Πολλοί είναι αυτοί που υποφέρουν σήμερα από ψυχικές ασθένειες καί παίρνουν συνήθως φάρμακα, νομίζοντας, ότι έτσι θα θεραπευθούν. Δυστυχώς τα φάρμακα δεν θεραπεύουν, φέρνουν μόνο μια προσωρινή ανακούφιση, έχουν όμως ένα σωρό παρενέργειες και η σύνθεσή τους είναι έτσι, ώστε με την διαρκή χρήση τους να πλουτίζουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Καλύτερο σαν φάρμακο είναι να χαλαρώσουμε λίγο, να θυμηθούμε το σπίτι, τη μάνα μας. Και τα νανουρίσματα της

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες βρίσκονται σε μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση, οι αυτοκτονίες και οι ψυχικές ασθένειες βρίσκονται σε έξαρση. Και μια ματιά σε μια συζήτηση του Κοινοβουλίου θα μάς έδειχνε και οπτικά, ότι οι πολιτικοί που φωνάζουν και βρίσκονται σε έξαρση, ίσως και στα πρόθυρα του νταμλά, υποφέρουν απο το σύνδρομο της διπολικής διαταραχής ενώ οι πολιτικίνες σε ντελίριο και υστερία.

Οι πολίτες τάχουν χαμένα, ναι, έχουν χάσει τον μπούσουλα, δεν ξέρουν πια, που να πιαστούν. Στην εποχή των δήθεν παχιών αγελάδων είχαν για προσανατολισμό την θέση στο δημόσιο, την καταπάτηση δημόσιας γης, τα δάνεια με τα οποία έχτιζαν παράνομα σπίτια και την καλοπέραση με την άλογη κατανανάλωση εισαγομένων προϊόντων. Τώρα όμως, που τα πράματα στρίμωξαν και τα δάνεια που έπαιρναν αποδείχθηκε ότι ήταν τα δολώματα για να πέσουν αυτοί και το ελληνικό κράτος στην παγίδα του χρέους, τάχουν όλοι χαμένα, έχουν αγχωθεί και δεν τούς έμεινε ούτε η δυνατότητα να ξεσπάσουν όπως συνήθως, βρίζοντας την κυβέρνηση και τους πολιτικούς, μια και η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν γίνει ένας χυλός, όπου οι ταμπέλλες δεξιά, αριστερά ή αριστεροδεξιά δεν λένε πλέον τίποτα και οι πολιτικοί, όλοι οι πολιτικοί, αποδείχθηκαν άχρηστοι, ανίκανοι και φαφλατάδες, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους – και κάποιοι κολλητοί, που κουβαλάν μαζί τους για ενίσχυση.

Χυλός έγιναν και κάποιες ηθικές αξίες, η φιλοπατρία, η αγάπη για το έθνος, η οικογένεια, ή ηθική, η κόσμια συμπεριφορά, τα πάντα ισοπεδώθηκαν απο τα λογής-λογής κόμματα και τις χιλιάδες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δημιουργούνται ξαφνικά με λεφτά του Σόρος και άλλων παρόμοιων ξένων „αγαθοεργών“ ιδρυμάτων και προσώπων, με μόνο σκοπό να αποπλανούν ιδίως την νεολαία. Παραδείγματα οι ΜΚΟ Greenpeace, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Διεθνής Αμνηστία, Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι κ.λπ. κ.λπ., οι οργανώσεις/κόμματα Ρόζα, Κόκκινο, Ανταρσ(ι)ύα και δε συμμαζευεται, η αναρχοτρομοκρατική ιστοσελίδα „Indymedia“ που συντάσσεται μέσα στο Πολυτεχνείο!, οι τρομοκρατικές οργανώσεις Επαναστατικός Αγώνας και ένα σωρό άλλες που κατατάσσονται στην κατηγορία Αντάρτες Πόλεων. Με τις όποιες ο Έλληνας έχασε αυτό που χρόνια ολόκληρα τον στήριζε, την αγάπη του για τον τόπο μας, που σήμερα τον τσαλαπατά σαν κουρελόχαρτο.

