστήματος. Η Εκκλησία του Δήμου εκφυλίστηκε σε όχλο, που μισούσε κάθε ανωτερότητα, αμείλικτο στους αδύναμους και ενδεή στους ισχυρούς. Η οικονομία και η ελληνική ελευθερία κατέρρευσαν από μόνες τους. Έτσι, και στην Αθήνα με τη δημοκρατία, και στη Μακεδονία με τη μοναρχία κυριάρχησε το χάος. Η Ελληνική Δημοκρατία πέθανε λόγω διαφθοράς και ανικανότητας. Αλλά όταν πέθανε, οι άνθρωποι συναισθάνθηκαν πόσον ωραίο υπήρξε το απόγειό της. Κι όλες οι μετέπειτα γενιές της αρχαιότητας θεωρούσαν τον αιώνα του Περικλέους και του Πλάτωνος ως το ζενίθ της Ελλάδας και όλης της ιστορίας.

Το σπουδαιότερο είναι, ότι μέσα στην ταραχή και στο χάος των εκστρατειών του διατηρούσε σαφώς στο κέντρο των σκέψεών Του τον μεγάλο σκοπό: Την ένωση όλου του κόσμου της ανατολικής Μεσογείου σε ένα σύνολο, το οποίο θα κυριαρχούνταν και θα εξυψωνόταν υπό του πολιτισμού της Ελλάδας. Είναι πιθανόν ότι το πέτυχε εκείνα τα χρόνια· και ότι ο απόηχος της επιτυχίας έχει φτάσει μέχρι σήμερα, έστω και εξασθενημένος, και σε εμάς.

Και, σήμερα, ονειρευόμαστε τις Παγκόσμιες Ενωμένες Πολιτείες.

Αλλά, αν ο Αλέξανδρος υπήρξε ο ηγετικός νους, όλοι οι Άλλοι ήσαν η συμπληρωματική νόησή του κι ο κορμός Του, εξ ίσου σημαντικοί και θεϊκοί. Τι αξία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, με ένα μόνον εγκεφαλικό ημισφαίριο; Καμιά! Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αυτό ακριβώς καταδεικνύει. Όλα είναι Ένα, τούτο πρέπει να υμνηθεί, διότι μόνον ως ενιαία υπόσταση έχει αληθινή αξία. Κεφαλή, κορμός και άκρα, μαζί. Χωρίς Λαό δεν υπάρχει Πολιτεία, και στην αντίθετη περίπτωση έχομε όχλο […]

Αφιερώσαμε τις σκέψεις μας για ν’ αναδείξομε ένα νέο είδος Ανθρώπου, ο οποίος να κυριαρχείται, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, από τον αγαθοδαίμονα, τον οποίον αποκαλέσαμε Θεάνθρωπο, και που μάλλον εκείνος οδήγησε τον Αριστοτέλη να διατυπώσει τις Ηθικές αρετές του. Και να ορίσει την έννοια της Δικαιοσύνης στις συναλλαγές, ως πράξη χωρίς ζημιές και χωρίς κέρδη. Πράγμα που οι ισχυροί του κόσμου ακόμη το λησμονούν, καθώς και όλοι εμείς οι ανήθικοι ακόμη.

Σήμερα, ο άνθρωπος είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος επί της γης, και όχι μόνον, είναι πραγματικός Θεός· μέχρι και τεχνητούς ήλιους μπορεί να δημιουργεί πάνω στη γη. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι ήλιοι πρέπει ν’ απέχουν πολύ από τη γη, αλλιώς είναι τελείως καταστρεπτικοί και ασύμβατοι με τη Ζωή· γι’ αυτό και χρειαζόμαστε μια νέα, «αιρετική», σχισματική και εκλεκτική Ηθική.

Τα υγιή πρότυπα είναι του τύπου του Μίλτωνα και του Αριστοτέλη. Τα πρωτεία πρέπει ν’ ανήκουν στο Πνεύμα. Ειδικά σήμερα, και μετά από τόσους αιώνες, εάν δώσομε τα πρωτεία στο σπαθί θα πει πως δεν μάθαμε τίποτα.

Φίλτατοι, Θεάνθρωποι, μακροθυμείτε και στοχαστείτε.

Η Δημοκρατία είναι ο υπέρτατος πολιτικός Θεσμός, που πρέπει να είναι σεβαστός, η μόνη σύλληψη του ανθρώπινου πνεύματος που δεν πρέπει να χαθεί. Για τη σύγχρονη κρίση του κόσμου δεν δικαιούμαστε να μεμψιμοιρούμε. Ό,τι σπείραμε χθες, θερίζομε σήμερα. Δεν φταίει η Δημοκρατία, αλλά ο άμουσος βίος, που κάποιοι (αμουσώτεροι των Λειβηθρίων) μας τον επιβάλλουν τεχνηέντως, με πρώτη τη Θρησκεία. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η πάσχουσα Δημοκρατία (ακόμη και νοσούσα δικαιούται του σεβασμού μας), αλλά η ελλιπής παιδεία μας και η συνακόλουθη μισαλλοδοξία. Τούτη η τελευταία είναι, κατά κανόνα, απότοκος της ελλιπούς αυτογνωσίας και του νοσηρού εγωισμού· κι όλα μαζί, με λίγα λόγια, είναι η παγιωμένη και νοσηρή νοοτροπία μας. Ό,τι χειρότερο, σήμερα, θα ήταν να διολισθήσομε σε ακραίες σκέψεις και συμπεριφορές. Αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι η ειλικρινής και τίμια ενδοσκόπηση, ξεκινώντας όλοι να βελτιωνόμαστε εκ των έσω. Να θυμηθούμε ότι όλοι (ανεξάρτητα από έθνη) είμαστε απόγονοι Μεγάλων Προγόνων, και να απαιτήσομε από τους πολιτικούς εκπροσώπους μας ν’ αναστήσουν το κοινό κι ενάρετο Πνεύμα Τους.

Ο καινούργιος «Ναός», που ονειρευόμαστε, πρέπει ν’ αφιερωθεί σε όλους τους Ανθρώπους της Γης, στο Παγκόσμιο Πνεύμα, στο Φως γενικά· το σκότος το απωθούμε στη λήθη. Και κάθε πιστός να προσέρχεται νοερά, ν’ ανάβει την ελένη του (το κερί του), και ν’ αφήνει μια ζωγραφιά, μια εικόνα, ένα αγαλματίδιο ή ένα ρητό (πάντα νοητικά), προς τιμήν εκείνων των Μεγάλων, οι οποίοι ακόμη μας ταΐζουν (ναι, ειδικά εμάς τους νεοέλληνες) και δίνουν σήμερα αξία στις ζωές μας. Δεν αφιερώνομε τον Ναό μας σε ένα μόνο πρόσωπο ή σε μια ιδέα, διότι πρόκειται για μιαν αδιάσπαστη Ενότητα. Αν μεροληπτούσαμε, θα ήταν σαν να περπατούσαμε στον δρόμο που αντιπαθούμε, εκείνον της μισαλλοδοξίας.

Η απάντησή μας στους θρήσκους είναι μια: «Δικαίωμά σας να συνεχίζετε να μισείστε μεταξύ σας στο όνομα του Γιαχβέ, του Βούδα, του Χριστού και του Μωάμεθ, διασπώντας τον Θεό σε κομμάτια. Εμείς, τη μεταφυσική την περικλείνομε ευλαβικά μέσα στο Παγκόσμιο Ποιητικό Πνεύμα και υμνούμε μόνο τη Φιλότητα, στο όνομα του ενιαίου Λόγου».

Στις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου, ο Δάσκαλος αντιπαράθεσε τα Ηθικά Νικομάχεια· και όσοι υμνούν το Φως θα ομιλούν για αυτά και όλα τα άλλα του Αριστοτέλη, όσος χρόνος κι αν περάσει, με ανυπόκριτο θαυμασμό. Ο Αλέξανδρος ήταν ένας λαμπρός διάττοντας αστέρας, ενώ ο Αριστοτέλης θα δείχνει πάντα μιαν ανυπέρβλητη Ηθική πορεία, σταθερός και απαράλλακτος ωσάν τον Πολικό.

Ο Αλέξανδρος είναι πρότυπο ρεαλισμού, ενώ η Αριστοτέλεια Ηθική είναι υπέρ-ρεαλισμός, δηλαδή ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε ευρεία εφαρμογή. Είναι μια Ουτοπία, που περιμένει ν’ αποκτήσει πραγματική υπόσταση· και μέχρι τούτο να συμβεί, θα ονομάζεται ΙΔΑΝΙΚΟ ή υπερπραγματικό. Άλλο πρότυπο, και άλλο ιδανικό. Το πρότυπο είναι δείγμα, κανόνας, υπάρχει ή υπήρξε κάποτε στη φύση. Το ιδανικό είναι ιδεατό, υποθετικό και ανύπαρκτο, υπάρχει μόνο στη φαντασία, είναι η Ουτοπία. Ανεπίτρεπτο να συγχέονται οι έννοιες. Ο ένας ύμνησε τις ικανότητες της σκέψης, και διατύπωσε με ακρίβεια τα των αρετών, ο άλλος τις ικανότητες της ορμής και της σάρκας, ενδίδοντας στα ανθρώπινα πάθη.

Έκτοτε, έχουν περάσει πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας, έχει αθροιστεί απίστευτη εμπειρία. Η θαυμαστή προσπάθεια των λαών ν’ ανεβούν πιο πάνω από τη λάσπη συνεχίζεται και πρέπει να ολοκληρωθεί. Πολλές φυσικές δοξασίες του Αριστοτέλη ανασκευάστηκαν από τις Επιστήμες, η δουλεία έχει απορριφθεί, και μάλλον δεν υπάρχει γωνιά πάνω στον πλανήτη που να παραμένει ακόμη άγνωστη και ανεξερεύνητη. Ο Αλέξανδρος υπήρξε κυρίως στρατηλάτης και κατακτητής, κι όταν οι κατακτήσεις χάνονται, το μόνο που απομένει είναι ο στοχασμός. Ευτυχώς, παραμένει η Ηθική του Δασκάλου.

Αυτό που σήμερα υποστηρίζομε είναι ότι πρέπει να επικεντρωθούμε, μετά από όλη αυτήν την εμπειρία, στον σεβασμό προς το σύνολο της Ζωής. Πράγμα που μπορεί να γίνει θάβοντας τα πάθη μας και δίνοντας προτεραιότητα στις ομοιότητές μας· δηλαδή εξοβελίζοντας κάθε ηθική πρακτική που μας διχάζει, όπως είναι η φοβερή θρησκεία. Τα πρότυπα δεν μπορεί να είναι μεταφυσικοί χαρακτήρες, ούτε κατακτητές και  πολέμαρχοι· δεν έχουν καμιά σχέση με τον τύπο ανθρώπου που ονειρευόμαστε. Το Νέο Ηθικό Πρότυπο πρέπει να είναι πάντρεμα Ποίησης και Σουρεαλισμού. Οι Ανθρωπόθεοι υπάρχουν, αν θελήσομε να τους δούμε, παντού.

Πρέπει ν’ αγκαλιάσομε το Φως, όπου και αν βρίσκεται αυτό, αλλιώς δεν κάνομε τίποτα καινούργιο, παρά μόνο να επαναλαμβάνομε θλιβερά ιστορικά κεφάλαια. Ο στόχος που μας πρέπει είναι να τα κλείσομε οριστικά και ν’ αναστήσομε τον Κόσμο, ενωμένοι και πανίσχυροι […]

Ο Υπεράνθρωπος τα πέτυχε όλα, όσα μπορούσε να κάμει τα έκαμε και με το παραπάνω. Ο στόχος του διαδόχου του, του Ηθικού και Δίκαιου Θεανθρώπου, πρέπει να είναι ένας. Το ανέφικτο! […]

Υγιαίνετε

………………………………………………….

Στις 18 Οκτωβρίου 2015 – 7:57 μ.μ., ο χρήστης aristotelis kakogeorgiou <aristotelianmarathon@live.com> έγραψε:

Αγαπητέ μου Νίκο,

Παρότι υπάρχουν ορισμένες διαφορές στις συζητήσεις μας, χαίρομαι παρόλα αυτά όταν διαβάζω τις απαντήσεις σου, οι οποίες όχι λίγες φορές με  φέρνουν σε αμηχανία.

Ίσως σε κάποια σημεία δεν μπόρεσες να με καταλάβεις ή ίσως εγώ δεν μπόρεσα να σου δώσω να καταλάβεις τους λόγους που με ώθησαν να προβώ σε ενέργειες και πράξεις που δικαιολογημένα φαίνονται απρόσιτες και ίσως παράλογες.

Μου αναφέρεις ότι ίσως είμαι ενσάρκωση κάποιου από την αρχαιότητα και για τον λόγο αυτό αγωνίζομαι για την αναβίωση ορισμένων γεγονότων που έχουν σχέση με την εποχή της αρχαιότητας. Εγώ δεν πιστεύω στις ενσαρκώσεις χωρίς βέβαια να μπορώ να το αποδείξω. Κανένας μας δεν μπορεί να αποδείξει το αντίθετο απ ότι πιστεύει αλλά ακόμα ούτε και αυτό που πιστεύει. Το σκοτεινό και το αόρατο συνοδεύουν πάντοτε τους αγώνες μας.

Ουσιαστικά εγώ ταυτίζομαι απόλυτα με τις δικές σου απόψεις μόνο που στην επιδίωξη της επίτευξης των στόχων που θέτουμε και που δεν διαφέρουν ακολουθούμε διαφορετικούς δρόμους. Ίσως όμως οι διαφορετικοί αυτοί δρόμοι να μην είναι παράλληλοι και κάπου να συναντηθούν  και αυτό το πιστεύω χωρίς επιφυλάξεις. Τώρα ποιος από τους δύο δρόμους είναι ο συντομότερος και ο οικονομικότερος δεν μπορώ να το προεξοφλήσω.

Έχουμε συζητήσει πολλές φορές και ξέρεις ότι εγώ αγαπώ, σέβομαι τη φύση για την οποία αγωνίζομαι έμπρακτα και διαθέτω το μεγαλύτερο κομμάτι από τη ζωή μου.

Βλέπω όλο τον κόσμο ως συνανθρώπους  είτε αυτοί είναι Τούρκοι, είτε Σκοπιανοί ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι υπέρ μιας ενωμένης ανθρωπότητας με ίσα δικαιώματα απέναντι στους ανθρώπινους νόμους όπως στους νόμους της φύσεως. Λέω της φύσεως γιατί οι ανθρώπινοι εξυπηρετούν συμφέροντα της κλίκας των εξουσιαστών.

Εμπόδιο όμως για την επίτευξη μιας τέτοιας κοινωνίας είναι όλα τα κατεστημένα, είτε αυτά είναι πολιτικά ή είναι θρησκευτικά.

Σίγουρα την στιγμή αυτή σκέφτεσαι και χαμογελάς. Αφού είμαι εναντίον των θρησκειών πως εγώ  αναβιώνω μια θρησκεία; Έχεις δίκαιο. Θέλω στο σημείο αυτό να προσπαθήσεις να καταλάβεις το σκεπτικό που με ώθησε  να αναλάβω πρωτοβουλία για την εν λόγω ενέργεια.

Με την ενέργεια αυτή, επιθυμώ να καταρρίψω τα μυθεύματα των θεών που κατασκεύασαν κάποιοι αποβλέποντας στην  κατάληψη ή την δημιουργία μιας νέας εξουσίας. Έπλασε λοιπόν η αρρωστημένη φαντασία τους ανύπαρκτους θεούς, τους  έδωσε υπερφυσική και επίγεια εξουσία, υποσχέθηκε παραδείσιες αποκαταστάσεις και έτσι μπόρεσε να αλυσοδέσει  όλη την ανθρωπότητα με ψεύτικες υποσχέσεις και ανύπαρκτους προσωποποιημένους  θεούς τους οποίους στη συνέχεια  στόλισε με «αρετές», «αγαθοεργίες» και δυνάμεις που ξεπερνούν και αυτούς τους συμπαντικούς νόμους.