Και χωρίς την φιλοπατρία έχασε και την ψυχική του ισορροπία, προσπαθώντας, μάταια, να την βρει με τα ψυχοφάρμακα που ανέφερα παραπάνω και που τα τρώσει σαν κουφέτα ή εγκαταλείποντας τον τόπο του. Ή πέφτοντας στην παγίδα των υποσχέσεων της Μέρκελ, ότι στην Γερμανία των 6 εκατομμυρίων ανέργων και των πολλών εκατομμυρίων υποαπασχολουμένων, υπάρχουν δουλειές. Ναί, δουλειές υπάρχουν στη Γερμανία και τι δουλειές, όλες του τύπου Hire and Fire (προσλάμβανε και απόλυε): Σε προσλαμβάνει για το πολύ 6 μήνες, δουλειά τη νύχτα, άθλιες αμοιβές και το πολύ-πολύ, αν είσαι γιατρός, κάποιες κάποιες κακοπληρωμένες θέσεις περιορισμένης χρονικής διάρκειας σε νοσοκομεία. Και αν είσαι γυναίκα σε κοινωνικές υπηρεσίες ή νοσοκομεία για να ξεσκατώνεις γριές ή ημιπληγικούς που χέζονται επάνω τους. Ή στα ελληνικά εστιατόρια, που έχουν γεμίσει λαντζερηδες απο την Ελλάδα. Αλλά δε βαριέσαι, Βερολίνο είμαστε, σου λέει ο άλλος.

Και όποιος δεν γίνει λαντζέρης, γίνεται καλλιτέχνης. Βλέπω τελευταία στο Βερολίνο να κυκλοφορούν στις λαϊκο-ιντελλέ συνοικίες Kreuzberg ή Neukölln πολλοί νεοαφιχθέντες Έλληνες με το καπελάκι του καλλιτέχνη στο κεφάλι. Και όταν τους ρωτήσεις τι κάνουν, θα σου πούν ζωγράφος, ηθοποιός, μουσικός και άλλα τέτοια, δεν είναι σαν εμάς, που όταν ήρθαμε δουλεύαμε στις περίφημες φάμπρικες της Γερμανίας ή στου Βελγίου τις στοές, αυτό μας έλειπε. Όμως αυτοί που βρίσκουν μια κάποια δουλειά σαν καλλιτέχνες προέρχονται από το Ισραήλ, οι άλλοι φυτοζωούν στην άκρη της κοινωνίας ή τρέχουν στα ψυχιατρεία, όπως μας πληροφορεί ο Παναγιώτης Κουπαράνης της Deutsche Welle, που γράφει, ότι 600 Έλληνες που έχουν μεταναστεύσει στο Βερολίνο αντιμετωπίζουν ψυχικά προβλήματα και βρίσκονται υπό ιατρική παρακολούθηση στη Δημοτική Κλινική Χούμπολντ (βλέπε «Το ψυχικό κόστος της μετανάστευσης»).

Γιατί αυτοί και τόσοι άλλοι ήρθαν εδώ; Μα ασφαλώς γιατί περίμεναν τον παράδεισο που τους υποσχέθηκε η γερμανική προπαγάνδα, αυτή που ψαρεύει στις δεινοπαθούσες χώρες ότι καλύτερο έχουν σε νέο ανθρώπινο υλικό. Άκουσε κανείς για το Brain Drain, την Διαρροή Εγκεφάλων; Αν όχι, ας δεί τα άρθρα που εγραψα, το  „Brain Drain ή οι ανοιχτές φλέβες της Ελλάδος“ το 2012 και το „Κακούργα μετανάστευση…“ το 2014. Και τα οποία έρχονται σε αντίθεση με αυτά που λένε όσοι προτρέπουν την νεολαία να εγκαταλείψει την πατρίδα μας. Χωρίς να διερωτώνται, ποιός θα την ανοικοδομήσει. Μήπως οι φελλοί που μας κυβερνούν σήμερα;