Είναι καιρός και δεν είναι καθόλου ξεπερασμένη μια ηράκλεια προσπάθεια να αντιληφθεί η ανθρωπότητα τις παγίδες που την έριξαν χωρίς να μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Πρέπει να μάθει ότι οι θεοί είναι δημιουργήματα των ανθρώπων και ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα κανενός θεού. Πρέπει να απελευθερωθεί από τον φόβο και τον τρόμο που του προκαλεί «αυτός» ο θεός που κάθεται σε μια πολυθρόνα  κάπου στο κέντρο του τεράστιου σύμπαντος και αποφασίζει ανά πάσα στιγμή για την τύχη του. «Αυτός» ο θεός, που δεν είναι παρά το φονικό όπλο  των εξουσιαστών  πρέπει να γκρεμιστεί και σίγουρα μαζί του το κατεστημένο. «Αυτός» ο θεός δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο προς μίμηση. Δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε και είναι περιττό να υπάρχει και να τροφοδοτεί τους ανθρώπους με το ναρκωτικό της πίστης.

Τα πρότυπα που απαιτούνται για τον άνθρωπο είναι όλα αυτά που αναφέρεις και σίγουρα οι μεγάλοι πατέρες της αρχαιότητας. Όμως για να  δώσουμε ένα χτύπημα στο ασυνείδητο και ελεεινό κατεστημένο χρειαζόμαστε μια σφήνα όπως έκανε ο Αλέξανδρος για να διαλύσει το υπέρογκο στράτευμα του Δαρείου. Και πάλι το ξέρω σκέφτεσαι ότι χρησιμοποιώ ως παράδειγμα  μια πολεμική πραγματεία. Και πάλι σου δίνω δίκαιο αλλά μην ξεχνάς ότι τα πάντα δυστυχώς διευθετούνται με πόλεμο όταν δεν υπάρχει καλλίτερη λύση «Πατήρ πάντων πόλεμος εστί». Ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με σπαθιά και με δόρατα και με ατομικές βόμβες. Και μια ευγενική διαμάχη είναι ένας πόλεμος. Αυτό εννοούσε ο Ηράκλειτος. Εννοούσε την σύγκρουση των αντιθέσεων που πάντοτε ξεπηδάει κάτι καινούργιο. Εάν βέβαια  οι συγκυρίες  επιβάλουν να πάρεις το σπαθί στο χέρι δεν είναι καθόλου ανήθικο και απάνθρωπο αφού σε μια τέτοια περίπτωση προστατεύεις την απειλούμενη ζωή τόσο τη δική σου όσο και των αγαπημένων σου συνανθρώπων.

Για μένα ο Αλέξανδρος μέσα σε όλα τα λάθη που έκανε δεν χάνεται  το γεγονός της απελευθέρωσης των Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας αλλά και άλλων κρατών όπως η Αίγυπτος που καταδυναστευόταν από τον Δαρείο. Ακόμα απομάκρυνε τον μόνιμο κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη από την κατάκτηση των Περσών.

Δεν ξέρω πως το βλέπεις, αλλά εγώ δεν θα ήθελα να είμαστε απλώς θεατές σε μια τέτοια δραματική θεατρική παράσταση. Ασφαλώς δεν είναι ωραίο να σφάζονται και από τις δύο μεριές και όχι λίγες φορές αθώες ψυχές. Αυτή η σφαγή όμως έλαβε χώρα πολλές φορές  στην Ελλάδα χωρίς να φταίνε οι Έλληνες. Μην ξεχνάς τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, τις Θερμοπύλες, τις Πλαταιές.  Και ο κίνδυνος της επανάληψης μιας τέτοιας τραγωδίας ήταν πολύ σίγουρος εάν δεν βρισκόταν ένας Φίλιππος και ένας Αλέξανδρος  να δώσουν ένα τέλος  στο πανηγύρι  της αιματοχυσίας που προκαλούσαν πάντοτε οι Πέρσες.

Η άποψή σου για όσους μεγάλους σοφούς και επιστήμονες αναφέρεις είναι πολύ σωστή. Όλοι αυτοί είναι ήρωες και θεοί και ο Αλέξανδρος κατά ένα μεγάλο μέρος είναι δικό τους δημιούργημα. Με την αναβίωση της θεοποίησης του Αλεξάνδρου δεν πετάχτηκαν αυτοί στον Καιάδα. Αντίθετα θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει τόσο στο ναό όσο και στις εκδηλώσεις. Όλοι αυτοί μαζί με τον Αλέξανδρο είναι μια αδιαχώριστη  μονάδα. Και η μονάδα αυτή λέγεται «Ελληνισμός». Κανένας δεν είναι περιττός και ο καθένας έβαλε το δικό του επιστημονικό λιθαράκι  στον ανεκτίμητο πύργο του ελληνικού πνεύματος.

Ο Αλέξανδρος δεν ήταν επιστήμων αλλά ήταν γεννημένος ηγέτης και η ύπαρξή του ήταν πολύτιμη αφού κατά κάποιον τρόπο έκανε αυτό που οι άλλοι δεν ήταν για κάτι τέτοιο εντεταλμένοι.

Με την αναβίωση της θεοποιήσεώς του δεν αλλάζει  κάτι σχετικά με την προσφορά όλων αυτών που έθεσαν τις βάσεις των επιστημών και φώτισαν την οικουμένη με την δάδα του Προμηθέα. Απλώς υπάρχει ένας ηγέτης πλαισιωμένος από τα μεγάλα πνεύματα των προγόνων του Ελληνισμού, που συνιστούν μια τεράστια πνευματική δύναμη ικανή να σφηνωθεί στα κατεστημένα  των εξουσιαστών  με απώτερο σκοπό να τους αναγκάσει να γίνουν κοινωνικοί  αποβλέποντας στο κοινό και όχι στο ατομικό συμφέρον.

Δυστυχώς αγαπητέ Νίκο πρέπει να σταματήσω. Έχω ένα σκύλο με ορό και διακόπτω συνεχώς επειδή μετακινείται και χάνεται η ροή του υγρού. Είναι πολύ άρρωστος. Κάνω ότι μπορώ να τον βοηθήσω και το καταλαβαίνει.

Σε χαιρετώ

Με την αγάπη μου σε όλη την οικογένειά σου

Αριστοτέλης

……………………………………………………………………………

From: jdimi1@optusnet.com.au
To: aristotelianmarathon@live.com
Subject: RE: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου
Date: Sat, 17 Oct 2015 09:19:04 +1100

Παρακαλω οπως διαγραφει η διευθυνσις μου εδω και τωρα.

………………………………………………………………………….

From: aristotelis kakogeorgiou [mailto:aristotelianmarathon@live.com]
Sent: Friday, 16 October 2015 11:20 PM
Subject: RE: Η συζήτηση για την θεοποίηση του Αλεξάνδρου

Αγαπητή Αστραία,
Ξεφεύγεις από την ουσία και δεν ξέρω για ποιό λόγο μαζεύεις βιογραφικά σημειώματα. Τι θα εξετάσουμε τώρα και θα κρίνουμε εμείς εάν και κατά πόσο η ιστορική πραγματεία της θεοποίησης του Αλεξάνδρου είναι γεγονός ή όχι; Θα μπούμε τώρα στην διαδικασία να εξετάσουμε κατά πόσο ο Πλούταρχος, ο Απολλόδωρος, ο Αριανός, ο Καλισθένης και το Αιγυπτιακό Μαντείο του Άμμωνα Δία είπαν αλήθεια ή ψέματα;
Η δεχόμαστε χωρίς πολλά πως και γιατί την στιγμή που  υπάρχουν τόσα ιστορικά δεδομένα τον Αλέξανδρο ως τον τελευταίο θεό των Ελλήνων, γιό του Δία όπως όλοι οι αναγορευμένοι θεοί από τους Έλληνες ή τον πετάμε όπως τον πετάξαμε μέχρι σήμερα. Η Αλεξανδρινή θρησκεία  υπήρχε από το 332 π.Χ και σήμερα είναι ζωντανή αφού  η αναβίωσή της αναγνωρίστηκε από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Η Αλεξανδρινή θρησκεία είναι πλέον αναβιωμένη και οι ναοί που οικοδομήθηκαν προς τιμή της  είναι μηνύουν αυτό το χαρμόσυνο γεγονός. Δεν πρέπει να γίνεται λόγος  για το εάν και το πως. Είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσεις αυτό που υπήρξε, αυτό που ανήκει στον Αλέξανδρο και αυτό επί τέλους έστω και αργά αναβίωσε νομικά;
Να κάνουμε συζήτηση πως  αυτό το υπαρκτό πλέον γεγονος θα  εξαπλωθεί, θα αγκαλιαστεί και θα αποδωθεί η δίκαιη ευγνωμοσύνη και αγάπη  στον Αλέξανδρο. Η αμφισβήτηση  αυτού του γεγονότος δεν ανήκει στους Μακεδόνες και λοιπούς Έλληνες. Ο Αλέξανδρος μισούσε  την λέξη αυτή. Δεν ήθελε να τον αμφισβητούν γιατί ήταν σίγουρος για ότι σκεφτόταν και ότι επιχειρούσε.
Μην αρχίζουμε λοιπόν να ψευτοφιλοσοφούμε γυρεύοντας πράγματα που θα χρησιμοποιηθούν ως αμβισβήτηση για την ενσάρκωση αυτού του γεγονότος.
Μου ζήτησες ορισμένα πράγματα και εγώ σου απάντησε. Σου τα έστειλα όλα, τι έγινε δεν τα είδες; Γιατί δεν  αναφέρεις τίποτε  και καταφεύγεις τώρα πάλι σε συλλογή βιογραφικών;
σε χαιρετώ
Αριστοτέλης Κακογεωργίου
Αρμόδιο στέλεχος Δημοσίων Σχέσεων της Ομάδας „Ε“ της Αλεξανδρινής Θρησκείας

…………………………………………………………….

Στις 16 Οκτωβρίου 2015 – 7:30 μ.μ., ο χρήστης Nikolaos Mihakis <filargos@gmail.com> έγραψε:

Αγαπητοί Φίλοι

Ο μόνος τρόπος να δραπετεύσω από τα πάθη μου είναι ο λόγος και Σας ευχαριστώ Όλους που εξ αιτίας Σας και μαζί Σας απαλύνονται προσωρινά οι ένοχες αναμνήσεις μου. Πολλές φορές μπήκα στον «πειρασμό» της σιγής, αλλά δεν μπορώ να υποταχθώ ακόμη. Έτσι, φαίνεται, όπως δεν μπόρεσα να κάμω πράξη όσα μεγάλα λόγια τρίτων με συγκίνησαν μέχρι τα εξήντα μου, κι ακόμη δεν έμαθα ν’ αγαπώ.

Έχω εκφράσει τον θαυμασμό μου για τα έργα Σου ποικιλοτρόπως και Σ’ ευχαριστώ, Αριστοτέλη, που μου αποδίδεις, τόσον εύκολα, κοσμητικά επίθετα που, όντως, δεν αξίζω. Όμως, τι σημαίνει η λέξη θαυμασμός;

Όταν ο Σωκράτης ερωτάται από τη Διοτίμα στο «Συμπόσιο» και δεν γνωρίζει την απάντηση, παραδέχεται: «Και εγώ θαυμάζω» (δηλαδή αγνοώ). Θαυμασμός κατά τον Άγγλο Χομπς είναι η χαρά της επαφής με το καινοφανές, που μαζί  με την περιέργεια οδηγούν στη Γνώση. Μου φαίνονται ωραιότατοι ορισμοί. Έτσι, κι εγώ, αγνοώ πολλά και συχνά είπα, έπραξα κι ακόμη πράττω, ελλιπώς.

Ο θαυμασμός μου θα γινόταν αληθινός σεβασμός προς το πρόσωπό Σου (θα ταυτιζόσουνα, πάραυτα, με τη γνώση του Αγαθού) αν αφιέρωνες τον Ναό στο Ελληνικό Πνεύμα, στην Ηθική και στον Δάσκαλο Αριστοτέλη, ο οποίος ριψοκινδυνεύοντας επί έτη για να υπερασπίζεται τον Μέγα μαθητή Του στην Αθήνα και απογοητευμένος προ πολλού, έφυγε αθόρυβα προς Χαλκίδα μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου: «Για να μη δώσει στην Αθήνα την ευκαιρία ν’ αμαρτήσει δεύτερη φορά κατά της φιλοσοφίας», ως έγραψε ο πνευματώδης Άγγλος ιστορικός George Grote (1794-1871, A History of Greece-Aristotle). Πεθαίνοντας, ο Αλέξανδρος, το 323 π.Χ., και ερωτηθείς σε ποιον αφήνει την αυτοκρατορία Του, απάντησε: «Στον ισχυρότερο». Ο Δάσκαλος ύμνησε την Ηθική εκ του Λόγου, ενώ τα τελευταία λόγια του Μαθητή είχαν σχέση με την ισχύ και την αιματοχυσία.

Συμφωνώ με την Αστραία ότι: «…Στην εποχή μας είναι πλέον ξεπερασμένα και τα κόμματα και οι θρησκείες και οι άνθρωποι ψάχνουν για κατανόηση και εξηγήσεις. Δεν έχει νόημα και στερείται πρακτικού αποτελέσματος μια στείρα προγονοπληξία. Η  αρχαία Ελλάδα πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και όχι μια απλή παπαγαλία για το τι  είπαν και  τι κάνανε οι πρόγονοι μας, που τόλμησαν και σκέφτηκαν με καινούργιο για την εποχή τους τρόπο με πολλά λάθη τους και πολλά σωστά… Είμαι όμως υπέρ της Ελληνικής Φιλοσοφίας, μιας Ελεύθερης Πατρίδας και μιας Ανθρώπινης Κοινωνίας. Οι θεοί με τους θεούς και οι άνθρωποι με  τους ανθρώπους».

Όλα σωστά και δίκαια, κι ας μένουν οι αμφιβολίες για το «τσούρμο αυτιστικών ανθρώπων και μια  φωτογραφία  φολκλόρ για τους τουρίστες»… Και, βέβαια, νομίζω ότι η αναφορά Της στους θεούς εννοεί εκείνη την αόριστη και  γενική προσέγγισή τους με τη μεταφυσική έννοια.

Όσοι έχτισαν τον εξαίσιο Ναό για την Αθηνά, υπερβαίνοντας την κοινή αρχιτεκτονική και αγγίζοντας την αισθητική τελειότητα, ουδέποτε φαντάστηκαν ότι υμνούν τον Θεό που είναι μέσα τους. Ποτέ άλλος Θεός δεν τους βοήθησε, αποδεδειγμένα, στους σκληρούς αγώνες τους, ούτε μπόρεσαν ν’ αποφύγουν τελικά την παρακμή και τον σταδιακό αφανισμό τους. Δεν είναι έτσι; Αυτός ο ένδον εαυτού Θεός, μπορεί να δημιουργεί σήμερα τεχνητούς ήλιους πάνω από τη γη, υπερβαίνοντας τώρα ξεκάθαρα τα όρια της έπαρσης και της αναισχυντίας, και έχοντας πραγματώσει τη νιτσεϊκή αντίληψη περί μεγαλείου και ηθικής (μικρό ήτα). Κανένας ξένος Θεός δεν αντέδρασε όταν ξέσπαγαν οι τεχνητοί ήλιοι, και στους τοίχους της Χιροσίμα ζωγραφίζονταν ανθρώπινα περιγράμματα. Δεν έχουν εδώ θέση οι ανόητες και αόριστες μεταφυσικές ερμηνείες ξεπερασμένων «σοφών». Εμείς φτιάξαμε έγγιστα τους ήλιους, εμείς είμαστε οι Θεοί, εμείς φταίμε! Να μάθομε, λοιπόν, από τα λάθη μας. Τούτο είναι το χρέος μας.

Χάρηκα, πραγματικά, που είδα προ ετών τον σημερινό Ναό στο διαδίκτυο και ένιωσα τότες την ανάγκη να Σε επαινέσω, Αριστοτέλη, για τη μοναδική πρωτοτυπία Σου (κι ας υπάρχουν διαφορετικές απόψεις).

Όμως, η Ελληνική Φιλοσοφία έδειξε τον δρόμο της αρετής κι εμείς ακόμη ξεχνούμε κι αποστρέφομε τις κεφαλές…

Οι άνθρωποι, είναι αληθινό, δεν γεννιούνται ίδιοι (όμοιοι), όμως από αιώνων το ασίγαστο ανθρώπινο όνειρο είναι η κοινωνική ισότητα. Δεν έχει καμιά σημασία το πολιτικό σύστημα (στο οποίο έχουν αναλωθεί όλοι οι στοχαστές της ουτοπικής κοινωνίας), αλλά οι Ηθικές προτεραιότητές μας. Η μόνη απ’ αυτές που μπορεί να οδηγήσει στον ιδανικό κόσμο, χωρίς να χρειάζεται καμιά απόδειξη, λέγεται Ισότητα. Όταν κυριαρχεί τούτη η ηθική έννοια κάθε πολιτικό σύστημα, κάθε πολιτειακή οργάνωση είναι δυνητικά τέλεια. Χωρίς εξισωτική Ηθική τα αμαρτήματα που περιέγραψε ο μακαρίτης Αυστριακός ηθολόγος και ιατρός Λόρεντζ θα διογκώνονται συνεχώς («Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας», Κόνραντ Λόρεντζ, εκδ. Γλάρος, 1974).