Μα, θα πεί κανείς, στην Ελλάδα του Τσίπρα και των παχύσαρκων, οικονομημένων και ιδεολογικά μαστουρωμένων πολιτικών του, δεν μπορεί κανείς να ζήσει. Ίσως. Όμως επειδή οι Γερμανοί κρύβουν επιμελώς τις βρωμιές τους πίσω από έναν μπερντέ, όπου αντί για τον ελληνικό Καραγκιόζη παίζουν το έργο της μεγάλης, ευνομούμενης και πλούσιας χώρας Γερμανίας, όποιος κοιτάξει τι γίνεται από πίσω, θα δει τα ίδια προβλήματα με αυτά που έχει η Ελλάδα, σε άλλη μορφή βέβαια, αλλά προβλήματα. Και άρα, όποιος κουβαλάει μαζί του κάποια προβλήματα, σύν τα προβλήματα που του δημιούργησαν τα Μνημόνια, θα βρεθεί και πάλι στην ίδια ψυχική κατάσταση μόλις δεί την Γερμανία ξεβράκωτη, χωρίς τα μπιχλιμπίδια που της φοράνε οι πονηροί κυβερνήτες της. Πρός άγραν πελατείας.

Η ζωή μας διδάσκει, ότι φεύγοντας από κάπου, γιατί έχουμε προβλήματα, δεν τα αφήνουμε εκεί, αλλά τα κουβαλάμε μαζί μας. Καλύτερα λοιπόν να προσπαθήσουμε να τα λύσουμε εκεί που δημιουργήθηκαν, στην Ελλάδα.

Ένας τρόπος είναι, να προσγειωθούμε πρώτα απο την επίπλαστη ευημερία των προδοτικών κυβερνήσεων, που κατέληξε τελικά στα Μνημόνια. Να μάθουμε να ζούμε σαν άνθρωποι και όχι σαν καταναλωτές. Και μετα να βρούμε τον χαμένο στις ιδεολογίες εαυτό μας. Ας γίνουμε πρώτα παιδιά, ας αφουγκραστούμε το μέσα μας, ας προσπαθήσουμε να χαλαρώσουμε, ας μην βλέπουμε τα φύκια που μας δείχνουν εφημερίδες, τηλεοράσεις, ιστολόγια και κόμματα για μεταξωτές κορδέλλες και ίσως τα πράγματα γίνουν καλύτερα.

Ακούστε τα παρακάτω νανουρίσματα, χαλαρώστε, θυμηθείτε το σπίτι και τη μάνα σας. Κακό δεν θα σας κάνει, μάλλον καλό.

Ας ξεκινήσουμε με το „Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά“ που τραγουδά η Σαβίνα Γιαννάτου σε ενορχήστρωση Νίκου Κυπουργού (όπου προσωπικά βρίσκω, ότι κανείς απο τους δύο εκτελεστές δεν ικανοποιεί, η ανατολίτικη υπόκρουση είναι …της Ανατολής και η φωνή της κυρίας Γιαννάτου όχι για νανουρίσματα, η σχωρεμένη μάνα μου το τραγουδούσε πιό γλυκά, πιο θρακιώτικα)

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και τούτο
μικρό μικρό σου το ‚δωσα
μεγάλο φέρε μου το
Μεγάλο σαν ψηλό βουνό
ψηλό σαν κυπαρίσσι
ν‘ απλώνονται οι κλώνοι του
σ‘ ανατολή και δύση –

Καλύτερη βρίσκω την εκτέλεση „Nani Nani (Sephardic Lullaby) with lyrics ~ Hadass Pal-Yarden“ που συναισθηματικά είναι πιό κοντά στην φωνή της σχωρεμένης της μάνας μου

Όπως και το ελληνικό „Greek Lullaby“

Ωραίο και το σεφαρδικό „Durme, Durme (Traditional Sephardic Lullaby)“

Και το τουρκικό „Dandini Dandini Dastana Turkish Lullaby Video Alkışlarla Yaşıyorum“

Και κλείνω με ένα ναούρισμα του Σαββόπουλου. Έναν διαφορετικό Σαββοπουλο. „Νάνι το μωρό μου – Διονύσης Σαββόπουλος“

Νάστε καλά.