Ο δαίμονάς μου το προχωρεί περαιτέρω κι ονειρεύεται τις «παγκόσμιες ενωμένες πολιτείες», κι ας απέτυχε να σταθεί ως άξιος γιος. Με την αδρά εξομολόγησή μου θέλησα να θυμίσω σε Όλους πόσο βαρύς είναι ο πόνος της αποτυχίας πάνω σε Ηθικά θέματα. Η Ηθική (του Νόμου, όχι η μεταφυσική ηθική των θρησκειών) είναι το παν, ένας καθαρός σουρεαλισμός που αντιμάχεται την πραγματικότητα της σάρκας.

Όμως για να είναι οι διάλογοι γόνιμοι πρέπει να σεβόμαστε κατά γράμμα τους Νόμους της Τυπικής Λογικής (τον πρώτο νόμο της Ταυτότητας [κάθε έννοια για οποιοδήποτε πράγμα, πρέπει να είναι η ίδια, ταυτόσημη με τον εαυτό της, δηλαδή, σε κάθε κρίση, σε κάθε συλλογισμό η έννοια πρέπει να χρησιμοποιείται με μια μόνο και την ίδια πάντα σημασία], όπως και τον τέταρτο του Αποχρώντος Λόγου [κάθε κρίση πρέπει να ξεκινά από αποδείξεις, δηλαδή από άλλη κρίση ή συλλογισμό που έχει αποδειχτεί ορθή και ν’ αποτελεί την μείζονα πρόταση]). Αν τούτα δεν γίνονται σεβαστά τότες καμιά συζήτηση δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος, αλλά καταντά μάταιη φλυαρία.

Η Φιλία και η Αγάπη δεν θέτουν προϋποθέσεις που εδράζονται σε ομοιότητες ή ανισότητες, τις ξεπερνούν αυτόματα μόλις οι έννοιές Τους εννοηθούν. Η επιλογή τους είναι μια απόλυτη κι αυθόρμητη ταπείνωση του εγώ, που δίνει προτεραιότητα στο Εμείς.

Νομίζω ότι ως προγενέστερη αξία που αξίζει να υμνούμε πρέπει να είναι η Φιλότητα, διότι πριχού αρχίσει να φιλοσοφεί ο πρωτόγονος φαίνεται φυσικό πως είχε πρώτα δεθεί σε ομάδες (εξ ανάγκης). Άρα πρώτα πρέπει να κατανόησε την έννοια της φιλικής ή εχθρικής συνύπαρξης (φιλότης-νείκος) και μετά τις άλλες φυσικές και μεταφυσικές ανησυχίες του και τις αφηρημένες έννοιες (αλήθεια, δικαιοσύνη κλπ).

Μόλις κατανοηθεί η Φιλότητα οι υπόλοιπες έννοιες έρχονται στο προσκήνιο από μόνες τους. Μόλις επιτευχθεί η φιλική διάθεση εύκολα ανακαλύπτονται κι ορίζονται οι υπόλοιπες, αρκεί να τιμούμε τους Νόμους της Λογικής κι όχι να παραμένομε έρμαια της σάρκας και του εγώ. Εύκολα ο λιγότερο σπουδαγμένος θα δεχτεί ως αληθείς τις προτάσεις που αγνοεί, και τις οποίες παρουσιάζουν οι άλλοι με ειλικρίνεια και τιμιότητα Αλλιώς, «ου σε πείσω καν σε πείσω»…

Φιλότης σημαίνει την κατανόηση ότι μόνος μου είμαι τίποτα, ότι την αξία μου την παίρνω από την ομάδα. Ότι ζω, αναπνέω, τρώγω, πίνω, δηλαδή υπάρχω μαζί και εξ αιτίας των Άλλων. Πράγματα που πρέπει να διδασκόμαστε νωρίς, διαφορετικά (όπως στην περίπτωσή μου) είναι στείρα γνώση, αφού ήδη έχει παγιωθεί το εγώ (εις βάρος του Εμείς) λόγω της έξης (εθισμού).

Γι αυτό δίνω έμφαση στις Ηθικές αξίες όπως τις διατύπωσε ο Μέγας Αριστοτέλης (πλήρεις, κατά τη γνώμη μου, και σίγουρα απότοκες του Θεανθρώπινου Λόγου) και τώρα, καθώς γερνώ, απαρνούμαι πλήρως κάθε αντιπαράθεση, κάθε αιμορραγία και σαρκοφαγία (εκ του ξίφους). Και παραλληλίζω, ανενδοίαστα, τον Αλέξανδρο με ένα λαμπρό διάττοντα αστέρα, τον δε Δάσκαλο Αριστοτέλη (παρά τις τόσες πλάνες Του) με τον Πολικό.

Έχω κάνει λάθη, πολλά λάθη, πλήγωσα πολλούς ανεπανόρθωτα κι ακόμη προσπαθώ να μάθω να φιλώ. Ξέρω πια, σχεδόν αιματηρά, πόσο δύσκολο είναι ν’ αλλάζεις πορεία. Αν δεν το πετύχομε ομαδικά, Φίλτατοι, καταδικάζομε τα παιδιά μας να ζήσουν τα ίδια μ’ εμάς.

Τα θαυμαστά ζευγάρια που περίγραψες, φίλε Αριστοτέλη, μπορεί να ήσαν πυθαγόρειοι φιλόσοφοι (Δάμων και Φιντίας), στρατηλάτες (Αχιλλέας, Αλέξανδρος) ή μόνον «εραστές κι ερωμένοι»… Ό,τι κι αν ήσαν είναι προφανές ότι είχαν «χάσει εαυτούς», δηλαδή ήξεραν, έστω και μερικώς, ν’ αγαπούν (να φιλούν). Κι Εσύ, Άνδρα, δεν αποκλείεται να είσαι μετεμψύχωση κάποιου σεβαστού κι αξιότιμου αρχαίου για να προσπαθείς με τέτοιο σθένος στα έργα Σου υπέρ Εκείνων. Όλοι, όλοι Σας Θεοί και δεν το ξέρετε!

Στην Οδύσσειά Του ο Τηλέμαχος συμβουλεύει τον πολύπαθο και Πολύτροπο με τα ακόλουθα λόγια (ραψωδία Α, στ. 246-248, και 369-371):

«Αν ήμουν βασιλιάς, στου πλάτανου τον ίσκιο θα καθόμουν

και σαν πατέρας τα παράπονα θα γρίκουν του λαού μου,

δίκια τη λευτεριά και το ψωμί μοιράζοντας στο πλήθος·…

Κύρη, με καλοσύνη μίλησε στο αγαπημένο πλήθος·

κράτα τη μάνητα σαν άρχοντας, και βάλε με το νου σου

ψυχή πως έχει κι ο λαός, Θεός κι αυτός, μα δεν το ξέρει!»

Και στον Φτωχούλη Του (πάντα ο Καζαντζάκης), έγραψε: «Τι είναι η αγάπη, αδερφοί μου; Δεν είναι μονάχα συμπόνια μήτε καλοσύνη, στη συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει, στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν, το εγώ κι εσύ αφανίζουνται. Αγαπώ θα πει χάνουμαι».

Χάνουμαι, κατά τη γνώμη μου, θα πει πως διάγω τον βίο ως μέρος του Όλου και μόνο, πάντα πρόθυμος ν’ αγαπώ και να μαθαίνω, να υμνώ τη συνολική ευδαιμονία κι όχι την ατομική και να μη σταματώ να την ονειρεύομαι και να επιθυμώ να χτιστεί πάνω στη βάση τής Ισότητας. Αλλιώς η ιστορία θα επαναλαμβάνεται και «Η Ζωή εν Τάφω» του Στράτη Μυριβήλη θα είναι ατέλειωτη (με ασήμαντες μόνον παραλλαγές).

Όμως, θαυμάσιε Αριστοτέλη, παρ’ όλα τα παραπάνω, συνεχίζω να δηλώνω πως θεωρώ ότι έχεις πλήρες το δικαίωμα να πράττεις κατά τη συνείδησή Σου, όπως κι Όλοι Εσείς που ικανά φιλοσοφείτε. Για να δράσομε ομαδικά κι αποδοτικά προς το κοινό όφελος πρέπει να μάθομε ν’ αγαπούμε (να Φιλούμε) και ν’ απαντούμε ευθαρσώς.

«Βγάλε λοιπόν μόνη σου συμπέρασμα για τα χάλια των Ελλαδιτών, όχι μόνο των εξουσιαστών αλλά και του λαού μας. Εμείς πετύχαμε την αναβίωση της θεοποίησης του Αλεξάνδρου πριν από 2 χρόνια. Όμως αντί ν αρπάξουμε την ευκαιρία και να το διαδώσουμε σε όλο τον κόσμο αρχίσαμε να το παίζουμε κριτές και να  έχουμε  χίλιες αντιρρήσεις ενώ από την άλλη οι Σκοπιανοί μόλις έκαναν αυτή την βρόμικη πράξη της αγιοποίησης του Αλεξάνδρου την διέδωσαν παντού. Αυτοί είμαστε αγαπητή μου Αστραία».

Ωραία, Φίλτατε Άνδρα, τα «χάλια» μας είναι γνωστά. Πιστεύεις, όντως, πως με την αναβίωση της θεοποίησης του Αλέξανδρου (ή την αναβίωση του παγανισμού, ίσως και της θεοποίησης του Μίνωα, γιατί όχι;) θα λυθούν ως διά μαγείας; Όλος ο κόσμος, έχοντας τελείως ξεχάσει την Ηθική, αναλώνεται πια στις αγορές και στα χρηματιστήρια, στο στομάχι! Και πρέπει να προσθέσομε την ανάμνηση της αιμορραγίας από το σπαθί; Ο Αλέξανδρος έχει «ανακαλυφθεί» από την Ιστορία, προ πολλού, έχει αναλυθεί ικανά η προσωπικότητα και το έργο Του, είναι ήδη «Μέγας». Τι μπορεί να προσθέσει ή να υπενθυμίσει κανείς; Μόνον τούτο, κατά τη γνώμη μου: «Μέγας ή όχι, ανήκει σε άλλη, πολύ παλιά εποχή». Όπως και τόσοι άλλοι, μικροί και Μεγάλοι. Τι όμως αξίζει να κρατήσομε και ποτέ να μην ξεχνούμε από εκείνα τα χρόνια; Εδώ είναι η ουσία.

Τι θα μπορούσε να συμβεί αν διαδιδόταν η αναβίωση σ’ όλο τον κόσμο; Νομίζω, τίποτα. Τα χάλια μας, τα δικά μας αλλά κι όλου του κόσμου, μπορούν να έχουν μόνον μια λύση. Ειρήνη και Παιδεία! Όχι καταστολή, όχι σπαθί, μόνον Υψηλή Παιδεία. Διότι ακόμη συνεχίζει να κυβερνά ο ανάλγητος κι ο ισχυρότερος, ακριβώς έτσι όπως ήσαν τα τελευταία λόγια του Αλέξανδρου. Έχει κανείς αντίρρηση; Δεν είναι η μέγιστη Αλήθεια στην πορεία του κόσμου; Από τον Αλέξανδρο μέχρι τον Ναπολέοντα, τον Χίτλερ και τον Στάλιν (σήμερα πάλι με Γερμανούς, Ρώσους, Αμερικάνους κλπ.), έχει αλλάξει τίποτα; Δεν συνεχίζομε όλοι, παγκοσμίως, υποτελείς στην ίδια νοοτροπία; Της αιώνιας έχθρας και της ληστείας; Δεν γίνεται, λοιπόν, ν’ αποτελέσει ο Αλέξανδρος το πρότυπο για μια εθνική ή παγκόσμια Ηθική αναγέννηση, αφού ήδη ο χρόνος το έχει αποδείξει.

«Γιούχα και πάντα γιουχα στις πατρίδες», έγραψε ο Παλαμάς. Και, βεβαίως, όπως λέει ο δαίμονάς μου (και τόσοι άλλοι Μεγάλοι ως σήμερα), γιούχα και στις θρησκείες! Οι οποίες αποκρύβουν τη θεϊκή υπόσταση του Ανθρώπου, τον αποκαλούν δούλο του Θεού και του αποστερούν την ευκαιρία ν’ αποτινάξει επιτέλους τη μεταφυσική και ν’ αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη για την πορεία του κόσμου Του.

Όσο κυβερνούν το σπαθί και το νείκος σωτηρία δεν υπάρχει, ο κόσμος που θα παραδίδομε στα παιδιά μας θα συνεχίζει αιματοβαμμένος. Να, γιατί θα έπρεπε όλοι να βροντοφωνάζομε για τους αρχαίους και Μεγάλους Δασκάλους, για την Ηθική του Αριστοτέλη, για τα λόγια του Δαιμόνιου και Μέγα Σωκράτη: «θα προτιμούσα ν’ αδικούμαι παρά ν’ αδικώ».

Τούτος ο σωκρατικός ορισμός είναι όντως ο πιο τέλειος ορισμός της δικαιοσύνης, που, αν μπορούσε να εμφυτευτεί στην ανθρώπινη πρακτική, θα γκρέμιζε πάραυτα όλα τα δίκαια του κόσμου στο βάραθρο της αχρηστίας, και θα σήκωνε όλη την ανθρωπότητα στον «έβδομο ουρανό». Δικαιοσύνη θα πει να είσαι ευτυχισμένος μόνο διά μέσου της ευδαιμονίας του διπλανού σου (ανθρώπου ή ζώου). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος επίτευξης της ατομικής ευδαιμονίας παρά μόνο διά μέσου της κοινωνικής. Το «αγάπα τον εχθρό σου» είναι πολύ κατώτερο από ηθικής άποψης, διότι προϋποθέτει ότι έχεις ήδη αδικήσει. Εάν προτιμάς να αδικείσαι, δεν υπάρχουν εχθροί, παρά μόνον ευδαιμονία. Κι ας είναι ακόμη ουτοπία.

Δεν ήταν ο Σωκράτης φύση χριστιανική, αλλά ο Χριστός φύση σωκρατική, κι ας έγραφε ο Ολλανδός Έρασμος (Desiderius Erasmus Roterodamus, 1466-1536): «Άγιε Σωκράτη, πρέσβευε υπέρ ημών» (sancte Socrates ora pro nobis). Άλλωστε ο Σωκράτης προηγήθηκε πεντακόσια σχεδόν έτη και με την παραπάνω δήλωσή Του έθεσε τα στέρεα θεμέλια Αγάπης και Δικαιοσύνης. Τα λόγια Του θα έπρεπε να διδάσκονται σε όλους τους «πώλους», αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο. Μόνον έτσι θα υπήρχε κάποια πιθανότητα να «παραλογιστούμε» όλοι τόσο πολύ, μεγαλώνοντας, ώστε η Ουτοπία (Ου Τόπος, το Πουθενά) να βρει τον τόπο της.

Τούτα τα λόγια τού Σωκράτη είναι η βάση της απόλυτης Ηθικής. Να υπερβούμε εαυτούς, έτσι μόνο θα γίνομε Θεοί. Θυμάστε τον Δάμωνα και τον Φιντία, τον Γκάντι και τον Σβάιτσερ; Ιδού, τα πρότυπα είναι γνωστά. Οτιδήποτε άλλο είναι νοσηρή παλινδρόμηση στον Χρόνο. Όλοι, εμείς οι «σκύλοι», χρειαζόμαστε Παιδεία, αλλιώς θα συνεχίζομε να γαβγίζομε αμοιβαία. Για πάντα, λόγω άγνοιας…

Και σε Σένα, αξιότιμη και γενναία Αστραία, εύχομαι οι «κεραυνοί» Σου να βρουν όσους τίμιους κι «ανθρώπινους» στόχους επιδιώκεις, και να είναι πάντα σουρεαλιστικοί, μα και αναίμακτοι. Με το τόξο και το σπαθί, Φίλτατη, τίποτα καλό δεν επιτεύχθηκε. Η αιμορραγία και ψυχορραγία δεν μπορεί να είναι καλά πράγματα. Μόνον η Φιλότητα και η Ειρήνη μπορούν να κάμουν πράξη την ιδανική κοινωνία, την Ουτοπία.

Δεν είναι, αγαπητή Αστραία, άτοπες οι επίμονες κι αναπάντητες ερωτήσεις Σου (αναφαίρετο δικαίωμά Σου να επιθυμείς να γνωρίζεις, όπως και του καθενός). Είναι πραγματικότητα ότι κινούμαστε όλοι μας σε χωριστές πορείες (ίσως υπάρχουν και τομές), δεν γνωρίζομε ο ένας τον άλλο (αν και είναι καλό να συνομιλούμε). Αλλά ούτε, βεβαίως, βαραίνει ίσα ο λόγος όλων, κι ούτε γνωρίζομε ο ένας τις προθέσεις του άλλου (ένας αχταρμάς, δυστυχώς, κατά την προσφιλή έκφραση του φίλου μας Αριστοτέλη). Σε μερικά πράγματα, κατά τη γνώμη μου, είτε συμμετέχεις ήρεμα κι έντιμα είτε απέχεις σιωπηλά κι απαθώς. Ό,τι έχει αξία κι αγαθή πρόθεση δεν χάνεται.

Ναι, έχομε ανάγκη από Ήθος, γνώση κι αισθητική για ν’ αποκτήσομε την ικανότητα να ερμηνεύομε τα πράγματα σωστά και να πράττομε σωστότερα. Ναι, όλοι έχομε ανάγκη υγιούς σώματος, κι ως ομάδα της ενότητας. Αλλά όλα ετούτα πρέπει να διδάσκονται στα παιδιά εξ απαλών ονύχων, δεν πρόκειται να εμφανιστούν αιφνίδια στο προσκήνιο των ιδεών, των αξιών και της πράξης των ενηλίκων σαν τον «από μηχανής Θεό». Η Παιδεία είναι το ζητούμενο, ή κατά τον Ρουσσώ: «Παράδειγμα, παράδειγμα!». Όλα τα άλλα είναι ευγενείς προσδοκίες και δόξες, μόνον. Πώς μπορούν να γίνουν πράξη, Φίλτατη, όλα ετούτα; Με τον Δάσκαλο και τις Ηθικές αρετές Του, άραγε, η με τον Μαθητή και το σπαθί Του;

Μαζί με την έκφραση της συμπόνιας Σου προς εμένα, έγραψες: «Οι παλιοί μας φύγαν…. φύγαν για πάντα,  όπως λέει και λαϊκός αοιδός και  έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η φιλία  είναι πάντοτε μεταξύ ίσων,  ίσως όχι μόνο στις ανάγκες αλλά και στις αξίες. Για αυτό δεν υπάρχει φιλία μεταξύ  ανθρώπων και θεών αλλά μια  σχέση υποταγής και φόβου και ευδόκιμων προσδοκιών. Η φιλότητα όμως πρέπει να κατατίθεται προς χάρη της διαλλακτικότητας  και  του διαλόγου προς όλες τις κατευθύνσεις, ποτέ όμως σε βάρος της αλήθειας, της λογικής της δικαιοσύνης  και της διαφάνειας»

Ναι, αγαθή, οι παλιοί φεύγουν κάποια στιγμή, αλλά δεν είναι πάντα αναπόφευκτο κι απαραίτητο να πρέπει ν’ αποφασίζομε με ποιους να πάμε και ποιους ν’ αφήσομε. Το ζητούμενο πρέπει να είναι η αμοιβαία κατανόηση. Να σκύψομε ο ένας στον μικρόκοσμο του άλλου, διότι όλοι τούτοι οι μικροί ατομικοί κόσμοι μας απαρτίζουν, από κοινού, τον Ένα, τον Μεγάλο Κόσμο. Ο ένας συμπαραστάτης τού άλλου μέχρι να διαλυθούν όλες οι πλάνες, όλων μας. Και θα ρωτήσεις: «Γιατί;» Μα διότι οι ομοιότητές μας είναι απείρως περισσότερες από τις διαφορές μας και οι μόνες έννοιες, τα μόνα δεσμά που μας εμποδίζουν να το εννοήσομε αυτό είναι οι πατρίδες και οι θρησκείες και, δυστυχώς, το τεράστιο κι ακόμη ανυπέρβλητο, οι πολλές γλώσσες. Τα πάθη μας ήσαν και παραμένουν κοινά. Μιλάς σαν να είναι πολλά τα είδη και οι ορισμοί της Φιλότητας, ενώ της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης μόνον ένα. Όλα, όλα είναι πολλά, αμέτρητα, όσον είμαστε δέσμιοι του εγώ (ατομικού ή εθνικού) και οδηγούν πάντα, με κακή διάθεση, στην ασυνεννοησία.

Και, βεβαίως, συμφωνώ μαζί Σου, Θεά της Δικαιοσύνης, ότι «Δεν χρειαζόμαστε γερμανούς συγγραφείς για να εκτιμήσουμε  και να αναγνωρίσουμε το έργο του Αλέξανδρου…». Ναι, Φίλη, το αντίτιμο της Ελευθερίας είναι μια δύσκολη διαδρομή, που μπορεί ν’ απαλυνθεί κάπως με τη Φιλότητα, αλλιώς έρχεται στο προσκήνιο η μελαγχολία. Εκφράζω, επίσης, μαζί Σου, την απορία μου για τους νέους πίνακες παραληπτών και  κοινοποιήσεων. Φίλες και Φίλοι, αποθαυμάζω!

Σκεφτείτε, Φίλες και Φίλοι, όταν θα φάτε, όταν θα πιείτε, όταν θα ντυθείτε, όταν θ’ αναζητήσετε μιαν αγκαλιά… Τι είμαστε ο καθένας μας χωρίς τους άλλους; «Οὖτις ἐμοί γ᾿ ὄνομα…» Δηλαδή: Κανένας! Διότι δεν επιθυμούμε πια να ξεγελάσομε τους άλλους, διότι κατανοούμε τη σχέση μας με τον Κόσμο, κι αδυνατούμε πια να κρυβόμαστε στον ασήμαντο εαυτό μας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν και να μας συμβουλέψουν οι νεκροί μας (αρχαίοι και νέοι, Μεγάλοι ή μικροί), τούτα νομίζω θα μας έλεγαν (έτσι όπως ένιωσα το χρέος να Σας μιλήσω για τα δικά μου λάθη). Πριχού ανοίξει το έρκος των οδόντων, πριχού κινηθούμε με βαριά λόγια κι άδικες πράξεις. Μετά την έναρξη της πτώσης όλα είναι χαμένα, η βαρύτητα είναι αμείλικτη.

Ο δαίμονάς μου έγραψε: «Το μεγάλο θέμα δεν είναι τα πάθη του Αόρατου, αλλά τα δικά μας (κι ας ταυτίζονται). Αν δεν κουνήσομε τα χέρια και τα πόδια μας, θα πεθάνομε από πείνα (ουδέν κακό, ίσως και να είναι υπέροχο και εκστατικό), κι αν δεν αγκαλιαστούμε με αμοιβαία συμπάθεια, θα χαθούμε στον πόλεμο των διαφορών και των αντιθέτων (ούτε καλό ούτε κακό, φυσικότατο μόνο).

Συμπέρασμα: Αν θέλομε να ζήσομε και να απολαύσομε το ταξίδι, κινούμαστε Αγαπώντας.

Λέτε πως έχει αποδειχτεί δύσκολο στην πράξη; Ναι, είναι αλήθεια, αλλά τούτο συμβαίνει διότι αναζητούμε ακόμη την ευδαιμονία στον ουρανό (καθένας από μόνος του λόγω θρησκειών), κι ο αληθινός Θεός παραμένει διασπασμένος σε άπειρα κομμάτια. Μόλις αρχίσομε να κινούμαστε με κίνητρο τη Μεγάλη Λέξη, όλα τα μέρη θα ενωθούν σε μια καταπληκτική Οντότητα και θα λυθούν αυτόματα όλοι οι γρίφοι…».

Ο Μοχάντας Γκάντι έδιωξε τους Άγγλους όχι με τη βία, αλλά αποδεχόμενός την στωικά. Πώς μπορέσαμε να Τον ξεχάσομε;

Απολογούμαι για τη φλυαρία μου (όπως και για την προσωπική εξομολόγησή μου) που ούτως ή άλλως θα σταματήσει κάποια στιγμή. Δεν επεδίωξα ποτέ τίποτα άλλο παρά να Σας θυμίζω τη Φιλότητα, ακόμη και διά μέσου των δικών μου ενοχών. Ίσως καθώς οι Θεάνθρωποι ωριμάζουν και μαθαίνουν να επιτευχθεί μια μέρα. Η Ηθική εκ του Νόμου είναι, σίγουρα, πολύ καλύτερη από παλιά.

Μάρτυρές μου όλοι οι Θεάνθρωποι, τούτα τα λόγια μου ήσαν απόλυτα εγκάρδια, κι ας μην ήσαν όλες οι πράξεις μου τίμιες μέχρι στιγμής. Με ειλικρινά φιλική διάθεση, κι ας μην είμαι επιστήθιος φίλος, παρακαλώ Σας να ειρηνέψετε. Οι προθέσεις όλων μας μπορεί να είναι τίμιες, όμως συχνά τα λόγια και τα έργα πονούν. Μαζευτείτε, μοιράσετε δίκαια τον χρόνο κι ασκήσετε τη Διαλεκτική, όπως λέει ο έντιμος Μανώλης, με ηπιότητα, ανεκτικότητα και Φιλότητα.

Όλα τα πράγματα δείχνουν, από τα πανάρχαια χρόνια, πως όλοι μας είμαστε τ’ απειράριθμα κατηγορήματα του ίδιου Θεού, απλές ή σύνθετες ιδιότητές Του που συχνά αντιτίθενται η μια στην άλλη, αλλά και που αμοιβαία αξιώνονται ή απαξιώνονται. «Εν το παν».

Τώρα πια δεν μπορώ να θυμώσω ούτε κι αν ακόμη με αποκαλέσετε ανόητο, είτε σύμφωνα με τον δικό Σας αξιακό κώδικα είτε απλά και μόνο ως ακατανόητο, ασύλληπτο και μη νοητό. Διατηρώ ακόμη, νομίζω, το δικαίωμα να σαρκάζω εαυτόν αλλά το απαρνούμαι απολύτως σε σχέση με τους Άλλους.

Θ’ αναρωτηθείτε, και ίσως εύλογα, πώς κατέληξε ένας άθρησκος (όχι απαραίτητα άθεος) να ομιλεί γι’ Αγάπη και Φιλότητα.

Από ειλικρινή θαυμασμό της Ζωής, Φίλες και Φίλοι, μόνον από θαυμασμό, προς Όλους και Όλα. Κι ο θαυμασμός γίνεται, αυτόματα, ανάγκη εξύμνησής Της. Και τούτο δεν μπορεί να γίνει με δόντια, ξίφη, κακολογίες ή Ναούς, παρά μόνο με την ειλικρινή Συμπάθεια προς όλες τις μορφές Της.

Νίκος Μιχάκης

…………………………………………………………..

Von: Αστραία Αστερίδου parea2010@gmail.com
Datum: 15.10.2015 16:57

An: aristotelis kakogeorgiou aristotelianmarathon@live.com

Re: ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΤΡΑΙΑ

Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες, αγαπητέ μου Αριστοτέλη Κακογεωργίου,

αγαπώ  πολύ την λογοτεχνία και την ποίηση, διότι  με ξεκουράζει,   λυτρώνει τις ρομαντικές  μου αναζητήσεις, λατρεύω δε τον σουρεαλισμό,  διότι    με κάνει ευφάνταστη αλλά, όταν σκέπτομαι,  σκέπτομαι με μαθηματικό τρόπο, λογικό και ρεαλιστικό, απόρροια ίσως και ενός πτυχίου θετικών  επιστημών του ΑΠΘ.

Συνεπώς, σε  ευχαριστώ πραγματικά για τον κόπο της απάντησης με πλήρεις ημερομηνίες  για  όλες  αξιόλογες  πολιτιστικές  και   αθλητικές  δραστηριότητες  σου, οφείλοντας να  σε συγχαρώ για την   αγάπη σου για την   Ελλάδα και τον πολιτισμό της.

Όμως τα  ερωτήματα μου για τα βιογραφικά σου στοιχεία  ήταν πολύ  συγκεκριμένα  έως  πεζά και ίσως δεν έγιναν αντιληπτά.

Τα ξαναδιατυπώνω  λοιπόν  και αν κάνω λάθος παρακαλώ  να με διορθώσεις.

Καταγωγή- Γέννηση: Κύργια Δράμας από Σμυρναίους πρόσφυγες γονείς περίπου 80 χρονών σήμερα

Γραμματικές γνώσεις;;;;;

Υπηρεσία στρατού;

Εργασία:  τραπεζικός υπάλληλος σε  τράπεζα, διευθυντής,  με απόσπαση στην Γερμανία από την οποία αντικαταστάθηκες λόγω χουντικών φρονημάτων. Πότε;

Πως έγινε η πρόσληψη, πότε,  με ποια προσόντα και κριτήρια;

Ποια τράπεζα,  που ήσουν πριν και που πήγες μετά;

Πόσα χρόνια εργασίας;

Απουσιάζουν οι ημερομηνίες εδώ.

«Αντικατάσταση»  σημαίνει απόλυση, μετάταξη, συνταξιοδότηση,  τι σημαίνει ;;;

Διευκρίνιση εδώ.

Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Ε που μεταφέρθηκε το 1997 στο Ωραιόκαστρο

Από πού;

« Η ομάδα „Ε“ Έψιλον (αυτός είναι ο νόμιμος τίτλος της), ιδρύθηκε το 1962 στο εξωτερικό ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου από επιφανείς προσωπικότητες, λογοτέχνες, πολιτικούς, στρατιωτικούς, επιχειρηματίες, διπλωμάτες και εργαζομένους.»

Ποιοι ήταν  αυτοί;;;;;;;

Ποια είναι τα σημερινά  μέλη της Ομάδας Έψιλον και τα βιογραφικά   στοιχεία του  σημερινού διοικητικού συμβουλίου;

Είσαι ισόβιος πρόεδρος ;

Γίνονται εκλογές και εκλέγεσαι συνεχώς από το 1962 πρόεδρος του σωματείου;

Υπάρχουν τα πρακτικά της εκλογής;

Ποιοι υπέγραψαν και υπογράφουν  την ίδρυση της νέας θρησκείας;

Να τους γνωρίσουμε. Επώνυμα.

Γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο όνομα εκτός από το δικό σου  ως  υπογραφή στα άρθρα και στις ανακοινώσεις της ομάδας;

Ποιο είναι το καταστατικό του σωματείου με επίσημη σφραγίδα του;

Χρήζει ιερείς και ιέρειες;

Η ομάδα Έψιλον λειτούργησε ποτέ σαν ΜΚΟ με χρηματοδότηση από το κράτος;

Η συντήρηση της προέρχεται

από εισφορά των μελών;

Από δωρεά δική σου;

Από που προέρχονται τα χρήματα;

Από κληρονομιά, εργασία, οικονομίες ή κάτι άλλο.

Ο ναός των Ελλήνων και του Αλέξανδρου που ανήκει;

Στο κράτος με δωρεά;

Στο σωματείο;

Σε όλα τα μέλη;

Είναι ιδιοκτησία σου;

Αυτά είναι  τα ερωτήματα και τις απαντήσεις δεν μπόρεσα να τις βρω στις σελίδες που μου υπέδειξες και σίγουρα δεν είναι αδιάκριτα, αλλά αυτονόητα  για τέτοιου είδους  δημόσιες ανακοινώσεις, όπως η ίδρυση ναού και  θρησκείας.

Δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις  αλλά  τα ερωτήματα θα υπάρχουν και οπωσδήποτε κάπου θα υπάρχουν και οι καθαρές απαντήσεις.

Σας ασπάζομαι

Αστραία

…………………………..

Date: Sat, 10 Oct 2015 12:27:35 +0300
Subject: Re: Από τις συζητήσεις σχετικά με την αναβίωση της θεοποίησης του Αλεξάνδρου
From: parea2010@gmail.com
To: filargos@gmail.com